Κασίντα V
Του ονείρου στον ανοιχτόν αέρα
Άνθος γιασεμιού και ταύρος κατεσφαγμένος.
Ατέλειωτο οδόστρωμα. Χάρτης. Αίθουσα. Άρπα. Αυγή.
Το κοριτσάκι ονειρεύεται ταύρο από γιασεμιά
και ο ταύρος ένα ματοβαμμένο είναι δειλινό που μουγκρίζει.
Αν ήταν ο ουρανός μικρό παιδάκι,
τα γιασεμιά θά ’χαν ένα κατασκότεινο μεσονύχτι,
κι ο ταύρος γαλάζιο αμφιθέατρο δίχως ταυρομάχους,
και μια καρδιά στα πόδια ενός κίονα.
Όμως ο ουρανός είναι ελέφαντας,
το γιασεμί νερό δίχως σταγόνα αίμα
και η παιδούλα ένα νυχτερινό κλαδί
στο απέραντο σκοτεινό λιθόστρωτο.
Ανάμεσα στο γιασεμί και στον ταύρο
ή αρπάγες από φίλντισι ή κόσμος κοιμισμένος.
Στο γιασεμί ένας ελέφαντας και σύννεφα
και στον ταύρο ο σκελετός του κοριτσιού.
Το τραγούδι του ακίνητου κηπουρού
Ό,τι δεν υποψιάστηκες
ζει και τρέμει στον αέρα.
Το θησαυρό της μέρας
μόλις που τον αγγίζετε.
Έρχονται και φεύγουν φορτωμένες
δίχως να τις δει κανείς.
Έρχονται χαλασμένες κι όμως παρθένες
καμωμένες να βγάζουν σπόρους.
Σάς μιλούν τα πράγματα
μα ’σεις δεν ακούτε.
Ένας πίδακας ο κόσμος,
ολόδροσος, διαυγής διαρκής.
Το θησαυρό της μέρας
μόλις που τον αγγίζετε.
Σας εμποδίζει η καθαρή σιωπή
ο χείμαρρος του αίματος.
Όμως δυό μάτια έχετε
τις αιτίες να διαγράφετε.
Το θησαυρό της μέρας
μόλις που τον αγγίζετε.
Ό,τι δεν υποψιάστηκες
ζει και τρέμει στον αέρα.
Ο κήπος ενωνόταν
με τα καρφωμένα του αρώματα.
Κάθε φύλλο ονειρευόταν
ένα διαφορετικό όνειρο.
Η κραυγή
Η έλλειψη μιας κραυγής,
από βουνό σε βουνό πλανιέται.
Από τα λιόδεντρα,
θα βγει μαύρο ουράνιο τόξο
πάνω στη γαλάζια νύχτα.
Άι!
Σαν το δοξάρι του βιολιού,
δόνησε η κραυγή
τ’ ανέμου τις μακρές χορδές.
Άι!
(Οι σπηλαιάνθρωποι
βγάζουνε τα λυχνάρια τους.)
Άι!
