Σκηνή θολή σε θαμπό ορίζοντα που δεν σώνει το μπλε της θάλασσας. Γίνεται ένα το κάδρο μαζί με τις φιγούρες, τελικός παρανομαστής στο χλωμό φως ενός αρρωστημένου ήλιου που φωτίζει μια κλειστή θάλασσα. Και ένας χειμώνας πεισματικά να καθυστερεί την άνοιξη.
περπατώντας στο πλευρό μου κοιτάζοντας μακριά την / άνοιξη
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα κοντά στην κλειστή / θάλασσα.
Τόσο απροσδόκητα. Πέρασαν τόσα χρόνια. Πώς θα / πεθάνουμε;»
Τα πιο μεγάλα ερωτήματα μάθαμε να τα κάνουμε τις πιο μικρές στιγμές, τις πιο μεγάλες αλήθειες ακόμη τις ψάχνουμε ανάμεσα σε θραύσματα λανθασμένων κινήσεων και ψεύτικων υποσχέσεων. Μάθαμε να κολυμπάμε σε κλειστές θάλασσες και θαρρώ λησμονήσαμε το ατέλευτο του ουρανού που την σκεπάζει. Μάθαμε να ανοίγουμε περισσότερο τα μάτια μας για να βλέπουμε στο σκοτάδι παρά να κινήσουμε προς το παράθυρο, να ανοίξουμε τα παντζούρια, να μπει μέσα το φως. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε θραύσματα, σκοτάδια και απραξία, χάσαμε τη μορφή μας.
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
Το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.»
Μένουν τα χέρια σε θαμπό σώμα να ψηλαφούν τη μορφή που δεν υπάρχει. Και η θολή σκηνή της ζωής να συνέχει κάθε θέαση που σκοντάφτει στο πρώτο κύμα μιας κλειστής θάλασσας. Κάπου εκεί είναι κι όσοι μας αγαπάνε, να μας πάρουν από το χέρι να μας δείξουν ό,τι μέχρι τώρα δεν έχουμε δει. Να μας πάνε παραπάνω από την κλειστή θάλασσα και το ατέλειωτο δειλινό.
πάμε στο σπίτι μας ν’άναψουμε φως»
Μια μικρή κλειστή θάλασσα μας ταξιδεύει πάντα. Μια μικρή κλειστή θάλασσα κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Κι όσο και να κολυμπάμε προς άγνωστη κατεύθυνση σε απάτητα νερά, όσο και αν αφύσικη μας μοιάζει η καθυστέρηση της άνοιξης, όσο κι αν περιοριστικός ο ορίζοντας φαντάζει στο βλέμμα μας, πάντα θα σηκώνουμε το χέρι μας να δείχνουμε στο μακριά… επειδή τελικά κάθε άνθρωπος, -όσο και χωρίς μορφή- κατά βάθος είναι
Η στήλη Εξ αφορμής γράφεται από το τεύχος 10 του Vakxikon.gr.
