στον Ντόντη
Γαβ γαβ γαβ γαβ... Μερικές φορές νομίζεις ότι η ζωή σου είναι απλή, ξεκάθαρη, εύκολη, βατή. Ότι έχεις μάθει να επικοινωνείς με τον κόσμο. Με όσους τέλοσπάντων έχουν την όρεξη, τη διάθεση και το σθένος να έρθουν σ' επαφή μαζί σου. Πολλές φορές στη ζωή σου θεωρείς ότι έχεις καταφέρει να κατακτήσεις πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις. Τουλάχιστον, έχεις καταφέρει να τα/τους κατανοήσεις, εν ολίγοις. Υπάρχουν στη ζωή σου θέματα, στιγμές-στιγμές, που τα προσπερνάς, δεν τους δίνεις σημασία. Θεωρείς ότι δεν έχουν αξία. Δεν έχεις να κερδίσεις τίποτε, εν προκειμένω. Γιατί το ωφελιμιστικό, το επικερδές, το αυτό-αναφορικό, πάντα σε τραβάει. Τι γίνεται, όμως, όταν ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, Κυριακή ήταν θαρρώ, επιστρέφεις στη φτωχική καλύβα σου κι, εκεί στην είσοδο, σε περιμένει μια ψυχή, λίγων ημερών, με πανέμορφα μάτια κι υπέροχο τρίχωμα; Τι κάνεις όταν σου γρυλίαει; Όταν σου κλάψει γιατί δεν μπορεί μόνη της; Όταν σου παραπονιέται ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί μόνη της; Όταν θέλει χάδια και παιχνίδια; Όταν δεν ζηλεύει τους φίλους σου και την κοπέλα σου και τους δείχνει την αγαπή, που τους δείχνεις κι εσύ; Η αγάπη είναι ένας σκύλος από τον παράδεισο, κύριοι. Πλούτος ψυχής, πλούσια συναισθήματα, πλούσιοι άνθρωποι από αγάπη! Πλούσιοι όλοι από αγάπη, κύριοι, όχι μόνο οι άνθρωποι! Πολλές φορές δεν κρύβεται σ' αυτούς ο "παράδεισος". Ας τον αναζητήσουμε αλλού, λοιπόν, "Ντοντάκοοοοοοοο..." Γαβ γαβ γαβ γαβ...
Περίοδος Β'
Ρετρό ΙV
23/11/2007
Ώρα: 05:36
Ξημερώνει.. για ακόμη μια φορά πιάνω το στυλό και γράφω.. σκέψεις.. Εγκλωβισμένη σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, αναπολώ στιγμές που έδιναν πνοή στα χαμένα όνειρά μου. Στιγμές που δε με φόβιζε η αγάπη, το πάθος για ζωή. Τώρα βιώνω έναν άχαρο κόσμο χωρίς λουλούδια, χωρίς φιλιά, χωρίς έρωτα, χωρίς όνειρα να στολίζουν τις σκέψεις μου. Η αυλαία μιας ‘’απροσδόκητης γιορτής’’ στην ψυχή έχει πέσει για μένα. Αναμένω διέξοδο από τον εαυτό μου. Φυγή από μια φυλακή που η ίδια δημιούργησα. Να χαθώ στον άνεμο, όπως χάνονται σκόρπια φύλλα σε μια απέραντη άβυσσο.
Ο τοίχος τριγύρω μου κενός, όπως το χαμόγελο ενός παρατημένου παιδιού. Ενός παιδιού που είχε τη δύναμη να αγαπήσει δίχως ανταπόκριση. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι μήπως δεν έχω το δικαίωμα να αγαπηθώ.. καταθλιπτικό ε; κι όμως έτσι αισθάνομαι. Αισθάνομαι πως τα όνειρά μου είναι λευκά περιστέρια χωρίς φτερά και οι σκέψεις μου αστέρια χωρίς ουρανό. Σα να ζω σε μια ελεύθερη φυλακή βρεγμένη απ’ τους ανέμους ης νιότης. Χωρίς νύχτα, χωρίς φως, μ’ ένα παράπονο καρφωμένο στο λαιμό. Πολλά "χωρίς" ε; … ίσως φταίει ότι έχτιζα πολλούς τοίχους για να προφυλαχτώ και κάποια μέρα αυτοί οι τοίχοι έγιναν η φυλακή μου…
Θα 'θελα όλος αυτός ο πόνος να χρησίμευε σε κάτι. Έχω μάθει στη ζωή μου πως για να είναι κάποιος ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να έχει υπάρξει δυστυχισμένος. Δίχως τη μαθητεία στον πόνο, η ευτυχία δεν είναι στερεή. Πολλές φορές δεν είμαστε προετοιμασμένοι για την ευτυχία, επειδή δεν είχαμε εξοικειωθεί με τη δυστυχία. Θέλουμε να μένουμε αραχτοί σε μια αιώνια χαϊδεμένη παιδικότητα. Θεοδοσία, καθώς γράφεις, άκου τον εαυτό σου: πρέπει να είσαι ολοκληρωμένη για να ζήσεις μια ανολοκλήρωτη ιστορία. Έτσι είναι…
Σπουδαίο εύρημα η μουσική. Είναι το καταφύγιό μου. Εκεί ηρεμώ και χαμογελάω στη θλίψη. Απογειώνομαι στην απογοήτευση. Η μουσική εκφράζει την αλήθεια της φωνής μέσα από την ψυχή μου. Έχω ανάγκη να ουρλιάξω. Γαμημένοι στίχοι. Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή… δε θέλω να ακούω.. κρατάω αυτό: "βάλε φωτιά σ’ ότι σε καίει, σ’ ότι σου τρώει την ψυχή’". Στίχος γεμάτος σιωπηλή αισιοδοξία. Προσπαθώ να πορευθώ μαζί του, να γίνει ‘’κομμάτι’’ μου έτσι ώστε η δυσαρέσκεια του αύριο να αντικατασταθεί με την ευτυχία του σήμερα και του πάντα.
Τα κατάφερα γι’ απόψε. Χαμογέλασα. Φοβάμαι την επόμενη φορά που θα πιάσω το στυλό στα χέρια μου.
[Θεοδοσία Ζαμπάκα - Μονόλογος]
Ρετρό V
Ήταν μια ζεστή μέρα ,καύσωνας, οι μετεωρολόγοι μίλαγαν για ένα περίεργο φαινόμενο ανόδου της θερμοκρασίας που κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει, ήταν το μόνιμο θέμα στα κανάλια διάφοροι ειδικοί ,γνωστοί , άγνωστοι , επιστήμονες φώναζαν μα είναι αδύνατο είναι ακόμα Φλεβάρης θα έπρεπε να έχει κρύο να χιονίζει όμως έχει ζέστη σαν να είναι Αύγουστος , εγώ όμως κρυώνω, κρυώνω πολύ φοράω πολλά ρούχα δεν γίνεται και αλλιώς , αρχίζω τις δουλειές της ημέρας όλοι με κοιτούν περίεργα όλοι αναρωτιούνται γιατί την πιο ζεστή μέρα του Φλεβάρη εγώ έχω ντυθεί για πολικό ψύχος δεν θα καταλάβαιναν και να τους εξηγούσα δεν θα καταλάβαιναν, η ουρά στην τράπεζα είναι τεράστια ,το νούμερο 132 εξυπηρετείται και εγώ έχω το 257 και κρυώνω , κρυώνω πολύ ψάχνω τα δικαιολογητικά για την υποθήκη ίσως με αυτό τον τρόπο κερδίσω λίγο χρόνο αλλά κρυώνω ,κρυώνω πολύ και δεν με καταλαβαίνουν όπως όταν σπούδαζα στο χημικό και δεν καταλάβαινα πως υπάρχουν ουσίες που μπορεί να σε θερμάνουν και να σε παγώσουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η μύξη τους δε οδηγεί σε έκρηξη και ένα πετυχημένο πείραμα όσο πιο πολύ ζεστό και όσο πιο πολύ κρύο τόσο μεγαλύτερη η έκρηξη βασικοί κανόνες, χτυπάει ο πίνακας το 193 αργεί ακόμα η σειρά μου αλλά κρυώνω , κρυώνω πολύ και δεν με καταλαβαίνουν απλά με κοιτάνε απορημένοι πολλοί κοροϊδεύουν, γελάνε, δείχνουν δεν με καταλαβαίνουν και εγώ κρυώνω , κρυώνω πολύ και τώρα αντιδρώ δεν θέλω να κρυώνω άλλο βαρέθηκα να περιμένω αναμιγνύω τις ουσίες μέσα στο φαρδύ αντιανεμικό παλτό μου κανείς δεν το καταλαβαίνει οι ουσίες αλλάζουν χρώματα γίνονται ένα τώρα δεν χρειάζεται να περιμένω άλλο τώρα νιώθω την ζεστή ακούω τον εκκωφαντικό ήχο τώρα όλοι φοβούνται ,ουρλιάζουν , κλαίνε , πονάνε , καίγονται , διαλύονται ,τελειώνουν και εγώ είμαι ελεύθερος και δεν
Κρυώνω πια...
[Θανάσης Τσαβλής - Καύσωνας]
Ρετρό VI
Η πλατίνα στα μαλλιά με τρομοκράτησε –πάλι-
και η τεράστια τσάντα με την επιδεικτικά τυπωμένη μάρκα,
κάπου μέσα κρύβει –προσεκτικά- την ψυχή του φέροντός της
-στο πορτοφόλι-.
Το ρόζ αρκουδάκι στα χέρια ενός ιερο-εξεταστή
-παιδικός εφιάλτης που κι όμως ζώ ξανά- μου χαμογελά ειρωνικά.
Σιχαίνομαι.
Εγκληματώ με τη σκέψη –ξανά-
Δεν έχω σκοπό. Έχω κενό.
-ίσως και ανάγκη-.
Μεταμορφώθηκα!
Ψυχή από λίπος σε σώμα με χέρια κομμένα
-απ’τον καρπό-.
Μάτια ραμμένα με μαύρη κλωστή και βελόνα μικρή
-σωστό κομψοτέχνημα-
Αντιστέκομαι με τη μύτη, τοποθετώντας την όλο και πιο ψηλά.
-ψηλομύτα; εννοείται .-
Όσο για τ’αυτιά, ποτέ δεν άκουσα πραγματικά,
τ αφήνω, ca ne fait rien mon cher
- άχρηστο τ όργανο αυτό-.
Αφού γευτώ τη δεδομένη επιτυχία μου,
θα κόψω και τη γλώσσα μου.
Αποστολή εξετελέσθη.
Ιδού.
Η προσωπική μου μνησικακία με οδήγησε εδώ.
Δεν αυτοτιμωρήθηκα –όχι δα-.
Επέλεξα.
Κοινωνική μακαριότητα –σαγηνευτική επιφάνεια-.
Εικόνα κενού –ρόλος απαιτήσεων-.
Ο τέλειος άνθρωπος –είμαι κοντά-.
Η λιπαρή ψυχή μου στολισμένη με γιρλάντες από μαύρο βινύλιο
ξερνάει κατάθλιψη –νομίζω-.
Αφήνομαι ανήμπορη, όπως ακριβώς το θέλησα.
Νύχτα γιορτής.
Ανέκφραστη ειρωνία.
[Aσπασία Τσέκερη - Homo Perfectus]
*Eυχαριστώ τη Μαρία Ιωαννίδου. Ευχαριστώ τον Στρατή Πασχάλη. Ευχαριστώ πολύ και τους δυο. Γιατί στο τεύχος 4 του περιοδικού, μας πρόσφεραν μια υπέροχη συνομιλία. Γιατί στο ίδιο τεύχος είχαμε μια γλαφυρότατη παρουσίαση της "Εποχής Παραδείσου". Ο Στρατής Πασχάλης είναι το λογοτεχνικό πρόσωπο του 2008-9. Βραβείο ποίησης για την "Εποχή του Παράδεισου". Και πρόσφατα βραβείο θεατρικής μετάφρασης. Τον ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκε. Το ίδιο και τη Μαρία. Άλλωστε, "οι ευχαριστίες είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο"...
**Ο τίτλος του τρέχοντος τεύχος είναι στίχος της ποιήτριας Χαράς Χρηστάρα.
Οδός Μαραθώνος, Ιούνιος 2009
Οπλαρχηγός Shane McGowan
