Συνέντευξη # Η θεατρική ομάδα ΑΜΕΣΑ μιλά στο Βακχικόν

των Νέστορα Πουλάκου & Νίκου Μπίνου

Σ' ένα παλιό βαγόνι του ΟΣΕ, που έκανε κάποτε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν, ήρθαμε σε -άμεση- επαφή με την Αμάντα και τη Λία, τις δυο νεαρές ηθοποιούς της -επίσης- νέας ομάδας ΑΜΕΣΑ. Βλέπεις, η πρώτη παράσταση της ομάδας (στην οποία λίαν προσφάτως προστέθηκε κι ο Νικήτας Αναστόπουλος) θα δοθεί στο 10ήμερο θεατρικό δρώμενο "Τα 12 κουπέ". Από τις 5 έως τις 15 Μαΐου, στο Θέατρο "Το Τρένο στο Ρουφ", 15 διαφορετικές θεατρικές ομάδες θα δώσουν παραστάσεις... λεπτών, σε ένα ιδιαίτερο και αρκετά ενδιαφέρον πρότζεκτ που υπόσχεται διασκέδαση 4 ωρών (κυλιόμενες είναι οι παραστάσεις, όπου ο θεατής επιλέγει αν θα τις δει όλες ή θα επιλέξει κάποιες συγκεκριμένες). Υποσχέσεις, βέβαια, δίνουν και τα κορίτσια της ομάδας ΑΜΕΣΑ. Μια και αποφασίζουν να μπουν στα βαθιά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, και να ερευνήσουν/ αναλύσουν/ συζητήσουν, ή αλλιώς να θέσουν επί τάπητος, το ζήτημα της μοναξιάς στη σύγχρονη κοινωνία, που σίγουρα δεν είναι "χάρισμα" όπως ατυχώς χαρακτήρισε πρόσφατη ποιητική ανθολογία από τη Θεσσαλονίκη. Η παράσταση "SKEPSEISmono" είναι, ουσιαστικά, μια κίνηση διαλεκτικής, ένα άνοιγμα στο ανθρώπινο αρχέτυπο, όπου βρίσκονται τα εσώψυχα του καθενός μας. Το Βακχικόν συνάντησε την Αμάντα Σοφιανοπούλου (που είχε την ιδέα και έγραψε το κείμενο) και τη Λία Ανδρέου (που συνέβαλε σημαντικά στην τελική επεξεργασία κι ολοκλήρωση του κειμένου) στο NEW WAGON της αμαξοστοιχίας, που έχει "αράξει" πλέον στο Ρουφ. Σ.Σ. ΑΜΕΣΑ όπως άμεση επαφή με το κοινό, μια και η απόσταση των ηθοποιών με τους θεατές είναι κυριολεκτικά της μιας ανάσας. ΑΜΕΣΑ όπως ΑΜάντα Ευαγγελία Σοφιανοπούλου Ανδρέου.

Νέστορας Πουλάκος

Η αμαξοστοιχία ΑΜΕΣΑ, με '"μηχανοδηγούς" τις Αμάντα Σοφιανοπούλου και Λία Ανδρέου, είναι έτοιμη να ξεκινήσει για τον προορισμό της ά-μεσα. Παρακαλούνται οι κ.κ επιβάτες να επιβιβαστούν το ταχύτερο δυνατό. Το τρένο (και το κουπέ) είναι έτοιμο για αναχώρηση. Οι εκλεκτοί δεν πρέπει να υπερβαίνουν τους τέσσερις. Οι μοναδικές "αποσκευές" που επιτρέπεται να κρατούν δεν πρέπει να είναι παρά ελάχιστες. Ενδεχομένως ένα ποτό απο το μπαρ του τρένου, η διάθεση για αναδιαπραγμάτευση σκέψεων, μα κυρίως η απόφαση για ανατροπή της πλέον ηλίθιας νοοτροπίας : Αναποφασιστικότητα για κάποιους ή "άστο μωρέ, πιο μετά" για κάποιους άλλους. Καλό ταξίδι, και προσοχή στην κάπνα από το κάρβουνο της μηχανής. 

Νίκος Μπίνος

Ας μιλήσουμε για το έργο σας.

Α.Σ. Καταρχάς εχει προκύψει από δικές μας ανησυχίες και σκέψεις. Αφορά περισσότερο τη μοναξιά, την απομόνωση, και την αντικοινωνικότητα, όπως αυτές βιώνονται σε χώρους σαν το βαγόνι, το κουπέ. Εκεί, που είσαι μαζί με άλλα 4-5 άτομα και ταξιδεύετε για ώρες, εσύ επιλέγεις να κλειστείς στον εαυτό σου και να μην επικοινωνήσεις με κανέναν από αυτούς. Κάτι που μπορεί να σου στερήσει όμορφα πράγματα, εμπειρίες, μα πάνω απ' όλα επικοινωνία, μια και δεν ξέρεις αν ακόμη κι ο σκοπός του ταξιδιού σας μπορεί να είναι ο ίδιος αφού είστε συνεπιβάτες με κοινό προορισμό. Δεν θα το μάθεις ποτέ, όμως, γιατί δεν έκανες ή δεν τόλμησες την κίνηση της γνωριμίας στη διάρκεια του ταξιδιού σας.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα προσεγγίζετε. Είναι κείμενο και των δυο σας;

Λ.Α. Ξέρεις κάτι, πάντοτε με ενδιέφερε -όπως και την Αμάντα- αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Θέλω να επικοινωνώ με τους ανθρώπους, ειδικώς αν κάθομαι μαζί τους σε κλειστούς χώρους όπως είναι ένα βαγόνι ή ένα λεωφορείο. Επομένως, το κείμενο μάς βγήκε αβίαστα καθότι είναι σκέψεις που είχαμε από καιρό.

Για να καταλάβουμε, εσείς έχετε μπει ποτέ στη διαδικασία να θέλετε να μιλήσετε σε κάποιον/α που κάθεται δίπλα σας και να μην το κάνετε, εντέλει;

Λ.Α. Συμβαίνει συχνά, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο.

Α.Σ. Θυμάμαι περιστατικό με έναν άνδρα, που ταξιδεύαμε δίπλα δίπλα στο τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Δεν μιλήσαμε ο ένας στον άλλο, παρά μόνο όταν εκείνος με ρώτησε τι ώρα είναι. Πλάκα είχε, ακόμη κι όταν έβλεπα τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του βάσει αυτών που σκεφτόταν υποθέτω. Να σας πω την αλήθεια, ήθελα να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε. Γιατί όχι; Αλλα...

Κι εντάξει αυτός δεν την έκανε την κίνηση. Εσύ, γιατί δεν πήρες πρωτοβουλία;

Α.Σ. Ξέρετε, τότε μπαίνουν οι σκέψεις ότι μπορεί να τον φλερτάρω... Σκέψεις περίεργες, αρνητικές.

Λ.Α. Και να τονίσω ό,τι σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως σε όλους μας επικρατεί η αντίληψη "της πρώτης κίνησης από τον άλλον". Σα να σε βγάζει από τη "δύσκολη" θέση, δηλαδή. 

Εντέλει εσείς τι σχολιάζετε με το έργο σας;

Λ.Α. Επικεντρωνόμαστε στον αρνητισμό της σκέψης ενός ανθρώπου, που κατά βάθος θέλει την επαφή, την επιζητά. Αλλά είναι αναβλητικός, χτίζει τείχη, αργεί.

Πείτε μας το όλο κόνσεπτ της παράστασης σας.

Λ.Α. Στο κουπέ είμαστε έξι άτομα. Όλοι είμαστε συνεπιβάτες. Εγώ και η Αμάντα, δηλαδή, μαζί με τέσσερις θεατές. Δεν μιλάμε καθόλου, παρά κάνουμε κινήσεις και μορφασμούς. Από ηχεία ακούγονται εναλλάξ οι σκέψεις μας. Προς το τέλος μπαίνει κι ο Νικήτας. Η παράσταση διαρκεί το πολύ 25 λεπτά.

Και αυτές οι σκέψεις είναι...

Α.Σ. Η πλέον βασική είναι, το πόσο εύκολα δημιουργείς ένα σενάριο για τον απέναντι σου, τον διπλανό σου, κρίνοντας από την εμφάνιση του, τις κινήσεις του, τους μορφασμούς του. Έτσι, πέφτεις στην παγίδα σου και πλάθεις έναν φανταστικό κόσμο, στον οποίο εγκλωβίζεσαι και μένεις εσύ κι οι σκέψεις σου. Στη μοναξιά σου δηλαδή.

Προτείνετε λύσεις;

Α.Σ. Ουσιαστικά λέμε "κάνε ότι μπορείς τώρα και μην το αφήνεις για μετά". Μην είσαι αναβλητικός. Δεν ξέρεις αν θα ξαναέχεις την ευκαιρία να επικοινωνήσεις με αυτό τον άνθρωπο. Είναι μια απόφαση μέσα σου. Πάρτην, λοιπόν, και προχώρησε.

Λ.Α. Κι αυτό το οποίο σχολιάζουμε, βρίσκει εφαρμογή στο συγκεκριμένο χώρο, στο κουπέ ή σε κάτι παρόμοιο. Δεν είναι κάτι ευρύτερο. Στη μοναξιά, άλλωστε, ο κάθε χώρος έχει την ιδιαιτερότητα του.

Και η συνέχεια του έργου;

Α.Σ. Αν το έργο έχει ανταπόκριση και πάει καλά, τότε σκεφτόμαστε να το ξαναδουλέψουμε, να το επεκτείνουμε, ώστε να γίνει μια πιο ολοκληρωμένη παράσταση, ίσως και με μια λύση πολύ πιο συγκεκριμένη.

Καλή επιτυχία σας ευχομαστε.

Α.Σ./ Λ.Α. Θενκς!

Η Αμάντα Σοφιανοπούλου έχει σπουδάσει στη σχολή του Γ. Κιμούλη, στα εργαστήρια του ΚΘΒΕ και του Γ. Αρμένη, κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στο Θέατρο των Αλλαγών. Έχει παίξει στο θέατρο (ενδεικτικά Θέατρο των Αλλαγών, Δ. Ποταμίτης, ΚΘΒΕ, Ορφέας, Νέου Κόσμου), στην τηλεόραση (σε σειρές του Mega, του Alpha, και της ΝΕΤ), και στον κινηματογράφο (σε ταινία του Ν. Περάκη).

Η Λία Ανδρέου έχει σπουδάσει στη σχολή του Γ. Κιμούλη, και στο εργαστήρι του Α. Δαβή. Έχει παίξει στο θέατρο (ενδεικτικά στο Θέατρο Α. Δαβής, Δελφοί), στην τηλεόραση (σε σειρά του Mega), και στον κινηματογράφο (σε ταινία του Π. Χούρσογλου).

Ο Νικήτας Αναστόπουλος έχει σπουδάσει στη σχολή της Ν. Καρρά. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Άλογοι. Έχει παίξει στο θέατρο (ενδεικτικά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κωφών Ελλάδας, ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου & Κοζάνης), στην τηλεόραση (σε σειρές της ΝΕΤ), και στον κινηματογράφο.

info : To project διευθύνει η Τατιάνα Λύγαρη. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες στα «12 Κουπέ» είναι : οι Θεατρικές Ομάδες Alma Libre, AΜΕΣΑ, Γουρούνια με Φτερά, Οι 5 Ταξιδιώτες, Καλ/τεχνική Ομάδα Contra TEMPO, Ομάδα VOID, Χοροθεατρική Ομάδα ΠΙΝΕΖΑ και οι Σ. Γαλανάκη με τη Λ. Μάνδαλη, Απ. Θηβαίος, Οδ. Ι. Κωνσταντίνου με τη Γ. Νεοφύτου και τον Κλείτορα, Ηλ. Μοσχοϊτόπουλος με τον Γ. Φυρό και τη Χρ. Θεοδώρου, Μ. Παπαχρήστου, Ανδρ. Πασιάς. Στα παράλληλα μουσικά happenings και τις εικαστικές εγκαταστάσεις συνεργάζονται οι: Κ. Γάκης, Αντ. Κουράκου, Κ. Κώσταινα, L.G.R, Σ. Παπαδημητροπούλου, PRAKTORAS.