1
Διάβηκα τόσες φορές τα χείλη σου
που στο τέλος κατάντησα να τα μάθω απ’ έξω
τα δάχτυλα μου μηχανικά να κινούνται επάνω τους
καθώς που τα πόδια μου στις οδούς σου
τώρα η νύχτα σε κρύβει
και γω να κρύβω τα δάκρυα
στο σπασμό σου κρυμμένος
2
Το αίμα που είχες στα χείλη σου
δεν ήταν δικό σου
ήταν το αίμα μου που μεθούσε τον οργασμό σου
κι έβαφε κόκκινες τις λάμες στο πρόσωπο σου
τώρα η νύχτα σε κρύβει
και γω φοβάμαι το φως
το διεστραμμένο χαμόγελο σου
1
J’ai franchi tant des fois tes lèvres
qu’à la fin j’en ai fini par les apprendre par cœur
mes doigts meuvent sur eux de manière mécanique
comme mes pieds dans tes rues
maintenant la nuit te voile
et moi que je voile les larmes
voilé dans ton spasme
2
Le sang que t’avais sur tes lèvres
n’ était pas le tien
c’était mon sang qu’enivrait ton orgasme
et peignait rouges les lames de ton visage
maintenant la nuit te voile
et moi je crains la lumière
ton sourire corrosif
*
3
Μια γυναίκα είναι μια πόλη
έχει εκατοντάδες παρόδους κι αγνοεί τις διακρίσεις
όλους τους υποδέχεται εξίσου αφιλόξενη κι εξίσου ψυχρή
διαψεύδοντας όλους στο τέλος τους πάροικους ανελέητα
αν δεν ήμουν τόσο αδύναμος
σε τούτη την πόλη τι με κρατά
φυλακισμένο σαν το πουλί
4
Ένας άντρας είναι ο άνεμος
αν μπορούσε θα διέσχιζε τη μία μετά την άλλη όλες τις πολιτείες
θα τρύπωνε σ’ όλες τις τρύπες σ’ όλα τα σφραγισμένα παράθυρα
ικανοποιημένος αυτάρεσκα την εκδήλωση της ιδίας του βίας
αν δεν ήτανε τόσο αδύναμος
ζητώντας την πρώτη ευκαιρία να σπάσει
στις πύλες μιας πόλης τυχαίας
3
Une femme est une ville
elle a des centaines d’entrées et ignore les différences
elle les accueille tous indifféremment glaciale et inhospitalière
impitoyablement illusionnant tous les résidants à la fin
si je n’étais pas si faible
dans cette ville qu’est-ce qui me tient
oiseau dans la cage
4
Un homme est le vent
s’il pouvait il traverserait l’une après l’autre toutes les villes
il se faufilerait dans tous les trous dans toutes les fenêtres fermées
satisfait complaisamment de sa propre violence
s’il n’était pas si faible
cherchant la moindre occasion pour se briser
sur les portes de n’importe quelle ville
*
5
Είμαι νέος κι όμως είμαι ήδη νεκρός
θέλω να εξοστρακίσω το θάνατο
τους δρόμους της θάλασσας να γνωρίσω ν’ αλώσω τις πόλεις ξανά
να κουρσέψω ν’ αρπάξω να κάψω φωτιά να δυναμώσω το φως
ν’ ανθίσω τη σάρκα μου
να υποτάξω γυμνός
τη ζωή
6
θέλω να εξοστρακίσω το θάνατο
να καρπίσω τη σάρκα μου
γυμνή στο κόσμο να φέρω
ζωή
5
J’suis jeune et pourtant j’suis déjà mort
je veux ostraciser la mort
connaître les rues de la mer prendre des villes de nouveau
de ravager de ravir de brûler du feu d’aviver la lumière
d’épanouir ma chair
nu de soumettre
l’ensemble de la vie
6
J’suis jeune et pourtant j’suis déjà morte
je veux ostraciser la mort
attraper le vent monter sur son dos et loin voler
riante la bouche dans la lumière et la pluie dorée
fructifier ma chair
nue dans le monde d’amener
de la vie toute nouvelle
*
7
Μου λες πως μ’ αγαπάς μα δεν με ποθείς
είναι πράγματα που δε λέγονται
η αλήθεια πληγώνει φαντάζομαι
θάλασσες πόλεις ξένες να σε παίρνουν μακριά
πεισματωμένη σε γλείφω παντού
όλο σου το κορμί
μια γεύση πικρή
8
Μου λες πως μ’ αγαπάς και πως με θέλεις
φαντάζομαι πως με ζητάς στον ύπνο σου τις νύχτες
θρεμμένος την καχυποψία και η καρδιά κλειστή
μου κλέβει τις ώρες μου κλέβει τον ύπνο
γυρίζω να σε κοιτάξω
ποιος άνεμος σε κυκλώνει
ξένη υγρή
7
Tu me dis que tu m’aimes mais que tu me désires pas
il y a des mots qu’on peux pas prononcer
la vérité blesse j’imagine
des mers et des villes étrangères te prenant loin de moi
têtue partout je te suce
tout ton corps
un goût amer
8
Tu me dis que tu m’aimes et que tu m’veux
j’imagine que dans la nuit ensommeillée tu me cherches
nourri de méfiance et le cœur scellé
elle vole mes heures elle vole mon sommeil
je retourne te regarder
quel vent t’entoure
étrangère mouillée
*
9
γαμιέσαι με τα πλήθη κι εκείνα ουρλιάζουν ποδοκροτούν κι
πεταλούδα θλιμμένη
πώς να σε κλείσω
μες το κλουβί
10
Ζητάς να μ’ αγαπήσεις και στα μάτια σου καίει
το ίδιο μεγάλο αναμμένο κερί
εισβάλλεις στο σπίτι μου και ζητάς κατοχή
ν’ ανοίξω τα ντουλάπια μου να σου δώσω φαΐ
δεν είμαι λουλούδι
ο άνεμος να φέρνει τη γύρη του
να την ξεπλένει η βροχή
9
Tu cherches à être aimée mais t’as peur d’aimer
tu baises avec des foules et celles-ci applaudissent et elles hurlent
poussent des cris dans les quais dans les ports retentissent tes pas
quand s’abaisse l’ultime vent le silence et tes larmes
papillon triste
comment t’enfermer
dans la cage
10
Tu cherches à m’aimer et dans tes yeux brûle
cette même bougie allumée
tu envahis chez moi et tu exiges possession
que je t’ouvre mes placards que je t’offre à manger
je ne suis pas une fleur
le vent apportant son pollen
et la pluie le lavant
*
11
Ήσουν ο νταβατζής μου κι εγώ η πουτάνα σου
το κορμί σου πρόσταζε το κορμί μου
το κορμί μου υπάκουε το κορμί σου
κι οι κραυγές μου δεν άκουγαν τη σιωπή σου
τη σιωπή των οδών μου
της ψυχής μου της σάρκας μου
στον αέρα το κλάμα μου
12
Ντυμένη στα κόκκινα έπαιζες την πουτάνα μου
οι σάρκες σου ξεγυμνώναν τη σάρκα μου
αγόραζες εσώρουχα πρόστυχα για να ξεγυμνώνεσαι μάσκαρα
κραγιόν κόκκινο και καπνίζοντας να εξευμενίζεις τη καύλα μου
κι όταν φυσούσε άνεμος άλλος
στροβιλιζόσουν και πέταγες
τεταμένο το χέρι μου σε θρηνούσε
11
T’étais mon maquereau et j’étais ta salope
ton corps ordonnait à mon corps
mon corps obéissait à ton corps
et mes cris n’entendaient pas ton silence
le silence de mes rues
de mon âme de ma chair
mes pleurs dans le vent
12
Habillée tout en rouge tu jouais ma salope
tes chairs dénudaient mes chairs
t’achetais de la lingerie vulgaire pour que tu te dénudes
mascara rouge à lèvres et fumante tu adoucissais mon érection
et quand il soufflait du vent étranger
tu tournoyais et volais
tendue ma main se lamentait pour toi
*
13
Δεν μπόρεσα ποτέ ν’ αγαπήσω τον άντρα των μετρημένων χειρονομιών
αυτή την οικονομία των κινήσεων εξωθημένη σχεδόν στην απληστία
φοβόμουνα την ακινησία αυτού του συνήθως βίαιου σώματος
την ακινησία του σώματος και την αδράνεια του προσώπου
να παίρνω τους δρόμους
τους ανέμους ν’ ακούω
ήμουν ευτυχισμένη ξανά
14
Δεν μπόρεσα ποτέ ν’ αγαπήσω τη γυναίκα της θάλασσας των χειρονομιών
αυτή την οικονομία των κινήσεων εξωθημένη σχεδόν στη σπατάλη
έτρεμα τα τεράστια κύματα αυτής της θάλασσας σχεδόν σωματικής
την αεικινησία μιας σάρκας σαρακοφαγωμένης
απ’ το παράθυρο
οι ήχοι της πόλης μόνος μου είμαι
ευτυχισμένος ξανά
13
Je n’ai jamais pu aimer l’homme des gestes mesurés
cette économie des gestes poussée jusqu’à l’avarice
je craignais l’immobilité de ce corps normalement violent
l’immobilité du corps et l’inertie du visage
en prenant les rues
en entendant les vents
je fus heureuse de nouveau
14
Je n’ai jamais pu aimer la femme de la mer des mouvements
cette économie des gestes poussée jusqu’au gaspillage
je craignais les vagues vastes de cette mer corporelle
les mouvements perpétuels d’une chair vermoulue
de ma fenêtre
les bruits de la ville seul je suis
heureux de nouveau
15
Ένας έρωτας είναι η επανάσταση
στη θέση του παλιού βάζεις πάντα κάτι καινούργιο
το καινούργιο παλιώνει και ζητά αλλαγή
το παλιό το ξεχνάς
προχωράς μες στις φλόγες
στα οδοφράγματα μάχες σώμα με σώμα
αφήνοντας πίσω πάντα κάτι δικό σου φτουραίνοντας
τι θα μείνει από σένα
στο τέλος
σιωπή
15
Un amour est une révolution
à la place du vieilli on met toujours quelque chose de nouveau
le nouveau vieillit et demande du changement
le vieilli on l’oublie
on marche dans les flammes
aux barricades des combats corps à corps
derrière nous désertant toujours quelque chose de nous
qu’est-ce qu’il restera de nous
à la fin
le silence
Ο Ζ.Δ. Αϊναλής είναι ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Ηλεκτρογραφία" (εκδ. Γαβριηλίδης, 2006), "Αποσπάσματα" (εκδ. Γαβριηλίδης, 2008).
