Βασίλης Ντιλιάς
Αν πας ξανά στη Βραζιλία
Απόψε
θα κοιμηθούν ευτυχισμένοι οι Βραζιλιάνοι!
Κάτω απ’ το φαντασμαγορικό ουρανό του Maracana
Κάτω απ’ τη σκέπη του Χριστού του Λυτρωτή
Μέσα στην εξίσωση άρτος και θεάματα
Μέσα στην μαζική υστερία κάποιας παγκόσμιας κληρονομιάς
Απόψε
θα κοιμηθούν ήσυχοι οι Βραζιλιάνοι!
Τριγύρω στα σοκάκια της Αποκάλυψης
Μέσα στις τενεκεδένιες προσδοκίες της αδικίας
Ανάμεσα στα βελούδινα κωλομέρια της έκστασης και της κραιπάλης
Πάνω στα λερωμένα σεντόνια της πόρνης αδερφής
Ύστερα
οι απονομές, τα επινίκια, οι επιδαψιλεύσεις
Πλέον το μεγάλο φαγοπότι
Κάτι παραφουσκωμένοι μοναχοφάηδες
μ’ εκείνα τα τρανά διαπιστευτήρια
σφίγγουν τα χέρια, συμφωνώντας αόριστα,
πότε πάνω, πότε κάτω απ’ το τραπέζι
Άλλες φορές, μ’ εκείνο το βλέμμα αλαζονείας,
όντας κυρίαρχοι του παιγνιδιού,
σφίγγουν τη θηλιά αγνοώντας, ασύστολα,
ολέθριες συνέπειες, εμπόλεμες καταστάσεις
Εν τέλει
έπιασαν τόπο τα σπουδάγματα, τα διδακτοριλίκια
Διατριβές ξενόφερτες, γραμμένες με το αίμα
κάλπικα συμπεράσματα, νόθες επιτροπές
Η παράνοια, η εκ της απληστίας αναφυόμενη,
είδος πανάρχαιο, πολυποίκιλο κι άκρως εθιστικό,
ευδοκιμεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη
Πες μου πότε
θα κοιμηθούν ελεύθεροι οι Βραζιλιάνοι;
Άννα Σωτρίνη
Παγίδες
Λυγμοί άνευ
κι ατέρμονη η ευθεία.
Οι παρουσίες
Οι απουσίες
Οι συνήθειες
Οι ανάσες.
Αναβάτης σε τραμπολίνο
εύχαρις και ασθμαίνων
Μια ανάσα χωρίς οξυγόνο
δύο ανάσες λειψού οξυγόνου
τρεις ανάσες και τέλος.
Τι σβέλτα που πεθαίνεις
Τι γρήγορα που δεν ζεις.
Ζωή σαν μια πλατεία
Με περαστικούς
Ο περαστικός.
Παγιδεύτηκα σε πλατείες
Χωρίς μπαγκάζια,
Μόνο με ένα μικρό
Κουτάκι για κάθε
Διαδρομή.
Ένας φρέσκος χυμός,
ένα espresso lungo
κι ένα φεγγάρι που πέρασε
λειψό χθες το βράδυ.
Ω ποιητές, αχ ποίηση!
Μέσα στην πλήξη
οι φεγγαράδες.
Δημήτρης Τρωαδίτης
Εκ των έσω
αναστενάζουν τα μουγκρητά μου
αλυσοδεμένα από βασιλιάδες
με πορφυρούς μανδύες
με διαταγές να εκτελεστούν
σε πόλεις με τεράστιες λαμπάδες
αντί για φωτισμό
που αιμορραγούν εκ των έσω.
