photo © Στράτος Προύσαλης
Σήμερα, παρουσιάζουμε ένα καλοκαιρινό ανθολόγιο 12 ποιημάτων - 12 ποιητών.
*
Μια τυπική μέρα στην Κόλαση - Άρης Φίλιππας
Ο Νίτσε παίζει με τον Διόνυσο μπαρμπούτι,
δίπλα ο Απόστολος Θωμάς στυφό πίνει ούζο
με τον αστροπλεγμένο αγέρωχο Καρούζο
ενώ «ρεβολουσιόν» σκληρίζει ο Κρισναμούρτι.
Με τα δαιμόνια του ο Μαρκήσιος ξενυχτά
του γνέφει απ’ τα ανατολικά ο Εμπειρίκος.
Σε κοσμική τραμπάλα ο Εμπεδοκλής το νεῖκος
κλώθει πριν πάλι λιώσει στην καυτή βουτιά.
Σ’ ένα φλεγόμενο τσουκάλι βράζει αιώνια
ο Καζαντζάκης, γλείφει του Ζορμπά τους ρόζους.
Πάνω στο τοίχωμα χαράζει «Deus otiosus»
(το ίδιο αλύχτισμα τον κατατρώει από χρόνια)
Η Γώγου πιάνει την Αχμάτοβα απ’ το χέρι
και για της Κάλο τη γλαυκή γωνιά τραβούν.
Γελούν οδυνηρά πριν σ’ όργιο δοθούν-
Μέλπει σαν άγγελος ηλεκτρικός η Φλέρυ.
Το βράδυ όταν ξαπλώσει το φλόγινο δείλι
χύνονται οι Σάτυροι και τραγουδούν με νάζι.
Λικνιέται σπινθηροβολώντας η Εσκενάζυ
κι ο Διογένης φιλά την Έμμα στα χείλη.
Τότε στο δάσος για να κλάψουν ξεμακραίνουν
η Πλαθ κρατώντας αγκαλιά τον Λαπαθιώτη.
Εκεί όμως δάκρυα βρίσκουν όπου για τη νιότη
δάκρυσεν ο Καβάφης- Και Ξαναπεθαίνουν.
Συχνά εμφανίζεται ο Κροπότκιν μουδιασμένος
με ένα αγκάθινο στην κεφαλή του στέμμα.
«Ζήνων» σιγοψελλίζει, «αφού σε δίκαιο αίμα
έχω βαφτεί, γιατί δεν νιώθω ευτυχισμένος;»
Είναι και μια παρέα που δεν μιλάει με λόγια
μα μες στης Άβυσσος βαθιά τον κόλπο χύνει
ο Μπέλα Ταρρ, ο Θίο με τον Αντρέι. Πίνει
και ξεψυχά ο Πόλοκ, ο Μαγκρίτ, ο Γκόγια.
Κατά την χαραυγή βαφτίζεται η Σελήνη
σε μιαν αστρομπανιέρα με υγρό μαβί.
Ο μάγος Έρως γεννά με το Χάος τριβή
κι η Ζωή λούζεται στου Θάνατου την κρήνη.
Όλα κυλούν γλυκά στης Κόλασης τα νέφη
καθώς σ’ αειθαλλένιο πέφτουμε παιχνίδι.
Όμως το αυτό μυστήριο σέρνεται σαν φίδι:
Ποιος βασιλεύει αυτόν τον κόσμο από σιντέφι;
Κανείς, θα πουν πολλοί. Μα ορκίζομαι πως το είδα:
ο Ζοφερός μας Άναξ σ’ αγλαό καράβι
της Γέεννας τ’ άγιο πυρ ως τα ψηλά ν’ ανάβει
να φέρνει μεθυσμένη στίλβη, καταιγίδα,
Και με στεντόρεια λαλιά ν’ αναφωνεί:
Je me crois en Enfer, donc en Enfer je suis.
*Ο Άρης Φίλιππας ζει στην Πάτρα.
**
Δεν είσαι συν-Tετριμμένη - Αναστασία Κεραμάρη
Το ξημέρωμα
όταν τα βλέφαρά σου έχεις κλείσει
το συναίσθημα ανθίζει.
Κι εγώ... εγώ δεν κοιμάμαι.
για να δω την Άνοιξη
που φέρνεις στο κατώφλι μου.
Τι έχω κάνει για σένα.
Έχω ξεχάσει τ' όνομά μου.
Έχω πνίξει τη θλίψη.
Έχω θάψει την αλήθεια της ευτυχίας
γιατί οι άνθρωποι ζηλεύουν.
Έχω σταματήσει να μιλώ... και γράφω.
Σε γράφω στις κενές μου σελίδες.
Για σένα έχω κλάψει φανερά
κόσμος κοιτούσε διαμάντια
να ρέουν πίσω απ' τα μαύρα μου γυαλια.
Κρυφά
από φόβο και αισθήματα και σκέψεις.
Έχω φράξει τις εισόδους μου.
Έχω πυρπολήσει ανθρώπους... και τους αφήνω μόνους τους να σβήνουν.
Έχω κλείσει τα φτερά μου... για να μην κρυώνεις.
Βαθιά στην επιφάνειά του νου μου είσαι
τρέχεις συνέχεια... μικρό παιδί... κι εγω σ' ακολουθώ.
Γέμισα τη λίμνη απέναντι απ' το δωμάτιό μου
και σου στέλνω με γραφίτη τα όνειρά μου.
Απογυμνώθηκα και βυθίστηκα.
Σταγόνες κυλούν απ' τα μαλλιά μου... στο υγρό μου πρόσωπο
και πάνω στο χαρτί... διαλύονται απ' τη δύναμή σου.
Αν ο Έρωτας ειναι παιδί σου
ας το μεγαλώσουμε μαζί.
Σ' ένα σπίτι πέτρινο
θερμό και ευτυχές.
Με κήπο και λουλούδια.
Πυγολαμπίδες
για να τις κυνηγάμε... να τις βάζουμε μέσα μας.
Ίσως... Ίσως μια μεγάλη κούνια... δέντρα... με καρπούς.
Θα σου πάρω ένα λιβάδι
να φυτρώνει η αγάπη μας
κι εναν ήλιο για να τη ζεσταίνει.
Απέναντι ένα βουνό
ν' αγκαλιάζει τα βράδια το φως μας.
Και μια αέναη μοίρα για το μαζί.
Κι όταν όλα τα μάτια τους κλείσουν
θα γεμίζουμε τη λίμνη απέναντι απ' το δωμάτιό μας... θα βυθιζόμαστε
και θα τα κλείνουμε κι εμείς.
*Η Αναστασία Κεραμάρη ζει στην Αθήνα.
**
Εφευρέσεις - Κ. Γερονικολός
Ακούγοντας τη συμβουλή του Ελύτη
έπιασα το πρέπει από το ι
και το 'γδαρα ίσα με το π.
Διστακτικά βέβαια αλλά με μπόλικη ευχαρίστηση
ενημέρωνα πως δεν ακούω πια σε πρέπει.
Πέρασε λίγος σχετικά καιρός
για να μου πουν οι πιο προστακτικοί
πως είναι ανάγκη να…
κι άλλος λίγος για να ξεθαρρέψουν
και οι πιο ευγενικοί
και να μου πουν, πώς ξέρεις; Καλό θα ήταν να…
Ξύπνησα απογοητευμένος από την πλάνη που είχα πέσει.
Έτσι σκέφτηκα
αντί να παιδεύω τον κόσμο
και να τον κάνω να μακρηγορεί
για να με "προτρέπει",
να επιστρέψω μόνος μου στο οικείο πρέπει
και να μην επιβαρύνω τη γλώσσα
με περιττές εφευρέσεις συνωνύμων.
*Ο Κ. Γερονικολός ζει στην Αθήνα.
**
Μομφή - Παναγιώτα Καλογεράκου
Με άδειασες.
Κανένα στίγμα προδοσίας.
Σαν να μην άγγιξες ποτέ.
Σε συγχαίρω.
Με άδειασες.
Για να αδειάσεις, όμως, κάποιον.
Πρώτα τον γεμίζεις.
Με γέμισες.
Έσπειρες την τόση αφεγγιά μου
με σπόρους ημερόβιας ευωδίας.
Όπως ένας Ήλιος
γεννάει αστράπτοντα βρέφη
με τον πυρετό του συμπαντός του.
Σε φώναζα, θυμάμαι,
με το όνομα του Ήλιου,
γιατί έλεγαν πως είδωλό του εγενήθη.
Κάθε μέρα τον τηρώ
μες στα μάτια.
Και όχι πια απ’ τις σκιες του.
Δεν τυφλώνομαι.
Γιατί βαθιά μέσα μου κατοικείς εσύ
κι έγινε συνήθεια το ηώς
της ύπαρξής Σου.
Κάθε μέρα τηρώ
τις μενεξεδένιες του απομιμήσεις
μέσα από τις ηλιοφίλιτες τουλίπες
της καρδιάς σου.
Και χουγιάζω
στο χέρσο μου κόσμο
πως κάποια στιγμή είδα
μέσα απ’ τη λάμψη Σου,
ολόκληρη τη ζωή μου.
Με άδειασες.
Με γέμισες.
Καμία σημασία πια.
Αφού στα χέρια σου σμιλεύτηκε
η ψυχή μου.
*Η Παναγιώτα Καλογεράκου ζει στην Αθήνα.
**
Όταν επέθανε - Σπύρος Μάλλιος
Όταν επέθανε
τί λύτρωσις, τί ανακούφισις
κι όμως
το πένθος
εκράτησαν, ως πρέπει, επαρκώς.
*Ο Σπύρος Μάλλιος ζει στην Αθήνα.
**
Ετεροθαλή όνειρα - Ερμοφίλη Τσότσου
Μα φυσικά σας έχασα εσάς τα λουλούδια
του δάσους.
Πυκνωτού Χάρου εισέρευσαν στα μακρινά
μου χέρια
δάση άλωσαν τα νύχια.
Μέρες βγήκαν να θάψουν τις εποχές
μας
και Εσύ μας συνάντησες στην απρόσμενη
πὀρτα σου
βράδυ, ηλιοβασίλεμα σας είχα δει
ατένιζα τη χρυσαφένια σου χωρίστρα,
ανάμεσα στα ετεροθαλή σου πόδια
ανέπνευσα από το φάρο της θάλασσας,
έγειρα πεζή στο διάβα σου,
ανέσυρα τα στήθη μου,
τα μυτερά σου λόγια αναίρεσα.
Μου φάνηκε ότι θα πηγαίναμε στο
ξωκλήσι.
Αυτή ήσουν, περίμενα την παράδοση
των νιάτων σου, της ανάστασης τον
εσπερινό
θαμπά τα μάτια σου απέμειναν
ξοπίσω κοιτούσες.
Το θάυμα το ενιωθα.
Άργησε το φώς σου πάλι.
Σιωπηρή η νύχτα μας.
Κλείσανε τα χελιδόνια την κραυγή τους.
(θα έρθεις το άλλο καλοκαίρι)
*Η Ερμοφίλη Τσότσου ζει στην Αθήνα.
**
Βίος Σεβαστιανός - Πάρις Αθανασίου
[...]
Και του είπε:
Ούτε πόρνοι
Ούτε ειδωλολάτραι
Ούτε μοιχοί
Ούτε μαλακοί
Ούτε αρσενοκοίται
Βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσι.
Κι εκείνος απάντησε:
Το ανέραστο,
Το βέβηλο
Και το αμαρτωλό
Έπεσαν και κατακρημνίστηκαν
Προ αιώνων.
Τη νέα θρησκεία
Θα βροντοφωνάξουμε τώρα.
[...]
*Ο Πάρις Αθανασίου ζει στο Λονδίνο.
**
κάνοντας νέους φίλους - Αλεξάνδρα Επίθετη
έχω ένα τετράδιο
γεμάτο απ’ τις αποτυχημένες μου προσπάθειες για ποίηση
και ένα κουτί
μεγάλο
γεμάτο δυσανάγνωστα, εφηβικά
στιχάκια
με μια κάποια υποψία ελπίδας
για κάτι
απροσδιόριστο,
στο μέλλον.
τώρα περιμένω στην ησυχία του δωματίου,
με τα φώτα
κλειστά
και την πόρτα αμπαρωμένη.
περιμένω
και σήμερα
το νανούρισμα απ’ τα σκουπιδιάρικα.
2:53 π.μ.
4:19 π.μ.
κοιμάσαι.
οι γάτες νιαουρίζουν
πανικόβλητες.
οι πόρτες χτυπάνε.
θα χαλάει ο καιρός.
--
οι γάτες
(πανικόβλητες)
τρέχουν.
στεκόμαστε
έξω, στις ουρές
στο ΙΚΑ
στις φυλακές
στα νοσοκομεία
στα μπουρδέλα.
έξω απ’ τα τρελάδικα
που περιμένουμε,
στις γωνίες,
μας διώχνουνε
σα να ‘μαστε
άρρωστα σκυλιά.
εκεί, έξω απ’ τα τρελάδικα
που περιμένεις την τελευταία δόση.
μόνο να πεθάνεις εγκαίρως
συνεπώς αγνοώντας την πραγματικότητα.
σιχαμερός
όπως αυτοί που γεννάνε
και πετάνε
τους ανθρώπους
στους σκουπιδοφάγους.
όπως αυτοί
που ειρωνεύονται
την πουτάνα που γαμάνε.
όπως αυτοί που
πεθαίνουν
συνεπώς αγνοώντας
την πραγματικότητα.
άρχισα να κρεμάω
τις κορνίζες που αγόρασα
στους τοίχους,
για να μη μένω μόνος
κάθε βράδυ.
μένω σε επικίνδυνη περιοχή
και τα σκυλιά κλαίνε
μέχρι τα ξημερώματα.
κράτησα μέσα
τις φωτογραφίες
που ήδη είχαν.
τις ξανθές κοπέλες
με τα φιλήδονα χαμόγελα,
κι έχω κάνει πια
καινούριες φίλες.
*Η Αλεξάνδρα Επίθετη ζει στην Αθήνα.
**
Γυνή / Δοκιμή γυναικός - Ιωάννης Τσιβουράκης
Για να καταλάβεις ποιον
αληθινά αγαπάς,
εσύ, γυναίκα του κόσμου,
τούτη τη δοκιμή κάνε:
σαν σε εύρη ο πόνος, δες,
σε ποιον απευθύνεσαι,
μαζί του για να τον μοιραστείς.
...........................................
Για να βεβαιώσεις
το παθιασμένο μίσος σου
που πληρωμή αποζητά,
εσύ, γυναίκα του νοτιά,
τούτη τη δοκιμή κάνε:
με ποιον, δες, σιωπηλά
αγάπη υπομένεις,
δίχως ανταπόκριση,
δίχως περιεχόμενο
κι όμως τα πάντα εσύ
του δίνεις...
*Ο Ιωάννης Τσιβουράκης ζει στα Χανιά.
**
Υβρίδιο - Αντιγόνη Ηλιάδη
μαζέψανε το υβρίδιο
και χαρήκαν
στην αρχή το ποτίσανε καλά
μετά ξεχάσανε ότι ήταν μέσα
στη μεγάλη λεκάνη
το πετάξανε μαζί με τα νερά
υβρίδιο
δεν έσκασες ποτέ
ποτέ δεν πέταξες ουρά
το υβρίδιο δεν μούλιασε ποτέ σωστά
*Η Αντιγόνη Ηλιάδη ζει στην Αθήνα.
