#1 Μόνικα Τζ. Ο' Ρουρκ: "Αληθινός τρόμος είναι οι έχοντες τη δύναμη και το χρήμα"

Μπορώ να σε βοηθήσω. Αυτά ήταν τα λόγια, τα λόγια με τα οποία ξεκίνησαν όλα, τα λόγια που άλλαξαν τη ζωή της Ζόι. Έστριψε στη γωνία της δέκατης τέταρτης οδού στη Γιούνιον Σκουέαρ, έπεσε πάνω σ’ έναν μικροπωλητή που πουλούσε με το καρότσι του ψημένα καρύδια με μέλι, είδε έναν αδύνατο τύπο που έμοιαζε με τη φιγούρα που βρίσκεται στο Τζόνι Γουόκερ, ο οποίος πουλούσε αντίγραφα Ρόλεξ σε μια δερμάτινη βαλίτσα και η οποία άξιζε πιο πολλά απ’ το εμπόρευμα που προσπαθούσε να πουλήσει. Όχλος από το κέντρο του Μανχάταν που πηγαίνει βιαστικά καθημερινά στη δουλειά του με τη συγκοινωνία, πέρασε δίπλα της και χάθηκε στη λήθη. Μπήκε σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη δέκατη έβδομη οδό...Η Μαρτυρία της σάρκας (μτφρ. Ιωάννης Πλεξίδας, Λογείον 2013) της Μόνικα Τζ. Ο' Ρουρκ είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα, βέβαια αποτροπιαστικά αλλά και πιο δυνατά θρίλερ που έχω διαβάσει. Η νεοϋορκέζα συγγραφέας, με το πλούσιο συγγραφικό έργο στη λογοτεχνία τρόμου, προφανώς εμπνέεται από πραγματικά περιστατικά για να μιλήσει για τις πιο άρρωστες προεκτάσεις του ανθρώπινου μυαλού. Παχυσαρκία, απαγωγές, εγκλεισμoί σε υπόγεια και σεξουαλικοί βασανισμοί, σκληροί άντρες και ανήμπορες γυναίκες, βορά όλοι τους στις ορέξεις των πλουσίων πλην καταπιεσμένων αυτής της γης!

Η Μόνικα Τζ. Ο' Ρουρκ μιλάει στο Vakxikon.gr γι' αυτό το συνταρακτικό βιβλίο της, το οποίο μάλιστα -στην ελληνική έκδοση του- συνοδεύεται από το διήγημα της Γιασεμί και σκόρδο.

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε για να γράψετε τη Μαρτυρία της σάρκας;

Ουσιαστικά αποδέχτηκα την πρόσκληση - πρόκληση ενός φίλου μου εκδότη, ο οποίος ήθελε να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο κάπως... πικάντικο, σεξουαλικά διαστροφικό και ολίγο δυσάρεστο μια και θα έχει να κάνει με την εκμετάλλευση. Ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενη γι' αυτή την προοπτική της έκδοσης και έτσι ξεκίνησα αμέσως. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να συντάξω μια λίστα με όλες τις σεξουαλικές ορέξεις, προεκτάσεις και αποκλίσεις του ανθρώπου και έπειτα να γράψω μια ιστορία γύρω από αυτές.

Η ηρωίδα σας είναι μια παχύσαρκη γυναίκα, η Τζόι. Αυτή η επιλογή ενέχει κάποιο μήνυμα ή συμβολισμό από μεριάς σας;

Η σύνθεση του προφίλ της ηρωίδας μου προήλθε από κάτι που άκουσα κάποια στιγμή: Σε δημοσκόπηση, γυναίκες ρωτήθηκαν: Αν είχατε την επιλογή να διαλέξετε ανάμεσα στην ανάκτηση του βάρους σας ή στην απώλεια ενός άκρου σας, τι θα διαλέγατε; Δε θυμάμαι ακριβώς τα αποτελέσματα, όμως η πλειοψηφία των γυναικών απάντησε ότι προτιμούσε να χάσει κάποιο άκρο της παρά να επανέλθει το βάρος της! Βρήκα το εύρημα συναρπαστικό και συνάμα θλιβερό. Προσπάθησα, λοιπόν, να κάνω όσο πιο δυνατές μπορούσα τις γυναίκες της ιστορίας μου, όμως έπεσα στην ίδια παγίδα: στο τέλος της ιστορίας, οι γυναίκες είναι λεπτές αλλά όχι ευτυχισμένες...

Πιστεύετε στη φράση, στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται;

Aπολύτως. Πολλές φορές δεν αποδίδει το να παίζεις μόνο με τους κανόνες. Λατρεύω αυτήν τη φράση καθότι είναι ευκολότερο για τον άνθρωπο να ζητά συγχώρεση από το να ζητά την άδεια κάποιου άλλου. Πως αλλιώς να το πω, το βρίσκω πιο απελευθερωτικό. Άρα ναι... καμιά φορά πρέπει να κάνουμε το οτιδήποτε ώστε να νικήσουμε!

Πρόσφατα, ακούσαμε στις ειδήσεις για την απαγωγή, τον εγκλεισμό, το βασανισμό και το βιασμό κατ' εξακολούθηση τριών κοριτσιών σε ένα σπίτι στο Κλίβελαντ για περίπου μια δεκαετία! Εντέλει, ιστορίες σαν τη δική σας μήπως δε συμβαίνουν απλώς στη φαντασία αλλά και στην ίδια τη ζωή; Δε σας τρομάζει αυτό;

Είναι όντως πολύ τρομακτικό αυτό το περιστατικό... ούτε η φαντασία ενός συγγραφέα δε μπορεί να το συλλάβει, μια και οτιδήποτε δείχνει εξωπραγματικό συνειδητοποιούμε ότι πάντοτε υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορεί να το κάνουν πραγματικότητα -ακόμη και το χειρότερο σενάριο της ζωής. Ήταν σοκαριστικό για εμένα όταν έμαθα το περιστατικό αυτό καθότι πρόκειται για την αληθινή εκδοχή του βιβλίου μου. Και είναι πραγματικά οδυνηρό όταν σκέφτομαι τι υπέστησαν εκείνες οι γυναίκες.

Τι σας τρομάζει περισσότερο;

Αληθινός τρόμος για εμένα είναι οι κατά συρροή δολοφόνοι, ο πόλεμος και η διαφθορά. Ο δήθεν άνθρωπος με φοβίζει μέχρι θανάτου. Οι έχοντες τη δύναμη και το χρήμα, εξίσου. Όπως και το Κόμμα του Τσαγιού, επίσης. (Σ.σ. ακροδεξιά, εθνικιστική οργάνωση στις Η.Π.Α.)

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και λιγότερες γυναίκες συγγραφείς γράφουν λογοτεχνία τρόμου, σε σχέση με τους άνδρες;

Δεν είμαι βέβαιη για αυτό μια και πιστεύω ότι απλώς δεν εκδίδονται τόσο εύκολα τα βιβλία και οι ιστορίες των γυναικών που γράφουν λογοτεχνία τρόμου σε σχέση με εκείνα των ανδρών συγγραφέων. Γνωρίζω από πρώτο χέρι ένα μεγάλο αριθμό γυναικών - συγγραφέων τρόμου, συμπεριλαμβάνεται και η αφεντιά μου, που λαμβάνουν όλο και πιο αραιά προσκλήσεις για συμμετοχή σε συλλογές διηγημάτων, δημοσιεύσεις σε περιοδικά  ή για έκδοση βιβλίων. Για παράδειγμα, μόνο όταν τα περιοδικά κυκλοφορούν στην αγορά και ανοίγουμε τα περιεχόμενα τους καταλαβαίνουμε από το πλήθος των ανδρικών ονομάτων ότι για μια ακόμα φορά είμαστε απ' έξω. Υπάρχουν περιστατικά, που οι ίδιοι οι εκδότες συνειδητοποιούν -κατά τύχη- ότι δεν έχουν τόσες γυναίκες συγγραφείς και τότε κυρίως λαμβάνουμε πρόσκληση τους. Με αυτή την κίνηση νομίζουν ότι μας κολακεύουν κιόλας..; Στην πλειοψηφία τους, όμως, εννιά στις δέκα φορές δηλαδή, απορρίπτουν τις προθέσεις μας για συμμετοχή ενισχύοντας αυτό το παράξενο ταμπού.