Όταν το σύμπαν διαστέλλεται ίσως τα πράγματα σοφά να απλοποιούνται μέσα στην πολυπλοκότητα των νόμων που τα διέπει. Η ποιήτρια και μεταφράστρια Ξένια Κακάκη επιστρέφει στον ονειρικό της πλανήτη και ανεβασμένη στο δικό της πεφταστέρι παρατηρεί τον άνθρωπο, σκιαγραφεί τις μυθικές του συντεταγμένες και αφηγείται τις ιστορίες του στην τροχιά του ατέρμονου χωροχρόνου. Η ματιά της βυθισμένη στο κέντρο της γης ταυτίζεται με το πιο ψηλό σημείο του άπειρου και κυκλικά ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός στις τρεις διαστάσεις του χρόνου, έτοιμη πάντα να καταλύσει τις αποστάσεις, να εκμηδενίσει τα εμπόδια που υψώνουν νεφελοειδείς γαλαξίες προκειμένου να γεμίσει αστρική σκόνη, να θολώσει κάθε απειλητική μαύρη τρύπα του ερεβώδους χάους και να κατακτήσει την Αγάπη.
Στο χωροχρόνο των τυχαίων συναντήσεων με σεβασμό κι αγάπη βαφτίζεται κάθε είδους συγγένεια. Και διαρκεί για πάντα όπως η γλυκιά αναμονή στα αιώνια ραντεβού με το μισό κομμάτι που λείπει από το όλον. Από το όλον της σκέψης, της ύπαρξης, του κόσμου, του πλανήτη, του σύμπαντος. Όπως το μέτρημα των αστεριών στον ίδιο ουρανό. Στο ίδιο μέρος όπου συναντώνται οι συμμετρικές αστρικές ψυχές εδώ κι εκατομμύρια χρόνια κάνοντας τα ίδια σχέδια, ρεμβάζοντας τα ίδια αστέρια, σιωπηλά προσευχόμενοι την πτώση για να σημάνει ξανά η γέννηση. Κι είναι σε αυτή τη συγκινητική συνειδητοποίηση που μας ωθεί με μαεστρία η ποιήτρια για να μας επιστρέψει και πάλι στο ίδιο σημείο αναφοράς.
Στον ίδιο έναστρο ουρανό εν αναμονή της λύτρωσης κάθε διάττουσας ψυχής. Μια νέα στέψη της Αγάπης αναδύεται από τη λήθη και εγκαθίσταται στο κέντρο του κύκλου των συμπαντικών επαναλήψεων. Για να σημάνουν και πάλι οι καμπάνες του Σύμπαντος...
Άτη Σολέρτη
