Γράφει η Αναστασία Γκίτση*
Ίσως να βρέξει, ίσως πάλι και να κάνει τόση ζέστη που θα πρέπει να υποστούμε ξανά και ξανά το αρχέγονο εκείνο εσωτερικό λουτρό της παλιγγενεσίας μήπως και ανανεωθεί η φύση μας, το σώμα μας, η σκέψη μας. Εκ νέου μήπως και πάρουμε τη στιγμή κι από την αρχή κινήσουμε την πορεία μας. Τα περισσότερα βράδια μας εξάλλου οδηγούν τα βήματα, οι δρόμοι μας ορίζουν τις κινήσεις και τις σκέψεις μας, ω κυρίως αυτές που έχουν ριζώσει σε νοσταλγικούς επαναλαμβανόμενους απόηχους. Πώς μας ζαλίζουν το κεφάλι!
«Ήταν το βράδυ γλυκό
κι επέστρεφα.
Ο δρόμος μισόσβηστος,
Το βήμα να βυθίζεται κούφιο.
Ακούγονταν γαβγίσματα.
Σπρωγμένος από νοσταλγία,
επέστρεφα
Όλο επέστρεφα.
σε κάτι
που δεν έλεγε να ζωντανέψει»
Πόσους θανάτους ζούμε μέσα σε μια στιγμή; Και πόσες ζωές μας περιμένουν να τις αναστήσουμε; Μεταξύ ουρανού και γης τα περπατήματά μας και οι ανάσες άλλοτε αγκομαχητά και άλλοτε κραυγή αγωνίας μέσα σε γυάλα. Prova generale ο κάθε έρωτας και η ζωή Memento mori.
«Στον τάφο ο καθένας
κατεβαίνει μόνος.
Αλίμονο σ’αυτόν
που δεν έχει ασκηθεί
και νιώσει πάνω του
την πρώτη φτυαριά»
Μεταμφιεσμένοι σε πουλιά, όντας ερπετά, άλλοτε σερνόμαστε τη μια στη γη και ακόμη παρακάτω, αναπολώντας ουρανό, κι άλλοτε πάλι χαιρόμαστε σαν σ’ελιγμούς αιφνίδιους ανασηκωθεί για λίγο το κορμάκι μας και αποσπαστούμε έστω και βιαίως του εδαφικού μαγνητισμού. Μα ο ποιητής το είπε και διόλου δε λάθεψε η ματιά του
«Ο ουρανός
είναι για τα πουλιά.
Κανένα ερπετό
εκεί
δε θα πετάξει»
Ίσως βρέξει, ίσως πάλι να κάνει τόση ζέστη που ν’αναθεματίσουμε τον ήλιο που ξεπροβάλει περιχαρής πάνω από την χώρα μας. Την αγαπούμε τούτη την χώρα για την θάλασσα και τα ναυάγιά της. Ω, κυρίως για τα ναυάγιά της.
«Πιάνω τον εαυτό μου
πότε πότε
ν’ αναστεναζει
βαθιά
με αναφιλητό.
Σα να ‘χει μέσα μου σαλέψει
ένα ναυάγιο»
Ίσως βρέξει αύριο. Ίσως πάλι να κάνει ζέστη. Θα ξημερώσει αύριο. Κάλπες θα στηθούν ξανά και ίσως σταθούμε και εμείς ψηλά, όντας πουλιά στη χώρα μας.
*Οι στίχοι ανήκουν στην ποίηση του Χρίστου Λάσκαρη.
*Η Αναστασία Γκίτση έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (Παρατηρητής 2000) και Κορίτσι των σκοτεινών δασών (Μπαρμπουνάκης 2010). Έχει συμμετάσχει σε συλλογές και ανθολογίες ποίησης από τις εκδόσεις Εν Πλω και Μπαρμπουνάκης. Ζει και εργάζεται στo Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας.
