Μ’ ακούει κανείς; Μ’ ακούει κανείς; Μ’ ακούει..;; Κανείς. Κανείς δε μ’ ακούει. Κανείς δεν είναι εδώ. Πάλι μόνη μου μιλάω. Και τι άλλο να πω; Δεν ξέρω. Νιώθω τόσο κουρασμένη. Οι δυνάμεις μου μ’ εγκατέλειψαν. Μετά βίας αναπνέω.
Πάλι μόνη μου μιλάω. Κανείς δεν είναι εδώ. Δεν πειράζει, το έχω συνηθίσει. Μοναδική μου συντροφιά είναι ένας ραγισμένος καθρέφτης. Τί να σου κάνει ένας καθρέφτης; Είναι μουγκός. Ένας μουγκός, ραγισμένος και σκονισμένος καθρέφτης.
Κοιτάζω τη ξύλινη καρέκλα απέναντί μου. Είναι τόσο κρύα. Κι αυτό το δωμάτιο μυρίζει θάνατο. Είναι παγωμένο, σαν τάφος. Και το πάτωμα τρίζει.. Θα νόμιζε κανείς ότι είναι ακατοίκητο, όμως μέσα σ’ αυτό το ερημωμένο σπίτι ζω όλη μου τη ζωή. Έχω προσπαθήσει να φύγω, μα δεν τα κατάφερα. Φαίνεται πως εδώ ανήκω. Εδώ και πουθενά αλλού.
Καμιά φορά ακούω την ηχώ μου. Μου κάνει παρέα όταν έχω αϋπνίες. Βλακείες λέμε τις περισσότερες φορές. Έχουμε το ίδιο γέλιο, είμαστε κι οι δύο φάλτσες και κλαψιάρικες. Είμαστε δύο ίδιες φωνές, εγώ και η ηχώ μου. Μία φωνή, η δική μου.
Εδώ και χρόνια έχω ξεχάσει το όνομά μου. Δε με νοιάζει, όποια κι αν είμαι, δε με νοιάζει. Είμαι πολύ κουρασμένη. Κι αυτό το πουλί που έρχεται και κάθεται κάθε μέρα στα κάγκελα, με κοιτάζει άλαλο. Πόσο ζηλεύω την ελευθερία του!
Μακάρι να είχα εκείνο το κλειδί… Αλήθεια, πού να βρίσκεται; Θυμάμαι ότι το είδα μια φορά. Ήταν ένα ασημένιο κλειδί, πολύ όμορφο. Ταίριαζε σε όλες τις κλειδαριές του σπιτιού. Ένα κλειδί για όλες τις πόρτες… Μα τι το έκανα;Δεν θυμάμαι.
Ω ναι θυμάσαι
Δεν θυμάμαι
Θυμάσαι
Όχι
Θυμάσαι
Όχι, δε θυμ…
Θυμάμαι…..
Το είχε στο πόδι του το πουλί μες στο κλουβί.
Και μετά;
Και μετά τι;
Και μετά;
Και μετά… Ωχ δε θυμάμαι σου λέω, άσε με, είμαι κουρασμένη…
Και μετά;
Μετά… άνοιξα το κλουβί και το πουλί έφυγε.
Και το κλειδί;
Τί με το κλειδί;
Τί το έκανες το κλειδί;
Δεν θυμάμαι.
Ξέρεις ότι θυμάσαι.
Δεν θυμ.. Μμμ.. το.. έβαλα.. μέσα στο κλουβί..
Και το κλουβί;
Το κλουβί;
Πού είναι το κλουβί;
Δεν ξέρω, άσε με. Είμαι τόσο κουρασμένη.. Οι δυνάμεις μου.. μ’ εγκατέλειψαν…
Πού είναι το κλουβί;
Είμαι τόσο κουρασμένη… Θέλω να κοιμηθώ.. Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο..
Πού είναι το κλουβί;
Παράτα με!! Είμαι κουρασμένη… Μετά βίας αναπνέω.. Αύριο πάλι. Τώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτε άλλο. Αύριο θα έρθει πάλι η συντροφιά μου, το πουλί, να με κοιτάζει πίσω απ’ τα κάγκελα.
Η στήλη Τραγικές Φιγούρες γράφεται από το τεύχος 11 του Vakxikon.gr.
