Μια σκιά πλησίασε... πήγε πίσω του... Του χάιδεψε τα μαλλιά. Μάλλον έσκυψε και το φίλησε αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε. Όμως όχι. Παρατήρησε καλύτερα. Όχι. Δεν ήταν σκιά.
Ήταν ο δαίμονάς του. Τόσο γαλήνιος! Τόσο ήρεμος!
Αόρατος πατέρας. Πιστός αδελφός. Θεός εαυτός.
Η γαλάζια ομίχλη-αντανάκλαση του πλανεμένου ουρανού ξεδιάλυνε από μπροστά του τα οράματά του, τις ρεαλιστικές φαντασιώσεις του.Η σκιά-δήμιος, δολοφόνος της ύπαρξης. Η σκιά-μοίρα με μια ποδιά γεμάτη αγκάθια. Η σκιά-μάνα που κλαίει για το θάνατο του παιδιού της σαν Παναγία που θρηνεί για το μοναχοπαίδι της.
Μάνα που πονά για το παιδί της όσο κανείς. Μάνα που θα ‘δινε και τη ζωή της για να γυρίσει το χρόνο πίσω, πρίν την αρχή που σημάδεψε το τέλος του. Μάνα πόρνη του Χάρου.
Μάνα που κλαίει φωτιές κι αγγίζει πληγές. Μάνα ισόβια σκλάβα του παιδιού που καταριέται όταν γεννά. Τάφος μυστικών αθανάτων. Μάνα-πηγή του μαγεμένου νερού της ζωής. Καταραμένου. Μάνα -Λιμάνι, Γή, Ουρανός- κάθε μοναχικής ψυχής.
Μάνα Θνητών και Διαβόλων. Μάνα Αθανάτων και Θεών.
Μάνα των όλων όντων. Μάνα που σβήνει τις φωτιές κι εξαφανίζεται. Συρρικνώνεται. Αποσυντίθεται... αλλά ποτέ δεν πεθαίνει. Μάνα που διώχνει ό,τι τυφλώνει.
Ναί! Πάλι έκανε λάθος! Πάλι τα μάτια του είχε κρύψει το συννεφώδες μαγνάδι της πλάνης. Πάλι ερμήνευε με τη φαντασία του τις εικόνες που έβλεπε με δικά του σύμβολα. Πάλι προσπαθούσε ν’ αλλάξει την πραγματικότητα της απέχθειας...
το κάθε τι που έβλεπε και μισούσε.
Οι φωνές του πλήθους πάλι έφτασαν σ’ αυτόν σαν ψίθυροι ενοχλητικοί και τον ξύπνησαν από το λήθαργο των παραισθήσεων στις οποίες ήταν για ώρα βυθισμένος.
Ένας άντρας και μια όμορφη γυναίκα... η σκιά και το κοριτσάκι. Ένας κλέφτης... κι αυτός δολοφόνος μιας ψυχής.
Ναί, είχε σκύψει δήθεν για να ασπαστεί το διαμαντένιο λαιμό της. Κάτι άλλο ήθελε όμως. Το κόσμημα που κρεμόταν στο στήθος της, ήταν τόσο λαμπερό! Οι πολύτιμες πέτρες δακρύων που το αποτελούσαν, τον καλούσαν να τις αποκτήσει. Το εκτυφλωτικό φως τους, ξαφνικά τον θάμπωσε τόσο πολύ..., και το αιχμηρό αντικείμενο του διαβόλου που κρατούσε στα χέρια του, τυλίχτηκε με πέτρινα δάκρυα, αιμάτινα, που έβρεξαν καταιγιστικά το λαιμό που κοσμούσαν. Πολύτιμο..., σαδιστικό..., αποτρόπαιο έγκλημα μπροστά στα μάτια της νύχτας και του Θεού.
Δύο Γ Ι Α Τ Ι πέρασαν μπροστά από τ’ αστέρια καθώς κοίταξε τον ουρανό. Ένα Γιατί από την πλευρά του Θύτη κι άλλο ένα από την πλευρά του Θύματος.
Ένας Χριστός κι ένας Ιούδας πάντα θα παίρνουν θέση και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο της ζωής. Κι όχι του παραλόγου. Τριάντα αργύρια. Ένα κόσμημα. Χρυσός. Χρήμα.
Η έσχατη προδοσία για το χρήμα. Πάντα για το χρήμα. Για ό,τι μετράει..., ζυγίζει..., και γράφει δική του ιστορία δημιουργίας.
Γι’ αυτό που σε καθορίζει... που σε καθόριζε πάντα. Γι’ αυτό που σε δημιουργεί και σε καταστρέφει. Αυτό σε τρέφει. Αυτό σου δίνει δύναμη ν’ αντέξεις... εσένα. Αυτό σε σπρώχνει στην αμαρτία και στη μετάνοια. Όλα γι’ αυτό. Όλα στην υπηρεσία αυτού.
Πλούτος! Ο πατέρας όλων των Θεών! Που κινεί τα νήματα των μαριονεττών-ανθρώπων. Που ψιθυρίζει στ’ αυτιά των ιερέων προσευχές ιερές, που τραγουδά στις αυλές των βασιλιάδων και χορεύει στις κάμαρες των ευγενών.
Που ζητά κάθε φορά και πιο πολλά, αυτός ο μεσίτης των ψυχών.
Αν δίνεις, σε δοξάζει και σου φορά στο κεφάλι αγκάθινο στεφάνι που στα μάτια σου λάμπει σαν διαμαντένιο φωτοστέφανο.
Κι αν δε δώσεις... σε φτύνει και σε δηλητηριάζει με το ποτό της αθλιότητας και του φθόνου, γελώντας πάντα κυνικά, απολαμβάνοντας την κάθε πληγή που σου προξενεί, πίνοντας σταγόνα-σταγόνα το αίμα που σου χύνει.
Δεινή Απελευθέρωση! Αν τον προσκυνήσεις ποτέ, καταδικάζεσαι σ’ αιώνια δουλεία, κι αν τον κοιτάξεις στα μάτια, καρδιά-μάρμαρο αποκτάς και φίδια στο κεφάλι αντί για μαλλιά. Φίδια που δηλητηριάζουν κάθε σου σκέψη. Φίδια-Θεούς από μηχανής που δίνουν λύση σ’ ό,τι σε βασανίζει και που τον αφορά.
Πλούτος! Ο Θεός της σοφίας! Πάντα σου βρίσκει λύση. Κι εσύ σ’ αυτή καταφεύγεις. Και πάλι γίνεσαι Θύμα του Θύτη-Θεού σου. Πάλι γίνεσαι μέντορας του αμοραλιστή-μαθητή σου, Άβελ του δολοφόνου αδελφού σου, Εύα του ερπετού-φίλου σου. Πάλι γίνεσαι ρόδινο άνθος του ανέραστου κόπτη σου!
Θύτης και Θύμα! Δύο ρόλοι ανάλογοι μ’ αυτών του εαυτού του και του Δαίμονά του.
Ποιο να ‘ναι άραγε το κίνητρο για να θες ν’ αποκτήσεις αυτό το ρόλο στη ζωή; Κι αν δεν υπάρχει; Κι αν όντως υπάρχει και δεν το βλέπεις; Ή δεν το έχεις συνειδητοποιήσει κι έχει προσχωρήσει ασυναίσθητα στο υποσυνείδητο, ούτως ώστε με τη μορφή απωθημένου πόθου-καταπιεσμένης βαρύτητας που έδωσες σ’ ένα ρόλο, βγαίνει έξω έτσι απροσδόκητα και βίαια;
Κι αν υπάρχει και χαίρεσαι για το ρόλο που κέρδισες στην οντισιόν της ζωής; Κι αν καταλήγεις πως δεν υπάρχει ουσιαστικά....;
Καταλήγεις... εκεί απ’ όπου ξεκίνησες.
Τι γίνεται όμως αν ο Θύτης γίνεται θύμα και το Θύμα θύτης;
Νόμοι της φύσης, της τύχης, της καρδιάς, της ηθικής τάξης, του Θεού ή του Διαβόλου;
-Γίνεται.
-Για Καλό ή για Κακό;
-Γίνεται.
-ΓΙΑΤΙ;
-Γίνεται.
-Ναί. Γίνεται. Ίσως... για ένα σκοπό...
Οι νόμοι της φύσης... Οι νόμοι του Θεού ή του Διαβόλου..., του πρώτου ιδεολόγου επαναστάτη στην ιστορία της γένεσης. Του πρώτου όντος που έγινε αρχηγός της αντίθεσης που προκύπτει από την τάση για ύπαρξη ταξικής ισορροπίας. Του πρωτοπόρου τελώνιου Θεού του πειρασμού, με συνείδηση, που μέσα από την παρατήρηση, προέκυψε ο δικός του ακόρεστος πόθος και ανάγκη να ποιήσει και να διακριθεί, δημιουργώντας κάτι διαφορετικό, κάτι μεγαλεπήβολο, αξιοζήλευτο, κάτι αντάξιο της δημιουργίας των ανθρώπινων σκιών -της μυστηριακής Ποίησης- του αιώνιου αντιπάλου του.
Ναί. Γίνεται για έναν σκοπό. Αντιφατικό ίσως. Εγκληματικό ή μη. Στοιχειωτικό ή μη... Σκοπό που ανακυκλώνει το αιώνιο Κακό ή Καλό. Το Θεό της Συνείδησης.
Ίσως και σ’ αυτή την περίπτωση το Θύμα να ήταν κάποτε θύτης κι ο Θύτης... θύμα. Ή να ήθελε να γίνει Θύτης ή Θύμα γιατί ζούσε μέσα απ’ αυτό. Ήταν ρόλος-τροφοδότης ζωής, πηγής έμπνευσης, πάθους. Ήταν μέρος... του εαυτού του.
Τι σημασία έχουν όμως οι ρόλοι; Όλοι είμαστε Θύματα. Μόνο ο Θύτης είναι ένας. Πάντα θα είναι ένας. Τι σημασία έχει Ποιος ή Τι. Έννοια ακαθόριστη, έννοια καθορισμένη μ’ αρχή, μέση και τέλος. Έννοια αθάνατη. Νοσηρό απωθημένο συνονθύλευμα ιδεών. Πηγή σκέψεων, ονείρων, εφιαλτών. Μυστικό. Αίνιγμα. Φάντασμα μιας θεωρίας. Πόλη φρικιαστικών αναμνήσεων. Σκιά δαιμονικού εαυτού. Λουλούδι χωρίς αγκάθια. Μοίρα χωρίς χέρια.... Ένας.
Η στήλη Δαίμονας χωρίς ταυτότητα γράφεται από το τεύχος 9 του Vakxikon.gr.
