με κουρελιασμένα δάχτυλα μιας χρήσης
–και αιωνιότητας.
Ξεφτισμένος σαν βασιλιάς
και ασυγχώρητα γυμνός στην αγκαλιά της ανηφόρας–
χαμογέλασε.
Μία μυθολογία δεν είναι ποτέ αρκετή.
Ο βράχος κύλησε στην αυλή μας
σαν τη σκιά στο πάτωμα από διπλανή τουαλέτα.
ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΘΕΟ
Δόντια
Τρίξιμο–
είναι οι κραυγές ματαιωμένες τρικυμίες
σε σάρκινο συρτάρι·
είναι η σιωπή κανίβαλος
και ανακυκλώνεται.
Δεν ράγισε λέξη.
Εις ανάμνησιν κάθε προδομένου γεύματος–
τρίξιμο.
Είμαι τα δόντια μου.
Η πείνα έγινε τροφή.
Μια φωτιά πικρή ακόμα καίει στο στομάχι.
Καλή χώνεψη.
Διάλογος
ΣΚΙΑΧΤΡΟ: Πριν λυγίσουν οι ώμοι μου
από το βάρος των καιρών, δες,
χιλιάδες νεκρά σπουργίτια στον αμπελώνα μου,
και τώρα άνεργος στέκω
να χρονομετρώ σταφύλια.
ΦΑΝΤΑΣΜΑ: Πριν κιτρινίσει το σεντόνι μου
από τη λάμψη των ματιών τους, δες,
χιλιάδες νεκρά παιδιά στην πολιτεία μου,
και τώρα άνεργος στέκω
να κρυφοκοιτάζω ξεσκίσματα και
να χρονομετρώ γεννήσεις.
Ο Ιωάννης Καλκούνος ζει στο Εδιμβούργο. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή δάκρυμα· (Εκδόσεις Δρόμων, 2011).