Μεταφράζει ο Αλέξιος Μάινας
Άτιτλο Ι
Σωπαίνουν πια
οι μάρτυρες της ζέστης,
και το δέρμα των φτερών
δέχεται στο τελευταίο φως
κάθε ανάθεμα,
που βαραίνει στους ώμους
και χωρίζει τις όχθες μας,
κάθε ριπή συλλαβών
που σφενδονίζονται
από γυμνούς σβέρκους
στα κουρελιασμένα φύκια.
Αμμόλοφοι μικρών θραυσμάτων –
ναρκωμένοι
σε στόματα που ξεράθηκαν.
Σωπαίνουν πια όντως:
οι μάρτυρες της ζέστης.
Άτιτλο ΙΙ
Ο Σεόλ (1) σε τυλίγει
στην αχλή των υδάτων του.
Οι τάφοι σου βουλιάζουν αργά
στο βυθό.
Ω μάζα πληγών
ω αποσυνάγωγε –
η αγέλη γελούσε
η ανάσα σου
μεταβάλλεται
Άτιτλο ΙΙΙ
Πίσω απ’ τα δέντρα
πέρα
απ’ τις γυρισμένες πλάτες
ξαμολούν τα μαντρόσκυλα
να φυλάξουν
τον κήπο –
η σιωπή της πέτρας
δεν είναι τόπος για λύκους
Άτιτλο ΙV
Υπόδουλη η ροή των νεφών σου
διαβρώνει
τις ίσιες γραμμές.
Πίσω απ’ την πόρτα της πείνας
εκτείνεται ξεχασμένη
η ζωφόρος της,
παγιδευμένη
στον ανήσυχο ύπνο των βράχων.
Στους καθρέφτες του παραθύρου
το άτμητο
εισχωρεί στο χρόνο,
μπολιάζει με λειχήνες ρωγμών
το απολύτως άφοβο.
Άτιτλο V
Μολόχες –
φύλακες των ανέστιων,
κυπαρίσσια –
ισορροπιστές εν τάφρω,
κρατήστε
για τον χρόνο που θα ’ρθει
–απ’ τους σκύλους αγνώριστοι
που σας γαβγίζουν–
οδηγήστε τους ανεμόδαρτους βράχους
στην απαστράπτουσα κοίτη!
Το λίθινο φέρετρο
της δίχως όρια απληστίας
ζητιανεύει για νέους πλανήτες
Σημειώσεις
(1) Ο Άδης στην ιουδαϊκή παράδοση.
