Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 4

Φώτο-γραφή-ζώντας : Αυθεντικά

της Κωνσταντίνας Παπαχριστοπούλου (κείμενο) & της Klicket (φωτογραφία)

EΠΙΛΟΓΗ

epilogh.gif

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(1)
Η ζωή δε προχωράει σε δύο δρόμους, με το τελικό σ για μισοφέγγαρο. Μπορείς να επιλέξεις μόνο τη μια πλευρά του φεγγαριού.

(2)
Είπαν ότι όσο προχωράει η ζωή η γενική, τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι δρόμοι γίνονται δυσδιάκριτοι, οι επιλογές θολές χωρίς ιδιαίτερες διαφορές στο αποτέλεσμά τους. Λένε είναι μονόδρομος. Πολλές φορές έρχεται βίαιη η σκέψη στο μυαλό μου να μην ακολουθήσω καμία από τις δύο επιλογές. Τα σύμπαντα είναι άπειρα, οι στιγμές αστείρευτες και όταν έρθει η στιγμή της πραγματοποίησής τους γίνονται αιώνιες και παραμένουν πάντα ζωντανές. Γιατί να μην υπάρχουν άπειροι δρόμοι? Θέλω να γυρίσω πίσω στην αυθεντικότητα που ξεκίνησα. Οι δρόμοι οδηγούν στις ουσίες – πρέπει να υπάρχουν παρά πάνω από μία, δε διαφέρουν από τις στιγμές. Είπαν όμως ότι με τις ουσίες τις διάφορες είναι χαμένος ο χρόνος. Μάλλον εννοούσαν ότι πρέπει να αφήσω τα ηθικά μου προστάγματα και να επιλέξω κάτι από τα ίδια και απαράλλαχτα δικά τους δύο. Δε θέλω. Εγώ θέλω να σκέφτομαι ανάλαφρα να ευφραίνεται η καρδιά μου, εγώ θα μείνω παιδί να το θυμάστε. Είπαν ότι δεν είναι όπως νομίζω τα πράγματα. Πάλι υπερβάλω και τα μεγαλοποιώ. Αν κοιτάξω καλύτερα θα δω τις διαφορές στις επιλογές τους των δύο. Υπάρχουν πόρτες δεξιά και αριστερά, όσο προχωρώ θα τις βλέπω καλύτερα. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι που έχουν ξεκινήσει έναν από τους δύο δρόμους, μπορώ να ακολουθήσω αυτούς που προπορεύονται. Είναι καλύτερα από το να κοιμάμαι τα βράδια μόνη και να σκέφτομαι παραμύθια και νεράιδες. Είπαν, όλοι οι άλλοι έχουν επιλέξει δρόμο. Πρέπει να κάνω το ίδιο και εγώ. Αλλιώς θα θεωρηθεί ότι δε ζω και άρα δεν ανήκω σε αυτή την ζωή. Εμένα όμως με τρομάζουν οι φωτεινές σκιές στα μάτια τους, η θολούρα προς το τέλος των δρόμων, οι σκυφτές σκιές των προπορευόμενων, μέσα στη καρδιά μου ο φόβος του φόβου θεριεύει. Κάτι αδιάφορα παιχνιδιάρικο που δεν θα υποκύψει ποτέ στον πειρασμό του να ανήκω κάπου με προειδοποιεί: Αν δε φύγεις τώρα δε θα υπάρξεις ποτέ. Η καλύτερη των δύο επιλογών είναι καμία.

*

spondi.gif

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΠΟΝΔΗ

Το ποτήρι κάθε ανθρώπου μπορεί να φωτογραφίσει στιγμιότυπα που δε διακρίνονται πουθενά αλλού, ούτε ακόμα και στις αληθινές τους στιγμές. Βλέπω πώς οι άνθρωποι γεμίζουν τα ποτήρια τους, πώς τα κρατάνε και πώς καταπίνουν το περιεχόμενο και καταλαβαίνω τι τους τρομάζει, με τι χαίρονται, τι ελπίζουν να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Ένα ποτήρι μπορεί να γίνει ο χάρτης της ψυχής, για αυτό και εγώ προτιμώ τα μεγάλα ποτήρια που χωράνε πολύ, έχω μάθει να πίνω -νερό της φωτιάς- συγχωρέστε με αν είμαι παραπάνω χαρούμενη όταν το αδειάζω στην υγειά των θεών της έκστασης, είναι σανίδα σωτηρίας όταν υπάρχει κάτι, κάποιος που μπορείς να αφιερώσεις σπονδές. Εσύ, για παράδειγμα, κρατάς το ποτήρι σφιχτά σαν να φοβάσαι μη σε εγκαταλείψει, σκύβεις επάνω του στοργικά και μουρμουρίζεις κάτι ακατάληπτο και μετά το υψώνεις σαν σε προσφορά και το στραγγίζεις με τα μάτια σφαλιστά. Ξέρω πως στέλνεις «στην υγειά μας» κάπου μακριά που ίσως και να μη φτάνουν, το ξέρεις και εσύ και προχωράς στο επόμενο σαν σε εκτέλεση των αντιστασιακών σου σκέψεων. Την μια το πιστεύεις και την άλλη όχι. Θέλω να έρθω κοντά σου την ώρα που είσαι σκυμμένος επάνω στο ποτήρι και να σου χαϊδέψω τα μαλλιά λέγοντάς σου ευχαριστώ, σαν να είμαι ο αγγελιοφόρος του μηνύματος που περιμένεις, αλλά ξέρω ότι η πλευρά σου που δε πιστεύει σε αυτά θα με κατηγορήσει για χλευασμό και θα μου μιλήσεις άγρια, ξερνώντας πάνω μου όλο το φαρμάκι της εγκατάλειψης που παρ’ όλες τις σπονδές σου, αυξάνεται. Για αυτό σε αφήνω από την ματιά μου και γυρνώ στο δικό μου ποτήρι που πάει να αδειάσει επικίνδυνα. Τότε σηκώνεσαι και με πλησιάζεις, μου λες ευγνωμοσύνη και να μη το ξεχάσω ποτέ, γεμίζεις το ποτήρι μου από το δικό σου και ανοίγοντας τη πόρτα εξαφανίζεσαι σαν να μην δροσίσαμε τις ψυχές μας μαζί ποτέ. Γίνομαι εσύ, και επαναλαμβάνω την ιεροτελεστία σου. Μόνο που αυτή τη φορά τα μουρμουρητά μου είναι για σένα.

fwto.grafi.zwntas@gmail.com