Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 19

Στέλιος Ροΐδης: "Κομμάτια δικά μου"

Κομμάτια δικά μου, Ποίηση, Στέλιος Ροΐδης, Εκδόσεις Vakxikon.gr, 2012

ΣΑΝΣΑΡΑ
Το καινούργιο πεντακάθαρο μαχαίρι ας το ονομάσουμε
Λοιπόν χρόνο
Την κόψη του δευτερολέπτου, ώρα βράβευσης
Το νεύμα της γυναίκας όλα τα λεφτά
Το σπίτι είναι άδειο και έρημο, γεμάτο φιλοσοφία
Προσέχεις τις ώρες του κινδύνου και όλοι λένε ευφυής
Δοκίμασε να χαλαρώσεις και απλά θα βρεις τα ίδια
Χαμήλωσε το ύψος σου και θα ανέβεις ξανά
Είναι φορές που προσπερνάς την τρέλα
Και δεν μετέχεις σε κανένα αδιέξοδο της ζωής σου
Γιατί απλά κάτι άλλο ξεκινάει.
Από εδώ έως εκεί υπάρχει μια άγνοια επαρκής σε όλα
Από εδώ έως εκεί υπάρχεις μόνο εσύ και τούτο
Η Σανσάρα που γεννήθηκες ποτέ δεν φτάνει πουθενά
Τα τραγικά και τα μεγάλα σπάνια πια ορίζουν ζωές
Γεμίζουν θέατρα
Και το δηλητήριο κανείς σοφός δεν είναι τόσο χαζός
Για να το πιει.
Πριν χαθείς στο εθιμοτυπικό μας όμως κοίταξέ μας
Αναρωτήσου μπορείς να μας αγαπήσεις χριστιανέ
Ποια γλώσσα της επίφασης σε σταύρωσε δίχως να σε αγγίξει
Δεν είσαι όμορφος δεν είναι άσχημοι
Αυτός είναι ο τρόπος που γυρνάει αυτός ο κόσμος.
Χαζεύεις τα παιχνίδια σου ενώ περιμένεις κάτι
Είσαι ένας γέρος που έχει κάνει τρομερά πράγματα
Όπως να μην καταλαβαίνει τίποτα πια
Η να φυλάει στην καρδιά του τα παλιά προσωπεία.
Θα το πεις εσύ η να το πω εγώ
Έχεις ανάγκη ένα πρόσωπο να σε αφηγείται
Το εγώ σου είναι εμείς ανάποδο
Όσο και αν μας μισείς
Εμείς στο μάθαμε και ετούτο
Φτύσε τώρα στα κύματα και πήγαινε για ύπνο
Ότι έχουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους
Πρέπει να γίνει δικό τους
Αν υπάρχει Θεός
Η κάποιος πιο γρήγορος τρόπος
Ένα φως ανάβει διαταράσσει το ήσυχο κακό
Είναι ο άνθρωπος του νέου αιώνα
Κοιτάζεται στον καθρέπτη
Και περιμένει μια αντίδραση σε κάτι
Που θα συμβεί, όχι όπως συνέβη ακριβώς.

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΛΕΩΦΟΡΟ

Η Λίζα άρπαξε τον πούτσο μου να τον βάλει μέσα
Το πράμα της βρωμούσε μοναξιά
Την έκρυψα μέσα στην μουσική
Και από τότε δεν ξανάκουσε κανένας για αυτήν.
Οι ρεαλιστές θα στα πουν καλύτερα από ένα ποίημα
Αν και το ποίημα είναι ο ύστατος ρεαλισμός
Νοιώθω σαν να κυνηγάω την αναπνοή μου μια ζωή
Το πεθαμένο αυτοκίνητο στην Αριζόνα.
Γίνεται ένα συνέδριο και μιλάνε για κάποιον
Φυσικά δεν πρόκειται να βγει άκρη
Τόσα λόγια για έναν ήχο
Μέσα στις εκκλησίες όλοι σκέφτονται τον εαυτό τους
Δες πως είναι
Θα χρειαστούν άλλα δυο χιλιάδες χρόνια
Για να απλωθεί ένα χέρι.
Η ιστορία είναι ένας λάκκος
Για να μπαίνει η ιστορία
Κάθε τέτοιος λάκκος έχει πολύ μεγάλη αξία
Ο κήπος με τις χαμένες ευκαιρίες είναι η Εδέμ.
Απέναντι από ένα ποίημα κρύβεται μόνο ελπίδα
Είμαστε πιο ευαίσθητοι και από όνειρο ταραγμένο ξέρεις
Θα ζήσουμε κάθε εφιάλτη εδώ χωρισμένοι αποκομμένοι
Προσέχοντας τα θρύψαλα μέσα στην καταιγίδα
Ούτε ο χρόνος δεν έχει το κουράγιο μας,να το ξέρεις
Είμαστε άνθρωποι ότι και αν πάει αυτό να πει
Τρομαχτικοί
Η θαλάσσια γνώση μας δεν χρησιμεύει στα ναυάγια
Ένα μπαούλο με 19.000 λέξεις
Η μοναξιά σου να έχει ανωτερότητα μονάκριβε μου
Γιατί κατά τα άλλα, είμαστε αβοήθητοι.

ΔΕΙΛΙΝΟ

Δεν μπορείς
Να γράψεις ποίηση με τέτοια μούτρα
Τώρα το έβλεπα καθαρά
Ο ταξιτζής μου έριξε μια κλεφτή ματιά
Κατέβαινα περήφανες λεωφόρους μια ζωή
Ασχολήθηκα με την κτηνωδία του στυλ
Να έχεις και να κλέβεις
Έτσι έκανα ότι έγραψα
Όσο και αν ρωτάς κανείς δεν θα σου πει ποτέ γιατί
Σου επιτρέπεται μόνο να θυμηθείς
Η  φωνή της παλαβής θα τα χαλάσει όλα
Πλησιάζω το δωμάτιο που κατοικούν
Οι νέοι άνθρωποι
Την μοίρα τους λένε με ένα γυάλινο σφυρί
Περηφανεύονται ότι τα ξέρουν όλα
Σηκώνομαι και φεύγω
Δεν είχα τίποτα να γιατρέψω και ξαφνικά έχω
Αλλά  δεν θέλω να με βλέπεις έτσι
Ερμητικά κυνηγημένο και ολοφάνερο, έτσι
Γιατί ζήλεψα την χάρη του σκύλου
Όπως υπολόγιζε την βροχή
Ξαφνικά είχα τόσο έρωτα που αναρωτιόμουν
Που να τον ξοδέψω
Αυτό με απασχολούσε
Η θηριωδία του ωραίου
Για να καταλήξω τελικά απλά να κάνω το κακό.
Αλλά βέβαια κρύβομαι πίσω από το γεγονός
Ότι είμαι άνθρωπος
Για να βρίσκω μια θέση ανάμεσα σας
Και αφού δεν βρίσκω
Τι άνθρωπος είμαι αναρωτιέμαι
Τις ώρες που κοιτάω το όμορφο δειλινό.
Και όμως πάντα κάτι μπλέκεται
Στα πόδια μου
Και με κάνει πιο σοφό η ίδια του η τύχη
Μοιράζομαι την ζωή μου με μπελάδες
Παρακολουθώ την  κατάσταση στενά
Τίποτα οριστικό και αμετάκλητο
Τίποτα όρθιο μετά από κάτι χρόνια
Θλίψη
Και η αγάπη να μην ξέρει τι μου γίνεται
Αρκεί να βρίσκει φλέβα ουρανό και αίμα.
Ωραία φάση θα πεις
Αλλά φυσικά δεν σας αξίζει
Έχετε ένα θαύμα που δεν ζήσατε
Τόσες ζωές τρυφερές
Μέσα έξω στο χειμωνιάτικο μαγαζί
Και κανείς δεν μου μιλάει
Και εγώ καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνω
Για όλους
Για να το προσφέρω μετά
Να το θυσιάσω στους θεούς
Αφού από τους ανθρώπους πήρα τα αρχίδια μου.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ   

Το χαμόγελο του φεγγαριού
Στο πρόσωπο αυτού του κοριτσιού
Λίγα ψιλά στη τσέπη
Ο αλήτης αφήνει την λεωφόρο να περάσει από μέσα του
Οι πολυκατοικίες γαλήνιες και ήσυχες
Σατόρι
Πριν κάτι μέρες σε μια ήρεμη θάλασσα δεν ήξερες
Πια ποιος ήσουν
Άκου, δεν είχες ιστορία να πεις
Δεν φόρτωνες τον κόσμο με τον εαυτό σου
Αυτό και το σκοτεινό δωμάτιο στην Ομόνοια
Απλά γινήκαν.
Αφή
Εγκατάλειψη
Για τους άντρες δεν υπάρχει έλεος
Το νοιώθεις σαν βρεθείς σε αυτό το μέρος
Όπου όλα συμβαίνουν
Εκτός από το απαραίτητο
Έτσι;
Γιατί αν εκείνη η γυναίκα είναι τρελή
Και όλη η πόλη υπάρχει για να μας το κρύβει
Κανείς δεν νοιάζεται από εμάς πιο πολύ
Κανείς δεν πεθαίνει περισσότερο από εκείνο το παιδί
Δεν θα το χρειαστείς άλλο απόψε όμορφε μου.
Πες μας κάτι ψεύτικο λες και μόλις να γεννήθηκε από το αληθινό
Σκέπασε ένα παλιό θεό με τον επίγειο σου μανδύα
Βγες στη σκηνή και αφάνισε μας επιτέλους
Σκλάβωσε την προσοχή, σκλάβωσε  την προσοχή
Ακούγεται σαν προσευχή
Τιμωρημένη
Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι τα πάντα
Ότι εμποδίζει την μεταμόρφωση
Την επιβάλλει
Οι άνθρωποι δεν θα τολμήσουν ποτέ να μιλήσουν
Δεν ξέρουν
Και ούτε αυτό δεν αρμόζει να γνωρίζουν.

ΤΑΝΓΚΟ

Γρήγορα πιο γρήγορα η ζωή εξαφανίζεται
Δεν σκοπεύω να με σώσω όπως σκέφτεσαι
Τα συστατικά του Τανγκό είναι ίδια με του Ταό
Ο χορός βρίσκεται ανάμεσα στα βήματα
Όχι στο σημείο που πατάς
Οποιαδήποτε άλλη σκέψη θα σε φέρει σε άβολη
Θέση
Η επόμενη κίνηση θα δείξει πολύ καλά ποιος είσαι
Δεν θα έχεις καν κουράγιο
Θα συνεχίζεις για τους άλλους
Έτσι σαν τρόπος ζωής.
Οι άλλοι
Θα με δουν η με έχουν δει-δεν έχει σημασία
Αποκτάει όμως ξέρεις
Όσο το πράγμα χειροτερεύει,
Ξαφνικά με βλέπουν
Και το όλο πράγμα δεν σώζεται.

Ήμουν κάποιος άλλος εώς εδώ


Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν φαίνομαι παρά
Σε ότι βλέπω.
Είμαι η γυναίκα που ποθώ
Η τελευταία βόλτα πριν επιστρέψω σπίτι
Κάτι όμορφο και απαραίτητο
Που δεν ξέρω με τι να το συνδυάσω
Κάτι καλό που δεν θα γίνει
Το φαγωμένο μου μυαλό
Η γνωστή του φήμη
Η καθημερινότητα μπλεγμένη στα πόδια του νου
Ότι αγαπώ και γίνεται παλιό
Τα λαμπερά μάτια κάποιων ανθρώπων
Τα ρωτάω
Παρακολουθώ όσα μπορώ
Μένει μια νύχτα μου λένε όλοι
Το ίδιο πιστεύω και εγώ
Αλλά γιατί κάνεις έτσι
Γιατί δεν θέλω
Και δεν θέλω να νυχτώσει
Και δεν θέλω να νυχτώσει
Τα πιο υπέροχα πράγματα δεν συμβαίνουν ποτέ
Είναι ένα κομμάτι μου που δεν το ξέρεις.