Ωδή
Ευλογημένε καταραμένε ποιητή
πόσο πολύ σ'αδίκησα!
Ήταν αυτή, η άπιαστη αιώρηση στο όνειρο που με γέλασε.
Ήταν μικρή -δεν γνώριζε.
Ήταν απλό -δεν έπρεπε.
Καταθέτω στεφάνι λατρείας στην
απώλεια της άπιαστης αλήθειας.
Ύπαρξη που έζησες μες τα λίγα τα πολλά
δεν τραβάει τα μάτια ο αγέρας
είναι η θύμηση που ήθελες, γλυκιά.
Στους «άδοξους ποιητές των αιώνων» δεν θα πλέξω εγκώμιο!
Πως να μιλήσεις άραγε για το πέπλο που σε πνίγει;
Δεν πειράζει, αρκεί το φώς να χύνεται απ' τις ίνες.
Είναι χαρά μεγάλη της έκφρασης η μπόρα.
Τι κι αν δεν έμεινε ποτέ της θύμησης ανάσα
η μελαγχολία ήταν λύτρωση για όσους τη θωρούσαν.
Τα λάθη πολλά στο ομηρικό σου έπος
μα δεν κρίνει ο χρόνος, απλά αναπολεί
και ίδιο τέλος ποτέ δεν δίνει.
Όλα τα σφάλματα επιλογές σκιάς
και μόνο ένα παγωμένο τελευταίο και άσχημο.
Τιμή στη μούσα. Βάσανο στα γιατί. Πικρία στα επειδή.
Δεν καταλαβαίνω το δρόμο που χάραξες και δεν ακολουθώ.
Θαυμάζω όμως, καρτ ποσταλ απ τα τοπια.
Μία είναι η μεγάλη ειρωνία!
Άσε να σου πω, πως σε τούτη τη ζωή
και κολύμπι όταν ξέρει εύκολα πνίγεται κανείς.
Αυτή
Ζει στην Αθήνα. Είναι πολίτης του κόσμου.
Είναι φοιτήτρια. Σπουδάζει αλήθειες.
Περιτριγυρίζεται από πλήθος. Είναι μόνη της.
Υπάρχει στην πραγματικότητα. Ακροβατεί στο όνειρο.
Κοιμάται με μάτια ανοιχτά. Ξυπνά με νανουρίσματα.
Απεχθάνεται τη συνήθεια. Δρα μηχανικά.
Γελά με το αδύνατο. Πιστεύει στα θαύματα.
Υγραίνονται τα μάτια της. Στεγνώνει η πυγμή της.
Δεν προχωρεί χωρίς να γνωρίζει.
Το μονοπάτι της ακόμα ψάχνει.
Δεν χάνεται σε αυταπάτες.Γενά τρελές ιδέες το μυαλό της.
Χαρίζει φως στις νεραιδες. Ειρωνεύεται τον ήλιο.
Χαμογελά όταν ψιθυρίζουν. Είναι δυστυχισμένη.
Δακρίζει τα δειλινά. Είναι το πρόσωπο της ευτυχίας.
Έχει όνομα. Την προσφωνούν "κάποια".
Έχει αξία. Ακόμα αναρωτιέται.
Είναι φίλη.Αναζητά αγκαλιές.
Είναι σκληρή. Λυγίζει στα σύννεφα.
Είναι εγώ.
Είναι εσύ.
Είναι απλά αυτή.
Η φεγγαράδα
Χάρισε μου μια βόλτα στη φεγγαράδα
εγώ θε να τραβώ κουπί και 'συ να 'σαι βαρκάρης.
Να περιπλανηθούμε και ευλογημένα να χαθούμε
στα φωτεινά και διάφανα νερά της.
Τόσο διάφανα που βλέπουμε τα πρόσωπά μας
απορημένα και σκεπτικά, μισά κουρασμένα,
μισά ακόμη χαμογελαστά.
Μας κοιτούν κι αυτά και τους μιλάμε.
Αν κλείσεις τα μάτια θα νιώσεις
να σου χαιδεύουν τ' αυτιά με μελωδικές κρυφές ευχές.
Άκουσέ με, λοιπόν, έλα να σαλπάρουμε..
Δεν θα μας περιμένουν.
"Δεν είναι παρά μια ακόμη βόλτα"
αλλά πότε θα ξαναρίξει νερό το φεγγάρι;
Θα μου κρατάς το χέρι κι αν αυτό σου κρύβει τον ήλιο σου
κράτα μου απλά την ελπίδα
να πάρει λίγο απ' τη λάμψη της βαρκάδας.
Ύστερα θα ονειρεύομαι τις θαμμένες πολιτείες
ξεχασμένες και σκονισμένες
ακόμη αντιλαλούν θριάμβους και δοξασίες
για τους φτασμένους άρχοντές τους!
Γελάκι μισαδάκι κατοπινής αστείας γνώσης.
Γέλα!Γέλα κι εσύ μαζί μου απόψε
οι φωνές μας να ξορκίσουν τους φόβους μας.
Γιατί είναι μαγική η νύχτα..
Ζωντανεύουν όλες οι απόκρυφες σκέψεις,
πνεύματα φιλικά που στοιχειώνουν κ' στοιχειώνονται.
Άνοιξε την αγκαλιά και δέξου τα
ψάχνουν ένα καταφύγιο να σωθούν
απ' τη βουή του δρόμου.
Αντιμετώπισε και ελευθέρωσε.
Καλύτερα να πάει ο καθένας μόνος του τελικά.
Δεν μπορώ να ζωστώ την ανάγκη σου,
πρέπει μόνη να βαδίσω στα χνάρια του εαυτού μου.
Όχι, ξέχνα τη βαρκάδα.
Πρέπει όλοι να χωριστούμε
για να λυτρωθουμε στη φεγγαράδα
Το τανγκό
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.
Έτσι είναι η ζωή
Η βελόνα τρυπά με πόνο τον δίσκο.
Τα χρόνια τον έχουν σημαδέψει με απουσία.
Ένα δωμάτιο και ένα κορίτσι έχει μείνει.
Ζει ο ένας για τον άλλο.
Θα συνεχίσει να παίζει για αυτούς
Μελωδίες ποτισμένες με μυρωδιές ζαχαρωτών.
Έχει μάθει να υπομένει και να καρτερεί
Τα λευκά τους μαντήλια.
Μέχρι να 'ρθει η άνοιξη.
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.
Έτσι είναι η ζωή.
Στριφογυρίζει η μικρή στους μαραμένους στίχους
Με νηρηίδες κολυμπά
Και με βασίλισσες υφαίνει κάστρα και ιστορίες.
Ιστορίες απορίες από ανθρώπους δίχως όνομα.
Ευτυχισμένοι καιροί.
Χτυπάνε τα τακούνια στο μωσαϊκό,
Ανασύρουν τα σκεπασμένα όνειρα.
Ύστερα έφτασε κι αυτή.
Όμως δεν άλλαξε την εποχή.
Το δωμάτιο μονάχα σταμάτησε να γυρίζει.
Η όρασή του αδύναμη από την τόση υγρασία.
Στάζουν στο φόρεμά της.
Στάζουν στο φόρεμά μου.
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.
Έτσι είναι η ζωή.
Συνόδευσε με στο ταγκό
Και κράτα μου το χέρι.
Αγλαΐα, Ευφροσύνη και Θάλεια
Χάριτες ζητήσαμε μου φαίνεται πολλές!
Συντροφιά όμως απομένει μία,
Το άφταστο αγαπημένο τραγούδι του παιδιού.
Βηματάκια ηχηρά σχηματίζουν κύκλους
Ακολουθώντας τη φυσική ροή των πραγμάτων.
Ποια είναι αυτή μη με ρωτήσεις,
Ο Θεός των μικρών πραγμάτων δεν αποκαλύπτει μυστικά.
Κλείσε τα μάτια κι ακολούθα το ρυθμό,
Όπου σε πάει να πηγαίνεις και όπου σε βγάζει να πατάς.
Μονάχα στρίψε το τιμόνι αν φοβηθείς και παραπαίεις.
Όλα είναι ο χορός.
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.
Έτσι είναι η ζωή.
Να κοιμάσαι με νοτιά και να ξυπνάς με ήλιο.
Ο στρόβιλος σταμάτησε.
Ο δίσκος παίζει μόνο για το κορίτσι,
Τώρα είναι κι άλλος και επιβάλλεται σιωπή.
Είναι σύντροφος και παραστάτης
Όμως τώρα τραγουδά χαρούμενα η τύχη.
Δεν θα κλάψει, πέτρωσε με την υγρασία των τοίχων
Μπρος στο θαύμα της δημιουργίας.
Ήρθε η έμπνευση και τώρα παίζουν με το δώρο.
Ατέλειωτο παιχνίδι αποδοχής και ενοχής.
Θα ξυπνήσει να υμνήσει πάλι αύριο.
Ένα βήμα μπρος, δυο πίσω.
Πάλι απ' την αρχή.
H Πηνελόπη Γιαλελή ζει στην Αθήνα.
