Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 1

Στιγμές - Στράτος Π.

"Ημερολόγιο δεν είναι διόλου όλες οι στιγμές μας, μήτε η πεμπτουσία της ζωής μας, αλλά το σημάδι, σχεδόν τυχαίο, μιας οποιασδήποτε στιγμής"


(Γ. Σεφέρης)

*

Στις καύσιμες ρωγμές της ιστορίας εμφανίζονται άνθρωποι που νοσταλγούν το αδιέξοδο, το τέλμα, την απόγνωση και προσπαθούν όλα αυτά να τα κερδίσουν με το σπαθί τους. Δεν είναι εύκολο πράγμα, ούτε ματαιόδοξο, ούτε κι ανώφελο, αν αναρωτιέται κάποιος. Είναι, απλώς, θέληση για τον απόλυτο "πάτο", τον ωραίο απόλυτο "πάτο", στον οποίο έχουν ανάγκη να φτάσουν ορισμένοι άνθρωποι, για να ξαναγεννηθούν, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην πεμπτουσία της ζωής. Ύμνους σε αυτές τις στιγμές, φίλος αυτών των ανθρώπων, παρίας ο ίδιος και κοινωνός των καταστάσεων που περιγράφει είναι ο Στράτος. Και αυτά που γράφει τα έχει ζήσει, τα έχει δει με τα μάτια του, τα έχει νιώσει και αγγίξει. Αυτός είναι, κύριοι, ο ωμός ρεαλισμός, η σκληρή πραγματικότητα.. Οι στιγμές που ζούμε, αυτές που είναι αληθινές και όλα τα επιτρέπουν

(Ν.Ι. Πουλάκος)

*

Κατεβαίνω τα πλατιά μαρμάρινα σκαλοπάτια
διασχίζω το μακρύ σκοτεινό διάδρομο
Μεθυστικό άρωμα υγρασίας μετά από βροχή
μια λάμψη καλοκαιρινού ήλιου με τυφλώνει
Μπροστά μου η μεγάλη γυάλινη τζαμαρία
παιδικά χαμόγελα και φωνές ηχούν στ` αυτιά
Η αυλή με τα λευκά τριαντάφυλλα, τις γαρδένιες
τις ανθισμένες λεμονιές και εκείνη τη ψηλή ροδιά
Σκιές που τρέχουν ασταμάτητα εδώ κ` εκεί
ευχάριστο συναίσθημα χαράς, μιας ζεστής αγκαλιάς
Δυο φιγούρες στο τετράγωνο ξύλινο τραπέζι
καθισμένοι αντικρυστά κοιτάζονται δίχως τέλος πια
Το φώς του διπλανού σπιτιού σπάει απότομα το σκοτάδι
ο χώρος άδειος, κενός ,σιωπηλός, το τραγούδι έπαψε
Στα γόνατα λυγίζω, ο πόνος κάνει την καρδιά να σταματά
ανίκανος να χύσω ένα δάκρυ κοιτώ Εκεί: Τ` άστρα τρεμοπαίζουν!

*

05:15, ένα ακόμη βράδυ φτάνει στο τέλος του.
Βαρέθηκα ν` ακούω το μονότονο βουητό του ανέμου
το βαρύ θρόισμα των φύλλων- οι χειμώνες φεύγουν κ έρχονται
αφήνοντας πίσω τους λίγο μαύρο χαράς - λίγο λευκό λύπης

Μερόνυχτα ζω στο κολαστήριο της ψυχής σου
παλεύοντας με δαίμονες που ξεγλιστρούν απ' τα μαλλιά σου
Η φωτιά που αναβλύζει απ' το κορμί σου με ζεσταίνει
μα εκείνη μέσα μου καίει οποιονδήποτε πλησιάζει.

*

Ο σαμάνος χορεύει στη βροχή,
γυμνόστηθες γυναίκες θρηνούν το νεκρό πολεμιστή
Σσσ... Είναι οι μέρες των νεκρών!
Ανήσυχα πνεύματα ξεπηδούν απ` τον καθρέφτη.

Λευκή σιωπή σκιάζει τα όνειρά μου
Γλυκό το σκοτάδι που τα ντύνει
Σσσ... το φευγιό ξυπνά!
το άκουσα, βρυχάται... μείνε μακριά!

*

« Καλώς ήλθατε στο μαγικό κόσμο των παραισθήσεων»
είπε η φωνή. «Παρακαλώ περάστε»
Παραδίνομαι στο άκουσμα της μελωδίας
όλες οι αισθήσεις γίνονται μία...
«'Ηρθε η ώρα... Ταξιδέψτε!»
Ο μαύρος λύκος εξόριστος στο δάσος
χορεύοντας με αέρινες υπάρξεις
ξωτικά κ νεράιδες μες στον καπνό...
Απομονώνω τα λόγια σου,
Χάνομαι στο λευκό φως του υπαρξισμού...
Νιώθω τις λέξεις να σχηματίζονται
τ` ακροδάχτυλα μουδιασμένα.
Αναζητώ τον εξαγνισμό μέσα απ` το ταξίδι!
Στις πρώτες ηλιαχτίδες... Τρύπια μυαλά, σακατεμένα!

*

Κόσμος σε θρήνους ομαδικούς
κλάματα σε τάφους σφραγισμένους
Μαζοχισμός της ψυχής - έσχατη τυρρανία του είναι
Δήθεν σωτήρες, ψευδοπατέρες, τάχατες αρωγοί
Φορείς του μίσους και της διχόνιας παραμονεύουν...
Φτύνω τα σάπια όνειρα κ τις μίζερες φιλοδοξίες σας.
Τώρα πια μπορώ να δώ κάτω απ` τη μάσκα
που κρύβει την ασχήμια του προσώπου σας!
Πνεύμα που δε θα συλλάβετε ποτέ!
Νους που δε χωρά σε καμιά φυλακή!
Ζώ, πίνω, γελώ, φωνάζω- μα κάποιες νύχτες
από κεί ψηλά, κοιτώντας σας δακρύζω.

Ο Στράτος Π. είναι μέλος της ομάδας τέχνης "Βακχικόν".