Κάποτε παίρνει να συγυρνά..
Ανοίγει με τις ώρες τις ντουλάπες,
σκύβει πάνω από τα μπαούλα,
μα στο συρτάρι εκείνο ποτέ δε στέκεται,
αφήνοντάς το επίτηδες κλειστό.
Τίποτα καινούργιο δεν έβαλε σ΄αυτό.
Τίποτα παλιό δε θέλησε να βγάλει.
Με τον καιρό άλλαξε επίπλωση,
άλλαξε τρόπους και ντυσίματα.
Γύρω του όλα είναι τόσο αλλαγμένα
κι είναι γιαυτό που το συρτάρι αυτό το πρσπερνά.
Θέλει κουράγιο ν΄αντικρίζεις τα ενθύμια
προπάντων όταν σ' όλα έχεις αλλάξει.
Κινούμενη Άμμος
Τα πρόλαβε όλα ν' ανεβαίνουν.
Είδε το σπίτι τοιυ ψηλά,
το βαθμό και το μισθό του νά ψηλώνουν,
όπως κι εκείνο τον κόμπο στο στομάχι
ν' ανεβαίνει ψηλά στο λαιμό.
Κάποια νύχτα δε μπόρεσε να γυρίσει.
Χάθηκε με τ' αυτοκίνητο βουλιάζοντας.
Γιατί παντού μπορούμε να βουλιάξουμε.
Κινούμενη άμμος εδώ το τσιμέντο και η άσφαλτος.
Ο Φόβος του
Ήταν καλό παιδί
Τον αγαπούσαν κι ας τον πείραζαν,
μια και φοβότανε την ίδια τη σκιά του.
Όχι πως ήτανε δειλός.
Μα πάλι κάπου τον τρόμαζε
να βλέπει εκείνη τη σκιά
να σέρνεται ύπουλα πίσω του,
πατώντας στα δικά του αχνάρια.
Πως ήτανε δική του τι μ' αυτό:
Ο κίνδυνος δεν είναι πάντα οι άλλοι.
Ο Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος ζει στη Νίκαια του Πειραιά. Τελευταία βιβλία του: Δοκίμια από τις Εκδόσεις ΡΕΩ (2010) και Καλή Κρυψώνα (ποίηση) από τις Εκδόσεις Μοριάς (το 2007). Για την πλήρη βιβλιογραφία του δείτε στη Βιβλιονέτ.
