Τσάρκα στο άϋλο, Ποίηση, Θοδωρής Παπαϊωάννου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010
Κλείνοντας σε βάζο τη χαρμολύπη ενός κυριακάτικου
απογεύματος τη γεύομαι όποτε θέλω.
Ομορφιά βαλσαμωμένη σε αρχεία, Βαβυλώνα, Σμύρνη,
Ιστορία εγωίστρια.
Προσεγγίζουμε αδέξια τον έρωτα μέσα σ' αυτή τη
βρόμικη κάλτσα.
Σημειώμα (του Νέστορα Πουλάκου)
Στον πρωτοεμφανιζόμενο Θοδωρή Παπαϊωάννου ταιριάζει το πάθος της ορμής, ώς τίτλος αυτής της τσάρκας στο άϋλο. Αναζητώντας προφανώς και ο ίδιος την παθιασμένη βόλτα στα ανεξερεύνητα μονοπάτια της ίδιας της ζωής (του), σα χείμαρρος παρασέρνει ότι βρεθεί εμπόδιο στο δρόμο του, ή τελοσπάντων σε ότι του ανακόπτει αυτή τη φόρα για ζωή.
Δεν χρειάζεται να σου πω, ότι αυτή η πρώτη ποίηση του Παπαϊωάννου είναι δείγμα γραφής, σχεδόν γεύση ή μυρωδιά, για εκείνο που θα διαβάσεις στο μέλλον. Μια και δεν κρύβεται η οξυδέρκεια του στίχου, η εξυπνάδα της αποστροφής, και η απόλυτη κυριαρχία του νοήματος που εκπέμπεται από την τσάρκα του σε ότι υπάρχει ή υπονοείται.
