Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 22

Στήλη: Ζευγάρια, Μέρος 11ο

Γράφει η Κατερίνα Καντσού
(Βραδιά μιλόνγκας. Χαμηλά φώτα, μουσική, κεριά, κρασί. Γύρω άνθρωποι στροβιλίζονται. Εκείνη καθισμένη στο μπαρ δίπλα στα φρούτα και τα άδεια ποτήρια. Δεν πίνει, κοιτάζει τα ζευγάρια που χορεύουν. Εκείνος την πλησιάζει από το βάθος του δωματίου).Εκείνος: Χορεύεις;
Εκείνη: Όχι, όχι απόψε.
Εκείνος: Γιατί;
Εκείνη: Δεν έχω όρεξη. Δεν είμαι πολύ καλά.
Εκείνος: Τι έχεις;
Εκείνη: Προτιμούσα να είμαι σπίτι. Δε ξέρω γιατί ήρθα.
Εκείνος: Αν χορέψεις, μπορεί να νιώσεις καλύτερα.
Εκείνη: Όχι, όχι... Μάλλον χειρότερα. Όταν δεν έχω όρεξη, το τάνγκο δε λειτουργεί. Και τελευταία, το τάνγκο δε λειτουργεί για μένα.
Εκείνος: Τι εννοείς;
Εκείνη: Όλο αυτό.. Είναι σαν τσίρκο. Ο καθένας με μια μάσκα. Τη φοράνε και ξεχνάνε να τη βγάλουν. Νιώθουν τίποτα; Και πώς το δείχνουν;
Εκείνος: Μέσα απ' αυτό. Μέσα απ' το χορό.
Εκείνη: Μάλλον πρόκειται για συναισθήματα που προσπαθούν να συγκαλύψουν, παρά να εκφράσουν. Το τάνγκο τους προσφέρει αυτή την ασφάλεια του ότι μπορούν να κρυφτούν πίσω απ' αυτό. Και από οπουδήποτε μπορούν να κρυφτούν οι άνθρωποι, είναι καλό, νομίζουν ότι τους προσφέρει ασφάλεια.
Εκείνη: Χορεύουν για να μοιραστούν. Να πάρουν και να δώσουν.
Εκείνη: Όχι, χορεύουν για να πείσουν τον εαυτό τους πως παίρνουν αυτό που τους λείπει και πως δίνουν αυτό που οι άλλοι έχουν ανάγκη και θα ήθελαν και κείνοι να έπαιρναν. Αλλά στην ουσία τίποτα απ' τα δύο δε γίνεται. Απλά κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους.
Εκείνος: Νομίζω πως του έχεις δώσει περισσότερη αξία απ' όση του πρέπει. Είναι απλά ένας χορός και τον χορεύουμε για να περάσουμε καλά.
Εκείνη: Ναι, περνάμε καλά για όση ώρα διαρκεί. Είμαστε μόνοι μας, μας λείπει το άγγιγμα και η επαφή, ακουμπάμε ο ένας πάνω στον άλλο, κλείνουμε τα μάτια. Μόλις η μουσική σταματήσει και ξανανοίξουμε τα μάτια, είμαστε και πάλι μόνοι μας.
Εκείνος: Μα οι άνθρωποι είναι έτσι κι αλλιώς μόνοι τους.
Εκείνη: Πόσοι το ξέρουν;
Εκείνος: Πιστεύω όλοι. Κι αν χορεύουν αγκαλιά, για να ξεγελάσουν λίγο τη μοναξιά τους, και τι έγινε; Δεν κάνουν κάτι κακό.
Εκείνη: Δεν μπορώ να ζω με υποκατάστατα. Με κουράζει. Όλα με κουράζουν. Φορές θα προτιμούσα να μην υπήρχε τίποτα να μοιραστώ, να πω ή να εκφράσω. Τίποτα. Γιατί και το τάνγκο είναι δύσκολο. Απαιτεί τόση πολλή προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα.
Εκείνος: Ναι, αλλά μετά αισθάνεσαι γεμάτος και ελαφρύς.
Εκείνη: Κάποτε ένιωθα έτσι. Όχι πια. Τώρα κι αυτό με βαραίνει. Προσπαθώ εδώ και καιρό να το σταματήσω. Πάντα επιστρέφω νομίζοντας πως υπάρχει κάτι εκεί που με κρατάει. Αλλά πιστεύω απλά πως πιέζω τον εαυτό μου να το πιστέψει. Γιατί δεν υπάρχει.
Εκείνος: Δεν υπάρχει λόγος να ζορίζεσαι. Άστο και θα δεις που θα σε βγάλει. Κάντο μόνο αν σε κάνει να νιώθεις όμορφα με τον εαυτό σου.
Εκείνη: Δε ξέρω πια. Μακάρι να μπορούσα να νιώσω πως συνεχίζει να μου δίνει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη πια.
Εκείνος: Είσαι σίγουρη πως δε θέλεις να δοκιμάσεις να χορέψεις απόψε; Ίσως βρεις απαντήσεις που δεν πίστευες.
Εκείνη: Όχι, είναι καλύτερα να πηγαίνω. Ευχαριστώ για την κουβέντα και την παρέα. Μπορεί και να τα ξαναπούμε. Καλό βράδυ.

(Σηκώνεται, φοράει το παλτό της και κοιτάζει για μία ακόμη φορά την αίθουσα με τους θαμώνες. Έχουν οι περισσότεροι τα μάτια κλειστά ή χαμογελάνε. Κάνει μεταβολή και φεύγει. Η μουσική ακούγεται στ' αυτιά της μέχρι που κατεβαίνει τις σκάλες και φεύγει απ' το κτίριο. Η νύχτα είναι κρύα...).

Η Κατερίνα Καντσού έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Γυμνή ραψωδία (Ash in Art 2008) και Οι απαρχές των ονείρων (Vakxikon.gr 2012). Ζει και εργάζεται στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.