Πόδια που τα προσκυνούν κοχύλια.
Η παλιά σιωπή του κόσμου και η παράξενη άμμος.
Ο γέρος Γουώλτ Γουίτμαν,
Θα επιμείνει στο τραγούδι του
Κρυμμένος πίσω από τα φύλλα
Ενός ιδιωτικού μυστικού κήπου,
Καθώς άγγελοι καθαρίζουν
Τις στάχτες ενός άστρου
Που ήρθε από το πουθενά.
Οι γκρίζες πέτρες στέκονται σκυθρωπές,
Και οι στόλοι του πολέμου
Έχουν βυθιστεί
Στο άνθισμα ενός λουλουδιού.
Κάποιοι δρόμοι έχουν κλείσει.
Η θάλασσα είναι νεαρά
Και ο χειμώνας
Μία επιγραφή η οποία είναι καλυμμένη
Κάτω από περσινό χιόνι.
Μόνο μία χαραμάδα φωτός,
στην άλλη
Άκρη του δρόμου.
Ζωή
Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό, δεν είναι μάλλον αρκετά ενδιαφέρον,
Αλλά είναι κάπου δίπλα μου.
Οι άσπρες τρίχες μου λάμπουν στον καθρέφτη απέναντι
Ενώ κάποιος μπάσταρδος θα γίνει μπαμπάς.
Η φωνή μου είναι μερικά σκόρπια χαρτιά πάνω στο τραπέζι:
Περνάει από παγωμένα αεροδρόμια και έρημες πεδιάδες,
Ένα καλοκαίρι της απομόνωσης και ένας πύργος που στέκεται στην άμμο.
Σπασμένες σκέψεις, και φλογισμένες νύχτες παλιών βασιλείων.
Το ξεθωριασμένο βιβλίο της Ιστορίας που έχω αφήσει πίσω μου.
Πακέτο
1.
Με κλειστή την κουρτίνα, μπορεί κάποιος να την σκεφτεί να ξεσκονίζει
τις λέξεις, προσπαθώντας να διαβάσει κάποιες καρφωμένες προτάσεις.
Δεν της αρέσει η μυθολογία, αλλά της αρέσει ο τρόπος που κρατά εκείνο
το αναμμένο χαρτί, το πρόσωπο της έχει κάτι το καλό, τα μάτια της είναι υπέροχα.
Μία γέφυρα μεταξύ του τώρα και του τότε. Ξέρει ότι κάπου αλλού στον κόσμο
ακίνητες σκέψεις κινητοποιούν τρομερούς στρατούς. Αλλά δεν είναι ο Δαβίδ.
Ένα θλιμμένο πρόσωπο, πίσω από τις αμπάρες των φύλλων και του χρόνου
τα μαλλιά της μοιάζουν ακόμη να ανεμίζουν. Με σκέψεις που δεν μπορούν
να τρυπήσουν το γυαλί και με τις νευρώσεις μίας άλλης Αμερικής. Ξυπόλητη,
αντέχοντας όλο αυτό τον καπνό, το καλύτερο μέρος πάντα ήταν στο κέντρο
του αμφιθεάτρου.
2.
Είναι απλά ένα ακόμη άγνωστο πρόσωπο, ένα ακόμη άγνωστο όνομα,
με το μικρό τατουάζ κάτω από το στήθος της που λέει απλά ανέπνεε,
μοιάζει να είναι άλλη μία κόρη της Εύας, με ένα χαμόγελο που μπορεί να
ανοίξει μία σχισμή στο σκοτάδι. Κοιτάζοντας την φωτογραφία της,
βλέπω την νιότη, μία παράξενη νιότη, να έχει οδηγήσει μέσα από εκείνες
τις μεγάλες εθνικές οδούς, μέσα από τα σκοτεινά δέντρα, της τρομαχτικής
ηπείρου. Γεμάτη ζωή, από αυτό κοκκαλιάρικο σώμα, την νύχτα άκουγε
λύκους, καθισμένη σε αναπαυτικούς καναπέδες, μετά καθισμένη κοιτάζοντας
τον ουρανό από το πάτωμα του σπιτιού της, τα χέρια της μέτραγαν
ακούραστα δηνάρια στην αρχή της εποχής.
Schwartz
Νέα Υόρκη δεν ξέρω και εγώ ποιό έτος.
Μερικά φυλλάδια πέφτουν σαν ένα αργοπορημένο ελεγείο.
Δεν υπάρχουν φωνές για εκείνον, θεάματα,
Τα βήματα που κάνει κάποιος όταν ανεβαίνει την σκάλα,
Η αλήθεια των λόγων σβήνει καθώς μερικά σύννεφα κινούνται στα δυτικά.
Η κολώνα που βρίσκεται στην γωνία είναι η νεκρολογία,
Εκείνες οι εκατοντάδες τίμιες προθέσεις που δεν θα ολοκληρωθούν.
Ένα παγόνι χορεύει στο παλιό πάτωμα χωρίς να έχει πουθενά
να βγει. Κάποιος ξυλουργός τελειώνει τελικά το έργο του,
Ένα τραπεζάκι για κάποιο μεσοαστικό σαλόνι.
Ένα ακόμη έργο του Μπρόντγουαιη επίσης κατεβαίνει ενώ
Μία σειρήνα ακούγεται κάπου στο βάθος.
Εγώ πέφτω να κοιμηθώ στο παρόν μου, χωρίς να ξέρω
Ποιό ήταν το παρελθόν.
Αν είχα ένα πουλί στην τσέπη μου απλά θα το άφηνα να πετάξει.
Ο Νίκος Παναγόπουλος έχει μεταφράσει μια επιλογή ποιημάτων του Αμερικανού ποιητή Τζέιμς Ράιτ, η οποία θα κυκλοφορήσει το 2015 από τις εκδόσεις Vakxikon.gr. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
