photo © Αλέξιος Μάινας
Ηλιοτρόπιο
Ο μαύρος γάτος είναι ο προπομπός του ατελείωτου
Η μηδαμινή ανάγκη του ποιήματος, να συνεννοηθεί
Τα παλιά ρίσκα σπάνε το κεφάλι μου
Τα δάχτυλά μου, κάνουν μια κίνηση υποστηρικτική
Η έδρα του χρόνου κάθεται χάμω
Αίμα, που έχει θαφτεί
Λέξη που χασμουριέται με την αναχώρηση του θηριοδαμαστή
Η μνήμη
των ξεφλουδισμάτων
Και οι μήτρες των γυναικών στα πορνεία
Τα λύτρα
Μα για εσένα εγώ τα έκλεψα
Μια νύχτα σε αυτό
το δωμάτιο
Τρόμαξα ένα ποιητή
Πολύβουε, μέσα στην σκόνη
Και μέσα στην Άνοιξη χαραγμένε γαλάζιε
Την ώρα που αποχώρησες μετά όλοι επαναλαμβάνανε
Η πέτρα είναι πόνος,
Μα μόνο ο πόνος και τίποτα άλλο ξεχνιέται
Τα κράνη μας είναι από πέτρα έγραψες
Στο μωρουδίσιο μου μαξιλάρι
Και όταν ξεχάστηκα στις ζωγραφιές σου μέσα
Και είδα την γυναίκα
Εσύ την βίασες,
Και έμαθα πως γίνεται
Και όταν εσύ με αγάπησες
Δεν έμαθα, ποτέ.
*
Μοναρχία
Αν κάτι στέκει σαν ισχυρισμός
Δεν έχει σημασία
Μπορεί να είναι η ίδια η επιτυχία η η αποτυχία,
Η η μισή σελίδα που σκίζει κάποιος
σε ένα
ζωγραφισμένο από πίσω νησί
Το πόδι στριμώχνει την πόρτα ώστε να μην ανοίξει
Το πόδι σπρώχνει τα ίχνη του να μην κοιτάνε
Οι κρανοφόροι μου εξηγούνε όλους τους λόγους
Τα τρίμματα φτιάχνουν πλανήτες και σύμπαν
Λοιπόν γέμισα τόσο από εσένα/
Γέννησα τόσα από εσένα/
Δεν ήσουν πουθενά και αυτό το πράγμα δεν πρέπει
Να τελειώσει
Η μισή σελίδα περιμένει το φθινόπωρο
Για να μου μοιάσει
Η απλά εγώ δεν με καταλαβαίνω σκέφτομαι
Και αδειάζω ένα δωμάτιο, που σε κοιτούσε ο σκύλος
Ο σκύλος, που δεν ξέρει να φυλάει
Σαν σκύλος φυλάγεται ο σκύλος
Τα ρόδα σπάνε τα πρόσωπά τους πάνω στα ρόδα
Και έξω από την αυλόπορτα
Δεν υπάρχει αυλή
Κανείς δεν βλέπει την πόρτα
Παρά μόνο η γάτα,
Που δεν την χρησιμοποιεί
Δεν πρέπει να τελειώσει.
*
Μοντέλο
Μου άρεσε τόσο ο αέρας μετά το βρώμικο παραμύθι
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σαν και αυτό
Θα ξαναβρώ την φόρμα και το μοντέλο
Και την κρυφή μοναξιά θα αρμέξω
Λίγο πριν λίγο μετά από το κακό
Προκαλώντας το
Μαζί σου θα πηγαίνω,
Στην δικιά σου φόρμα, στο δικό σου μοντέλο
Την κρυφή μοναξιά σου θα δω
Και θα είναι πιο βολική πιστεύω
Πιο βολική πιστεύω
Από αυτήν που εγώ έχω
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σαν και αυτό,
Ότι μπορείς να κάνεις, κάνε το πάλι
Σε αυτήν την φόρμα, σε αυτό το μοντέλο,
Ο αέρας βρώμισε τώρα το παραμύθι
Ο αναγνώστης συνήθως ταυτίζεται εδώ
Το πρόγραμμα πλέον δεν ακολουθείται
Είμαι έξω, και δεν ξέρω που θα μπω
Οτιδήποτε άχρηστο επάνω σου, μου ανήκει
Ξέρω τα πάντα για αυτό
Την φόρμα, το μοντέλο, την πνοή του δημιουργού
Οτιδήποτε άχρηστο
Βρίσκω τον λόγο.
*
Φροντίδα
Να φτιάχνεις τον περίβολο, να φτιάχνεις το έξω
Συνεχώς, εντατικά, σαν να είναι το μόνο που σε εκφράζει
Σαν να είναι το στοιχείο εκείνο που θα μεταβάλλει
μια κατάσταση, μια κατάσταση που απλά όμως, φτιάχνει.
Και έτσι ο καιρός περνάει, και εσύ
Δεν βλέπεις τι χαλάει,
Εσύ βλέπεις, μόνο το χαλασμένο.
*
Ο Στέλιος Ροΐδης ζει στον Πειραιά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Μόδα (εκδόσεις Οδός Πανός 2002), Ο χαρακτήρας του χρόνου (εκδόσεις Έψιλον 2003), Παλιά παπούτσια (εκδόσεις Έψιλον 2004), Οικοδομή (εκδόσεις Έψιλον 2005), Ανοιχτοί χώροι (εκδόσεις Έψιλον 2006), Η σιωπή του καλοκαιριού (εκδόσεις Έψιλον 2007), Ποιήματα για τη γενιά που έμεινε στο σπίτι (εκδόσεις Ενδυμίων 2009), Κομμάτια δικά μου (εκδόσεις Vakxikon.gr 2012), Η σοκολάτα και το κερί (εκδόσεις Straw Dogs 2016). Kαι τα θεατρικά έργα Μια επιτυχημένη σχέση (εκδόσεις Vakxikon.gr 2014) και Εννέα Μονόλογοι/ΓΗ (εκδόσεις image Dgd 2014).
