Ο πάντοτε δραστήριος Φώτης άφησε μια μικρή, αλλά σημαντική, παρακαταθήκη πίσω του. Το πλούσιο και ζωντανό blog του, oxy-moron (ή Σκόρπιες Ιδέες), με κείμενα για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, ενώ ως άλλος τυμβωρύχος είχε ανασύρει από τη λήθη σημαντικά αλλά λησμονημένα έργα κινηματογραφιστών, μουσικών και λογοτεχνών της Ελλάδας και του εξωτερικού (εδώ μπορείτε να κατεβάσετε μια ψηφιακή έκδοση που επιμελήθηκαν μετά θάνατον φίλοι του, με κείμενα από το blog του). Μας άφησε επίσης, δυο βιβλία που ενισχύουν, έστω εκδοτικά, το μύθο του Χρήστου Βακαλόπουλου: Οι Kinks του Χρήστου Βακαλόπουλου και Χρήστος Βακαλόπουλος (επιμέλεια, κείμενα) –αμφότερα κυκλοφορούν από τις κυπριακές Εκδόσεις Αιγαίον. Ακόμη μας άφησε μια ιδιαίτερη αρθρογραφία στο περιοδικό Vakxikon.gr και στο πολιτιστικό πόρταλ Eranistis.net.
Το περιοδικό Vakxikon.gr τιμάει τον Φώτη Μπατσίλα στο τεύχος 21 (Μάρτιος 2013). Σ’ αυτό το μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του, περιλαμβάνονται: κείμενο του επιστήθιου φίλου του Σωτήρη Κακίση, συνοδοιπόρο του και σε αρκετές εκδοτικές και λογοτεχνικές κινήσεις τους / κείμενο του Φώτη για το λογοτεχνικό στέκι του Vakxikon.gr, το μπαρ Feriale στη γωνία Σόλωνος και Ασκληπιού, που πλέον έχει κλείσει / το εισαγωγικό κείμενο του Φώτη από την έκδοση Χρήστος Βακαλόπουλος / κείμενο του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου για το βιβλίο Οι Kinks του Χρήστου Βακαλόπουλου / κείμενο του Νέστορα Πουλάκου για το βιβλίο Χρήστος Βακαλόπουλος.
Υ.γ. Φώτη, περιμένω sms σου για να πιούμε καφέ το Σάββατο το μεσημέρι, στην ταράτσα του ξενοδοχείου Τιτάνια, παρέα με τον Σωτήρη.
Υ.γ. Φώτη, θυμάσαι αυτό το αφιέρωμα στον Γιάννη Μαρή για το περιοδικό που μου είχες υποσχθεί..;
μου είπαν πως σε είδανε.
Απ’ το ανελέητο κυνηγητό μιας εξάτμισης
κι ύστερα ενός ανυποψίαστου πεινασμένου,
απ’ το Προδόρπιο ως τη Ρήγα Φεραίου,
κάπου εκεί, υποθέτω,
σε είδανε
(σε κάποια βιτρίνα, με παπούτσια πιθανώς, της Πολιτείας ίσως).
Εγώ δεν ήμουν εκεί.Τα σκυλιά της Ασκληπιού
στον κήπο του Πνευματικού Κέντρου
ή από τον Σάκκουλα ως τους Κόκκους το πολύ,
διακόσια μέτρα πάνω-κάτω,
πως σε είδανε μου είπαν.
Ντελικάτη, απρόσιτη, μα ένοχη,
με φόβο μη σε δουν,
μη σε δω, ίσως,
κι έπαψαν να γαυγίζουν
μην κι άλλο σε φοβίσουν.
Εγώ δεν ήμουν πια εκεί.
Τα σκυλιά της Ασκληπιού,
τ’ αδέσποτα πια,
με τα λουράκια στο λαιμό,
τα παρατημένα δηλαδή,
στάση λεωφορείων μπλε,
παλιό Διάνα και παλιό Feriale,
φοβερά και φοβισμένα,
φοβισμένα φοβερά,
πως σε είδανε μου είπαν,
μα εγώ εκεί δεν ήμουν,
εγώ ποτέ δεν ήμουν εκεί, τελικά.
Αθήνα, 10 Ιουνίου 2011
Φώτης Μπατσίλας, Τα σκυλιά της Ασκληπιού
Υ.γ.: Γράφτηκε αρχικά τον Ιούνιο του 2005, τέτοιες μέρες, κι έλαβε την σημερινή (και τελική;) μορφή ένα Σάββατο βράδυ του φετεινού Φλεβάρη, γυρνώντας με τα πόδια από ένα μπαρ της Κολοκοτρώνη.