[Ρώμη, 19 Σεπτεμβρίου 2016 (είναι τα γενέθλιά μου)]
μια μέρα, αΔημονώντας, ήρθα από το Παρίσι και χτύπησα την πόρτα του
στην ΑθΗνα καλεσμένος για δείπνο, η Αντίκλεια και η Ινώ ήταν εκεί μαζί και το βινύλιο
κωδικοποιηΜένες συνθέσεις του Villa-Lobos
η ταράτσα αιωρούνταν πάνω από την πΟλη
δεν υπήρχαν Σύννεφα στον ουρανό και το μέλλον κατέρρευσε
η πολιτεία ακουγόταν χωρίς να ξέρουμε την προέλευση του ήχου, νέοι μύΘοι γύρω στη γειτονιά
πάνω από τα νΕρά του Ιλισού
εΝτός κι εκτός της ευρωπαϊκής τεχνικής βιβλιογραφίας στην αρχαιολογία
Η ἀρχαιότης και ο νους μου επανόρισε την Ελλάδα
με ήχουΣ
Ο Δημοσθένης Αγραφιώτης μπήκε στο Πάνθεόν μου και έγινε ένα μεγάλος φίλος του Αρχίλοχου
ἐν δορὶ μέν μοι μᾶζα μεμαγμένη, ἐν δορὶ δ’ οἶνος
Ἰσμαρικός• πίνω δ’ ἐν δορὶ κεκλιμένος
Άρχισα να περνώ τα βράδια με το νέο μου δόρυ, φόβο, νωρίς το πρωί, αναλύοντας το 10 a.m. του Schiaffini:
*
Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Δημοσθένη Αγραφιώτη είναι το «Λυρικόν». Αντιλαμβάνομαι το «Λυρικόν» σαν ένα είδος νέας «μετα-προσωκρατικής» δύναμης, πέρα από την Αγάπη και τη Διχόνοια, η οποία οργανώνει τα χαοτικά στοιχεία της εποχής του μοντέρνου και του «μετα-μοντέρνου» εντός της εννοιολογικής ταυτοχρονίας του «φόβου» και του «τρόμου». Ο ποιητής εισάγει το πνεῦμα σαν μία διαδικασία να εκκινήσει η φασματική δυνατότητα του λυρισμού. Ο Φόβος γίνεται μουσική, αυτοσχεδιασμός και σύνθεση ab initio:
«ΛΥΡΙΚΟΝ»
Ο φόβος
Με φουσκώνει σαν πίπιζα
Κι αν αρχίζω το τραγούδι
Ποτέ δεν το βγάζω πέρα.
«LIRICO» (Ιταλικά)
La paura
mi riempie come una cornamusa
e se comincio la canzone
non la smetto più
Μετάφραση της Rachele Gigli
«LÍRICO» (Πορτογαλικά)
O medo
enche-me como gaita-de-fole
e se começo a canção
não paro mais
Μετάφραση του Alípio Carvalho Neto.
**
Το ποίημα « Λυρικόν» στα: Δ.Αγραφιώτης, «Ισομορφισμοί», Ίκαρος, Αθήνα,1973. “Isomorphismen-“Isomorphismes”-«Ισομομορφισμοί», τρίγλωσση έκδοση, μετάφραση: Rudiger Fischer/Claire Benedetti, Edition En Foret,/Verlag Im Wald, Rimbach, Γερμανία, 2010.
Μτφρ. Δρ. Χαράλαμπος Μαγουλάς
*
Rome, 19 September 2016 (it’s my birthday)
one Day I came from Paris and knocked his door
in AthEns invited for diner, Antiklia and Ino were together and the vinyl
encrypted coMpositions by Villa-Lobos
the rooftop floated Over the city
no cloudS in the sky
and the fuTure collapsed πολιτεία sounded acousmatically
new mytHs around the neighbourhood
ovEr the Ιλισός
iNside and outside the European technical literature in archaeology
thE ἀρχαιότης and my mind redefined Greece
Sounds
Δημοσθένη Αγραφιώτη entered my Pantheon and became a great friend of Ἀρχίλοχος
ἐν δορὶ μέν μοι μᾶζα μεμαγμένη, ἐν δορὶ δ’ οἶνος
Ἰσμαρικός• πίνω δ’ ἐν δορὶ κεκλιμένος
I started to spend my nights with my new spear, fear, early in the morning analysing Schiaffini’s 10 a.m.:
*
One of my favourite poems by Demosthenes Agrafiotis is «ΛΥΡΙΚΟΝ». I understand «ΛΥΡΙΚΟΝ» as a kind of new “post-Presocratic” force, beyond Love and Strife, organising the chaotic elements of modern and “post-Postmodern” ages within the conceptual contemporaneity of “fear” and “terror”. The poet inserts the πνεῦμα as a process to start the spectral potentiality of lyricism. Φόβος becomes music, improvisation and composition ab initio:
«ΛΥΡΙΚΟΝ»
Ο φόβος
Με φουσκώνει σαν πίπιζα
Κι αν αρχίζω το τραγούδι
Ποτέ δεν το βγάζω πέρα.
«LIRICO» (Italian)
La paura
mi riempie come una cornamusa
e se comincio la canzone
non la smetto più
translated by Rachele Gigli
«LÍRICO» (Portuguese)
O medo
enche-me como gaita-de-fole
e se começo a canção
não paro mais
translated by Alípio Carvalho Neto
Alípio C. Neto (Βραζιλιάνος ποιητής, σαξοφωνίστας, συνθέτης, εκπαιδευτής και ακαδημαϊκός που ασχολείται με τις διεπιστημονικές μουσικές σπουδές, Ρώμη)