της Κωνσταντίνας Παπαχριστοπούλου (κείμενο) & της Klicket (φώτογραφία)
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
«Εφυλλορόησεν η άνοιξη κι έσβυσε το θέρος της αγάπης μας και γέρνουν οι ιτιές κάτω στον ποταμό και γροικούνται οι θρήνοι μέσα στα δάση. Κάποιο προαίσθημα βαραίνει τα δέντρα. Ένα φθινόπωρο βαραίνει την καρδιά μου. Κι όταν η ανάμνησή σου διαβαίνει την ψυχή μου θρηνεί στο διάβα της κάποιο τρίξιμο απελπισμένων ονείρων που κοίτονται χάμαι και κλαίνε – σαν τα φύλλα που ριγμένα χάμαι στην γη φωνάζουν από τον πόνο όταν διαβαίνουμε πάνω τους και τα πατούμε.» Όφις και Κρίνο, Νίκος Καζαντζάκης
Εγώ τον έκλεισα τον κύκλο μου. Άνθισα, ωρίμασα μέσα στο πράσινο της άνοιξης, χρύσισα μέσα στο καλοκαίρι και σαν ήρθε ο καιρός μου είπα ότι είναι ώρα, χαιρέτισα τον πατέρα μου και τα κλαδιά αδέρφια μου και κίνησα για νέα ταξίδια. Ίσως το τελευταίο. Ήρθε ο αέρας και με ταξίδεψε, ήρθε η βροχή και έφτιαξε ρυάκια. Μπήκα στη γραμμή για το φευγιό μου. Αυτό το μονοπάτι δε ξέρω που βγάζει. Δεν ξέρω και τι να ευχηθώ. Πάνω μου έχουν αποτυπωθεί τα πάντα και δε ξέρω ποιος θα τα διαβάσει. Είναι ταξίδι μοναχικό, φτάνει μέχρι τον Χειμώνα. Θα πλαστώ με το χώμα και το νερό, θα ταξιδέψω, θα διαλυθώ. Θα ξαναγυρίσω στην πρώτη μου μορφή, στην μορφή της ύλης, το τραγούδι μέσα μου θα βοηθήσει τα σύννεφα όταν θα αφήνουν τον ήλιο να ζεστάνει τη γη και τότε θα ξαναβρεθώ πάνω στο κλαδί, θα γυρίσω σαν έρωτας απρόσμενος, θα ανοίξω σιγά σιγά τα μάτια μου, θα τεντωθώ και χορεύω όλο το καλοκαίρι με το ρυθμό του ανέμου, στην σκιά μου θα δοθούν πολλά φιλιά αγάπης. Κάπως έτσι εύχομαι να είναι το ταξίδι μου.
Τα φθινόπωρα πάντα θα παίρνουν κάτι από την ζωή μας μακριά.
ΤΟP FROM BOTTOM (FOLLOW THE MONKEY)
Το καλό με τον πάτο είναι ότι δεν μπορείς να πας παρακάτω. Δεν έχει. Αυτό είναι. Το κακό είναι ότι δεν ξέρεις που είναι ο πάτος. Δηλαδή, πολλές φορές μπορεί να νιώθεις ότι τον έπιασες, τον πάτο, ότι πιο κάτω δεν υπάρχει περίπτωση να πας – κι όμως, έχει και άλλο.
Αλλά, αν σηκώσεις λίγο το κεφάλι, σε όποιο σημείο του κατεβάσματος και αν είσαι, θα δεις την τρελή μαϊμού, θα δεις λίγο ουρανό (ακόμα και αν έχει σύννεφα), θα δεις τα πιασίματα, τα περάσματα, τους μαγικούς καθρέφτες που θα πολλαπλασιάζουν το φως και τα τρελά σκαλίσματα στους τοίχους του πηγαδιού σου, που δε θα είναι παρά οι ιστορίες σου γραμμένες ανάγλυφα για τώρα και για πάντα.
Για τώρα και για πάντα.
Ζούμε με όλη την πίεση της ύπαρξης στους εύθραυστους ώμους μας. Το βάρος πολλές φορές μας ξεπερνάει. Ο πάτος αρχίζει να φλερτάρει με τα όνειρά μας. Οι προσδοκίες - αυτές είναι που μας βουλιάζουν ακόμα περισσότερο. Ο έρωτας όμως και πάλι θα μας σώσει, σαν αερόστατο θα γεμίσει την ψυχή με τον αέρα της αλλαγής που γνωρίζει τον τρόπο να επιπλέει, και να, η κορυφή φαίνεται πιο κοντά. Φτάνουμε κοντά στους καθρέφτες και ξεκινάει -πάλι- η μάχη με τα είδωλα.
Ένα ταξίδι είναι η ζωή, top from bottom.
