(Βραδιά Πέμπτης σ' ένα μεγάλο δωμάτιο χορού. Μόλις έχει τελειώσει το μάθημα τάνγκο και οι μαθητές περιμένουν ν' αρχίσει η μιλόνγκα. Τα φώτα χαμηλώνουν, τα κεριά ανάβουν, η μουσική ξεκινάει και το κρασί αρχίζει να κυλάει στα ποτήρια. Εκείνος σηκώνεται και την πλησιάζει στην άκρη του μεγάλου τραπεζιού όπου κάθεται).
Εκείνος: Θέλεις να χορέψουμε;
Εκείνη: Φυσικά. (Του δίνει το χέρι της και σηκώνονται. Πηγαίνουν στην πίστα χορού).
Εκείνος: Είσαι πολύ όμορφη απόψε.
Εκείνη: Ευχαριστώ. (παύση). Πού ήσουν την προηγούμενη εβδομάδα;
Εκείνος: Έπρεπε να δουλέψω μέχρι αργά.
Εκείνη: Κουράζεσαι;
Εκείνος: Αρκετά.
Εκείνη: Τώρα είσαι κουρασμένος;
Εκείνος: Όχι, το τάνγκο με ξεκουράζει.
Εκείνη: Και σε τονώνει παράλληλα. Σε γεμίζει.
Εκείνος: Ναι.
Εκείνη: Εσύ γιατί το χορεύεις;
Εκείνος: Μ' αρέσει... η αίσθηση της αγκαλιάς. Η αίσθηση της οικειότητας που δημιουργεί.
Εκείνη: Το πώς μπορείς να επικοινωνήσεις χωρίς λόγια. Μόνο με συναισθήματα.
Εκείνος: Σου διδάσκει να μαθαίνεις να σιωπάς και ν' ακούς.
Εκείνη: Και να βρίσκεσαι στο εδώ και τώρα, στη στιγμή.
Εκείνος: Και να ξεχνάς.
Εκείνη: Τι θες να ξεχάσεις;
Εκείνος: Πολλά. Κάποιες φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: ...........
Εκείνη: Μ' αρέσει να χορεύω μαζί σου.
Εκείνος: Και μένα. Πώς νιώθεις τώρα;
Εκείνη: Όμορφα. Ζεστά. Δε θέλω να τελειώσει. Εσύ;
Εκείνος: Το ίδιο.
Εκείνη: Ξέρεις... όταν χορεύω μαζί σου κλείνω τα μάτια.
Αφήνομαι. Και ταξιδεύω.
(Εκείνος χαμογελάει. Την σφίγγει λίγο περισσότερο στην αγκαλιά του).
Εκείνη: Τα λίγα λεπτά που κρατάει ένα τραγούδι, είναι σαν τις στιγμές ευτυχίας που έρχονται στη ζωή και που κρατάνε τόσο λίγο. Μακάρι το τραγούδι να κρατούσε περισσότερο.
(Το τραγούδι που χορεύουν τελειώνει. Χαμογελάνε).
Εκείνος: Η μουσική μπορεί να τελειώνει, η αίσθησή της όμως υπάρχει ακόμα. Την κουβαλάς μέσα σου. Και το τάνγκο συνεχίζεται. Δεν σταματάμε να χορεύουμε.
Εκείνη: Συνεχίζουμε;
Εκείνος: Φυσικά. Πολλές φορές, όταν είμαι μόνος κι ακούω αυτή την μουσική, κλαίω.
(Εκείνη τον κοιτάζει).
Εκείνη: Τόσο πολύ σε αγγίζει;
Εκείνος: Ναι, είναι κάτι πάνω από μένα.
Εκείνη: Κλαις συχνά;
Εκείνος: Όχι. Εσύ;
Εκείνη: Ναι, αρκετά συχνά.
Εκείνος: Τι σε κάνει και κλαις;
Εκείνη: Πολλά.
Εκείνος: Όπως;
Εκείνη: Τα πράγματα που δεν έχω.
Εκείνος: Τι θα ήθελες να έχεις;
Εκείνη: Εσένα.
(Εκείνος ξαφνιάζεται και την κοιτάζει σταματώντας για λίγο να χορεύει).
Εκείνος: Δεν...
Εκείνη: Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Δεν ξέρω καν γιατί το είπα αυτό.
(Πάει να φύγει, εκείνος την σταματάει).
Εκείνος: Πού πας; Είναι αλήθεια αυτό που είπες;
Εκείνη: Ναι.
Εκείνος: Δεν είχα ιδέα.
Εκείνη: Ούτε είχες καταλάβει τίποτα;
Εκείνος: Δεν ήμουν σίγουρος.
(Γελάει αμήχανα και κατεβάζει το κεφάλι. Πάει κοντά της).
Εκείνος: Είσαι σίγουρη πως ξέρεις τι λες;
(Εκείνη γελάει).
Εκείνη: Όχι, αλλά δεν με νοιάζει. Το ρισκάρω.
Εκείνος: Τελευταία σου ευκαιρία ν' αλλάξεις γνώμη.
Εκείνη: Δε θέλω.
Εκείνος: Εσύ το θέλησες.
(Της κάνει μια στροφή και την γυρίζει προς το μέρος του. Την πιάνει σφιχτά αγκαλιά).
Εκείνος: Ό,τι κι αν γίνει, συνέχισε να χορεύεις. Μην σταματήσεις.
Εκείνη: Ποτέ.
(Τα πρόσωπά τους ακουμπιούνται. Χαμογελάνε. Τα φώτα είναι χαμηλωμένα, τα κεριά αναμμένα, το κρασί κυλάει στα ποτήρια. Η μουσική και το τάνγκο συνεχίζονται...).
Η στήλη Ζευγάρια γράφεται από το τεύχος 11 του Vakxikon.gr.
