Ελισάβετ η αρτίστα
Ας είχε μπαγιατέψει.
Ακόμα καθόταν στο πλατύσκαλο
και σεργιανούσε στο δρόμο
με τα πόδια της ορθάνοιχτα.
Είχε μια τρύπα υγρή και σκοτεινή
σε κάποια πάροδο, στην Άνω Πόλη,
στη Σαλονίκη,
κι ούτε κουβέντα για το παρελθόν.
Όσο περνούσε η μπογιά της
του ‘δινε να καταλάβει,
είχε χαλάσει κρεβάτια και κρεβάτια
ως που στο τελευταίο
μούχλιασαν τα σεντόνια της.
“Ελισάβετ η αρτίστα” στον καιρό της,
ύστερα σαν ξέπεσε,“Κακάβα".
Τώρα οι ρίζες παλεύουν
να ρουφήξουν το κορμί της.
Ποιητής στη Σαλονίκη
Μοίραζε στον κόσμο προκηρύξεις
-ποιήματα που έγραφε στο δρόμο,
μεράκι σπασμένο σε στίχους,
συλλαβές γεμάτες ανθρωπιά.
Τον σχολιάζανε στην Εγνατία
ήτανε γνωστός και στο Ντεπό.
Έβγαινε μαζί με το φεγγάρι
κι ανηφορίζανε τη Βενιζέλου·
τον αγαπούσε μια πόρνη στο Βαρδάρη.
-Όταν σχολάσεις, ποιητή, απ’ το νυχτέρι,
όταν μαζέψεις τα μυστικά των δρόμων,
να ’ρθεις από το «σπίτι» να σου ψήσουμε
καφέ.
Φοβότανε τα κόκκινα φανάρια
που τον κοιτούσαν ύπουλα
πάνω απ’ τις εξώπορτες
και τους ξελιγωμένους στο σαλόνι
και την ξετσιπωσιά που μύριζε
βαριά αρώματα.
Απ’ όσο ξέρω,
σε τέτοια σπίτια
δεν πάτησε ποτέ.
Υμένας της ψυχής
Παιδεύτηκε πολύ να σπάσει
τον παρθενικό υμένα της ψυχής του.
Ήτανε να το πετάξουνε
μαζί με άλλα σκοτωμένα έμβρυα
κι έζησε για να τον κυνηγάνε, μέρα νύχτα,
για την πολιτική.
Ύστερα έγινε δυνατός·
εξουσίασε, φοβέρισε, χαστούκισε,
έφτασε στον ξυλοδαρμό.
Τα θύματά του εκλιπαρούσαν,
κυλιούνταν στις ακαθαρσίες τους.
Στο τέλος αρρώστησε·
είπανε, ανίατη ασθένεια…
έτσι κατάφερε
να σπάσει τον υμένα της ψυχής του,
να νιώσει πόνο και να γίνει άνθρωπος·
άργησε μα τα κατάφερε.
Είναι κι εκείνοι που γεννιούνται
τυχεροί,
με τον υμένα της ψυχής τους ραγισμένο,
εκείνοι που γράφουνε ποιήματα
από τα παιδικά τους χρόνια.
Ο Θοδωρής Βοριάς είναι ποιητής. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Το τρύπιο ταβάνι" (Ερωδιός, 2005) και "Νυχτερινές επιπλοκές" (Ερωδιός, 2008).
