Στήλη: Mousiki Propaganda - Keith Richards

-Για τον Chuck Berry:Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου κατά την οποία το μόνο πράγμα που επιθυμούσα πραγματικά ήταν να είμαι ο Chuck Berry…Τον θεωρώ το βασικό κεφάλαιο της μουσικής rhythm & blues και του rock ‘n’ roll. Ήταν πανέμορφος ο τρόπος που έπαιζε, χωρίς να πιέζεται, αβίαστα, όπως και η αίσθηση του ρυθμού του, που άγγιζε πραγματικά την τελειότητα. Ακόμη και σήμερα οι δίσκοι του Chuck Berry της δεκαετίας του ’50 είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα του καλύτερου ήχου κιθάρας, εάν μάλιστα προσθέσεις στον ήχο, τους στίχους και το στιλ του τραγουδιού και όλα τα υπόλοιπα.

-Για τις κιθάρες:

Δεν έπιασα ποτέ μια κιθάρα στα χέρια μου χωρίς στο τέλος να έχω μάθει κάτι από αυτήν. Μερικές φορές βέβαια μαθαίνεις και πράγματα που θα προτιμούσες να μην γνώριζες, όπως για παράδειγμα ότι δεν είσαι τόσο καλός όσο πίστευες…Απλά ακόμη κι αυτό είναι ένα μάθημα. Για μένα η κιθάρα είναι μια φίλη, όταν δεν έχει μείνει πια κανείς άλλος τριγύρω. Όταν όλοι κοιμούνται, ή έχουν φύγει, ή όταν η γυναίκα σου σε έχει εγκαταλείψει. Ε, λοιπόν, εγώ έχω πάντα αυτήν. Θέλω να πω, ακόμη και η σιλουέτα της…Φτάνω στο σημείο να κοιμάμαι καμιά φορά μαζί της…

-Για την φυλακή:

Θα προτιμούσα να είχα λίγο περισσότερο χώρο, να είχα το μπάνιο σ’ ένα άλλο δωμάτιο κι όχι στο κελί μου, επιπλέον σιχαίνομαι τη φασαρία. Το φαγητό τους είναι απαίσιο, η λίστα με τα κρασιά είναι απίστευτα περιορισμένη και η βιβλιοθήκη τους απαράδεκτη.

-Για την θρησκεία:

Πιστεύω πως είμαι ένα άτομο που προσελκύεται από την πνευματικότητα. Το δικό μου πνεύμα όμως είναι νεφελώδες. Δεν με νοιάζει καθόλου να φτιάξω ένα όνομα με οποιοδήποτε κόστος. Όχι, δεν θέλω να στοιχηματίσω ποιος είναι ο Θεός. Οοο, τι κρίμα, έχεις διαλέξει λάθος θεό. Η σωστή απάντηση είναι: Αλλάχ. Η θρησκεία είναι σαν το Λας Βέγκας. Προσωπικά προτιμώ να αντιμετωπίζω το θέμα με διαφορετικό τρόπο, με άλλη αντίληψη. Λοιπόν, θερμά συγχαρητήρια και ευχές, όποιος κι αν είναι αυτός, οπουδήποτε και να βρίσκεται, οτιδήποτε και να είναι…Παρά το γεγονός ότι εγώ δεν έχω λάβει ποτέ κάρτες από κάποιον που έχει πάει ταξίδι στην αντίπερα όχθη…Ίσως πάλι να μην πουλάνε γραμματόσημα εκεί πάνω…

-Για το rhythm ‘n’ blues:

H αιώρηση είναι πιθανότα η πλησιέστερη αναλογία σε αυτό που νιώθεις - είτε είναι το 'Jumping Jack Flash' ή το 'Satisfaction' ή το 'All Down The Line'- όταν διαπιστώνεις οτι έχεις πίασει το ρυθμό και η μπάντα είναι από πίσω σου. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα Learjet. Δεν έχω ιδέα αν τα πόδια μου αγγίζουν το δάπεδο. Εκτοξεύομαι σε ένα άλλο διάστημα. Πολλοί μου λένε "γιατί δεν τα παρατάς;" Δεν θα αποσυρθώ άμα δεν πεθάνω. Δεν νομίζω να καταλαβαίνουν ακριβώςτι εννοώ με αυτό. Δεν το κάνω μόνο για τα λεφτά ή για σας. Το κάνω για μένα.

-Aναμνήσεις:

Η χειρότερη ανάμνηση μου, η πιο οδυνηρή που θυμήθηκα, όταν βρισκόμουν πίσω στον μικρό κήπο του σπιτιού μου, ήταν η μέρα με τις σάπιες τομάτες. Μου έχουν συμβεί πολλά άσχημα πράγματα, αλλά αυτή είναι ακόμα, μια από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μου.
Ο μανάβης συνήθιζε να στοιβάζει παλιά καφάσια από φρούτα στον πίσω κήπο, και η φίλη μου κι γω βρήκαμε όλες αυτές τις χαλασμένες ντομάτες. Πήραμε σχεδόν όλα τα καφάσια και αρχίσαμε να παίζουμε πόλεμο με τις χαλασμένες τομάτες, πιτσιλούσαμε παντού, υπήρχαν παντού τομάτες, συμπεριλαμβανομένου εμένα, της φίλης μου, τα παράθυρα και τους τοίχους. Είμασταν έξω και βομβαρδιζόμασταν. «Πάρε κι αυτήν, γουρούνι!» Σάπια ντομάτα στο πρόσωπο σου. Αφού τελειώσαμε πήγα μέσα κι η μαμά μου φοβήθηκε από την πόσο βρώμικος ήμουν.
«Κάλεσα τον άντρα.»
«Γιατί πράγμα μιλάς;»
«Κάλεσα τον άντρα. Πρόκειται να σε πάρει από εδώ, γιατί είσαι εκτός ελεγχου.»
Τότε χαλάστηκα.
«Θα είναι εδώ σε 15 λεπτά. Θα βρίσκεται εδώ από λεπτό σε λεπτό για να σε πάρει  από το σπίτι».
Χαλάστηκα υπερβολικά. Ήμουν γύρω στα έξι με εφτά.
«Μαμά! Έχω πέσει στα γόνατα, μετανοώντας και παρακαλώντας».
«Ως εδώ ήταν με σένα. Δεν σε θέλω πια».
«Όχι μαμά, σε παρακαλώ...»
«Και πάνω απ’ όλα, πρόκειται να το πω στον μπαμπά σου.»
«Όχι μαμααααααά!»
Αυτή ήταν μια σκληρή μέρα. Ήταν αμείλικτη. Το κράτησε έτσι για περίπου μια ώρα. Μέχρι που έκλαψα στον ύπνο μου και διαπίστωσα τελικά οτι κανένας άντρας δεν ήρθε και οτι η μαμά μου με παραπλάνησε. Και έπρεπε να διαπιστώσω γιατί. Εννοώ, για μερικές σάπιες τομάτες; Υποθέτω χρειαζόμουν ένα μάθημα: «Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό εδώ πέρα.» Η Doris δεν ήταν ποτέ υστερική. Ήταν απλά «΄Έτσι είναι τα πράγματα, και οτι είναι να συμβεί θα συμβεί και οτι είναι να κάνεις θα το κάνεις». Αλλά ήταν η μοναδική φορά που έβαλε το φόβο του Θεού μέσα μου.

-Για το σύστημα:Η φωνή σου αρχίζει και σπάει στην ηλικία των δεκατριών και ο Jake Clare (δάσκαλος χορωδίας στο σχολείο) έδωσε σες μας τους τρεις soprano (Terry, Spike, Keith –συμμαθητές από το σχολείο) το μεγαλύτερο βαθμό. Ωστόσο όμως μας υποβίβασαν και μας άφησαν στην ίδια τάξη. Έπρεπε να μείνουμε πίσω μια χρονιά επειδή δεν ξέραμε καθόλου φυσική και χημεία και δεν παρακολουθούσαμε τα μαθήματα αυτά. «Ναι, αλλά θα μας συγχωρέσετε επειδή κάναμε πρακτική στη χορωδία. Δουλέψαμε αρκετά γι’ αυτό.» Αυτό ήταν ένα σκληρό ευχαριστώ. Η απόλυτη κατάθλιψη ήρθε μετά από αυτό. Ξαφνικά στα δεκατρία μου έπρεπε να πάω στην ίδια τάξη απ’ την αρχή. Να παρακολουθήσω ολόκληρη την σχολική χρονιά. Αυτό ήταν μια κλωτσιά στην κοιλιά, καθαρή και απεριποίητη. Από την σιγμή που έγινε αυτό, ο Spike, ο Terry κι γω γίναμε ταραξίες. Ήμουν τόσο θυμωμένος που είχα μία καταστροφική διάθεση για εκδίκηση. Είχα λόγο να μειώσω αυτή την χώρα και ότι την αντικαθιστούσε.
Ξόδεψα τα επόμενα τρία χρόνια προσπαθώντας να τους καταστρέψω. Άμα θέλεις να ξεκινήσεις μια επανάσταση, αυτός είναι ο τρόπος για να το κάνεις. Όχι πια κούρεμα στα μαλλιά. Δύο ζευγάρια παντελόνια, τα πιο εφαρμοστά, έξω από τα πλαίσια του κανονισμού, που σήμαινε αυτομάτως πως ήμουν έξω από την πύλη. Οτιδήποτε που να τους ενοχλεί. Αυτό δεν τράβηξε πουθενά, ωστόσο είχα πολλές λοξές ματιές από τον πατέρα μου, αλλά δεν με σταμάτησε. Ειλικρινά δεν ήθελα να δυσαρεστήσω τον πατέρα μου, αλλά ...συγνώμη πατέρα.
Ακόμα μου προκαλεί θυμό, αυτή η ξεφτίλα. Ακόμα δεν μου έχει σβήσει η φωτιά. Ήταν τότε που  άρχισα να βλέπω το κόσμο με άλλη ματιά, σίγουρα όμως όχι με την δικιά τους ματιά. Τότε ήταν που κατάλαβα οτι υπάρχουν μεγαλύτεροι θρασύδειλοι απ’ ότι οι απλοί δειλοί. Ήταν αυτές, οι αρχές.

-Για την μουσική:

Κάθεσαι καμιά φορά με μερικούς ανθρώπους και παίζετε μουσική και λες «Ναί αυτό είναι!». Το συναίσθημα αυτό αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει μια συγκερκιμένη στιγμή όπου διαπιστώνεις οτι έχεις φύγει από τον πλανήτη και κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει. Εκτοξευέσαι, διότι είσαι με μια παρέα ανθρώπων που θέλουν να κάνουν ακριβώς το ίδιο με σένα. Και όταν αυτό δουλεύει, μωρό μου, σου δίνει φτερά. Ξέρεις οτι είσαι κάπου που πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να φτάσουν, είσαι σε ένα ιδιαίτερο μέρος. Και στη συνέχεια θέλεις συνέχεια να επιστρέφεις εκεί και να ταξιδεύεις ξανά και ξανά, και όταν αποβιβάζεσαι στην πραγματικότητα, πληγώνεσαι. Αλλά πάντα θέλεις να επιστρέψεις εκεί. Είναι μια πτήση χωρίς να χρειάζεσαι καμία άδεια.

-Πάνω στην σκηνή:

Από τον πρώτο καιρό, πάντα, αισθανόμουνα καλά πάνω στην σκηνή. Είσαι νευρικός πριν ανέβεις εκεί μπροστά σε τόσο κόσμο, αλλά για μένα το συναίσθημα ήταν, άσε την τίγρη έξω από το κλουβί της. Ίσως αυτή είναι μια άλλη έκδοση των πεταλούδων. Πάντα ένιωθα πολύ άνετα πάνω στην σκηνή, ακόμα κι αν τα θαλάσσωνα. Πάντα ένιωθα σαν σκύλος, αυτό είναι τα γρασίδι μου, κατούρησέ το. Όταν βρίσκομαι εκεί, τίποτα άλλο δεν μπορεί να συμβεί. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα θαλασσώσω. Αλλιώς θα περάσω καλά.

-Αντίκτυπος:

Το πιο φανταστικό κομμάτι της όλης ιστορίας είναι οτι κάνοντας αυτό που είχαμε σκοπό να κάνουμε κατά την διάρκεια της φτώχειας μας, με καθαρά νεανικά μυαλά την κατάλληλη στιγμή, ήταν να στρέψουμε τον κόσμο στο blues, το οποίο είχε ως συνέπεια να στραφεί ο κόσμος της Αμερικής πίσω στην δικιά του μουσική. Και αυτή είναι πιθανόν η καλύτερη συνεισφορά μας στη μουσική. Στρέψαμε τα μυαλά των λευκών Αμερικάνων πάλι προς τα πίσω. Και δεν λέω οτι είμασταν οι μοναδικοί - χωρίς τους Beatles πιθανότατα κανένας δεν θα έσπαγε την πόρτα. Και αυτοί βέβαια δεν ήταν bluesmen.

-Για την φιλία:

Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είναι μαλάκες, έχω μερικούς καλούς μαλάκες φίλους, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Η φιλία δεν έχει να κάνει με αυτό. Μπορείς να εμπιστευτείς, μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό χωρίς κανένα συναίσθημα απόστασης με σένα; Η φιλία είναι η ελαχιστοποίση της απόστασης μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό είναι φιλία, και για μένα είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στον κόσμο.

-Για τα κολακευτικά σχόλια:

Άμα αναμίξεις το εκ γενετής LVS (σύνδρομο του αρχηγού τραγουδιστή) με τα βομβαρδιστικά κολακευτικά σχόλια όλα αυτά τα χρόνια, θα αρχίσεις να πιστεύεις  για οτι πρόκειται να ακολουθήσει στην συνέχεια. Είτε δεν σε κολακεύουν τα όμορφα σχόλια, είτε είσαι αντι-κολακευτικός, θα μπει στο μυαλό σου - θα σε επηρεάσει. Και άμα δεν το πιστεύεις ολοκληρωτικά , λες καλά, όλοι οι υπόλοιποι το πιστεύουν – θα ζήσω με αυτό. Ξεχνάς ότι είναι απλά ένα κομμάτι της δουλειάς. Είναι καταπληκτικό πως ένας τόσο λογικός άνθρωπος όπως ο Mick Jagger, πιάστηκε τόσο πολύ από αυτό. Στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί. Είχα προβλήματα στα δεκαεννιά μου με ανθρώπους που έλεγαν είσαι φανταστικός, και ξέρεις ότι δεν είσαι. Ταπεινό παιδί. Μπορούσα να διακρίνω πως άλλοι άνθρωποι γλείφονταν τόσο εύκολα – έγινα πουριτανός σε αυτή την εκτίμηση. Πότε δεν θα πάω σε εκείνη την μεριά για να παραμορφώσω τον εαυτό μου. Το οποίο έκανα μόνο, βγάζοντας μερικά δόντια σε καβγά. Δεν θα παίξω ποτέ αυτό το παιχνίδι. Δεν ανήκω στην κατηγορία της show business. Παίζοντας μουσική είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω, και ξέρω ότι αξίζει ένα άκουσμα.

Αυτή είναι ζωή. Πίστευψέ το ή όχι. Δεν έχω ξεχάσει τίποτα από αυτήν.

Πηγές

-ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΑΙΔΙΑ: ΜΙΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ, KEITH RICHARDS του  FABIO ALCINI σε μετάφραση της Χριστίνας Βασιλάκου, από τις εκδόσεις LEKTOR το 2004.
-KEITH RICHARDS – LIFE, από τις εκδόσεις PHOENIX το 2010.
(Μετάφραση αποσπασμάτων από τον Τάσο Ρήτο)