Χωροταξία χαμένου χρόνου [αύγουστος 2006 - ιούλιος 2007], Ποίηση, Στέργιος Νιζήρης, Ιδιωτική έκδοση, 2008
Νικόλαε, στα σκαλιά της Νομικής μύρισε ξανά μπαρούτι.
Στα παρακείμενα μπαρ η γνωστή πασαρέλα : στήθος, κώλος, μπούτι.
Στου Στρέφη παλιά, πίναμε μαυροδάφνη στην υγειά του Ντουρούτι.
Χαιρετιόμαστε οι ίδιοι σήμερα, βιαστικά, μεσ' στα σκατά σε μακροβούτι.
Παλιός καμαράντ, στα πενήντα, παραπονιέται πως δεν έχει μία.
Έφαγε πέντε χρόνια απ' τη ζωή του έμπα - βγες σε νοσοκομεία.
Δημόσια συμβάντα ψυχοβελονιά με προσωπικά και φόντο η αδικία,
ανηφορίσαμε στην Ασκληπιού, να πάρουμ' αέρα, στο κεφάλι ναυτία.
Αίφνης στα δελτία όλοι έχουνε δίκιο, στα Κεντρικά Γραφεία πανηγυρίζουνε.
Ξεχαρβαλώθηκαν οι μεντεσέδες μέσα μας και σα θηρία μουγκρίζουμε,
αφού ανεπαισθήτως μας έχει στοιχειώσει εκείνο που βρίζουμε.
(Αν διαταραγμένοι πίθηκοι μας οδηγούνε, δεν τ' αξίζουμε;)
Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας - αυτή τη φορά δε συνάντησα θαύματα -
Τον παρακάλεσα να σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για τραύματα.
Έξω απ' τη Σόνια ο ήλιος βασίλευε. Το βρήκα αισιόδοξο, έβαλε τα κλάματα.
(Στις θεωρίες είμαστε όλοι μάγκες, μπρος στ' αδιέξοδο του διπλανού γάμα τα)
Είπαμε να γυρίσουμε πίσω. Δακρυσμένοι, χωρίς λόγο αρχίσαμε και τρέχαμε.
Χωθήκαμε στη διαδήλωση, όπως και να 'χει πάντα με τους "καλούς" μπλέκαμε.
Οι Σκύθες, σε βραδινή γυμναστική, βάραγαν με δακρυγόνα, τα μάτια μας καίγαμε.
Χαμογελώντας μου είπε : "Ούτε οι σύντροφοι ούτε οι μπάτσοι ξέραν το λόγο που κλαίγαμε".
[Η Μετεφηβική Μπαλάντα των Εξαρχείων]
2007/ Ιανουάριος
Ν.Φ.
