νυχτερινό δωμάτιο
και φεγγάρι
πάνω σε παλιό
ξεχαρβαλωμένο
τραπέζι.
μαύρες σκιές
με ορθογραφημένη
την απουσία
στις γωνίες
και λίγο γκρίζο
από τα μαντίλια
νοικοκυράς
αράχνης.
στο πάτωμα
αντίγραφα
μνήμης
πεπαλαιωμένης
και
τα χέρια
που με ένταση
γνέφουν
στο ακαθόριστο
κενό
μεταξύ
στιγμής και θύμησης.
τα μάτια
κοκαλώνουν
μπροστά σε μια φωτογραφία:
δυο δεκαοκτάχρονα
αγόρια
αγκαλιασμένα
δίπλα
σε γνώριμο
πέλαγο
και στεφανωμένα
από τον βασιλιά
ήλιο.
στα μάτια τους
το πάθος και το ερωτικό
αγέρι
αδέξια
ξεχειλίζουν το μέλι
δίχως
να νοιάζονται
για την μοίρα
που σύντομα
θα εξοστρακίσει
τα άναρχα
σμιξίματά τους.
η μποτίλια
με το αρχαίο
κρασί
άδεια.
τα γράμματα
λίγο μετά
την αναχώρηση
άδεια.
τα κουτιά
με χάπια
θανατικά
άδεια.
το δωμάτιο
στο νησί
άδειο.
η ανάγκη μου
για σένα
ο μαραμένος
πυρσός
του έρωτά μου
η μαρμάρινη
αντοχή
για προσμονή
το σώμα μου
σε στάση
ηδονική
πλήρη.
τι άραγε να μου κάνει
αυτό το ποίημα;
πόσες πληγές να γιάνει;
πόση έλλειψη να αντικαταστήσει;
οι αγαπημένες σου λέξεις
ακόμα
στο χαρτί:
τέρψις
ευθυμίη
αθαμβίη
ευεστώ…
κι όμως εσύ προτίμησες
το μαχαίρι
για να παλέψεις
τον εαυτό σου
φόβος
σε νίκησε
και η λεόντεια
ανάγκη σου
για αποδοχή
αήμονες βιουσι
ου
τερπόμενοι
βιοτη.
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
