του Νέστορα Ι. Πουλάκου
Ο Άνθρωπος Μόνος, Γιάννης Βαρβέρης, Ποίηση, Σελ. 75, Εκδόσεις Κέδρος, 2009
Θωμά, άγιε Θωμά, θα 'χες αγιάσει/ μόνο και μόνο γιατί επέμεινες στη δυσπιστία./ Να όμως που δέχθηκες να παίξεις/ το παιχνίδι της απόδειξης/ να που ίσως νόμισες, ταράχθηκες κι εφοβήθης/ κι έπνιξες τον αντιλογό σου/ που αιώνες έκτοτε σε τυραννάει.
[από το ποίημα "Θωμάς"]
Η θρησκευτικότητα στην ποίηση του Βαρβέρη είναι στοιχείο κυρίαρχο, συνάμα αναζωογονητικό αλλά και μεταδοτικό στο ήθος του αναγνωστη του. Ο "Άνθρωπος μόνος" είναι μια ποιητική συλλογή κυρίως χριστιανικού ύφους ξεπερνώντας τα στεγανά της θρησκείας. Ο ίδιος, άλλωστε, είναι ο ποιητής της χριστιανικής ευλάβειας και με τέτοια, βέβαια, αντιμετωπίζει την ποίηση, τη μετάφραση αγγλόφωνης/ γαλλικής/ αρχαίας γραμματείας, το θέατρο, το δοκίμιο.
Ο Γιάννης Βαρβέρης -του οποίου πρόσφατα διαβάσαμε μια εξαιρετική μετάφραση Αριστοφάνη που έκανε για τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης- προχώρησε ένα βήμα παραπέρα στην ποιητική του, την 11η παρακαλώ, διανθίζοντας το σύγχρονο κόσμο με τόνο εξομολογητικό μέσα από πάθη, δοξασίες και βηματισμούς ρεαλιστικούς, μιας και τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.
Συνολικά 52 ποιήματα συμπεριέλαβε στο νέο βιβλίο. τέσσερα χρόνια μετά τα "Πεταμένα λέφτα" (που σημειωτέον γνώρισαν τρεις εκδόσεις), αναμειγνύοντας φιλοσοφία, θρησκεία, κοινωνία, πολιτική, ένα κράμα έτοιμο να εκραγεί σε μια χώρα που έχει εκραγεί και -αν δεν το έχει καταλάβει- ζει στις στάχτες αυτού του ρημαδιασμένου... bang!
Η Κρυφή Συλλογή, Λευτέρης Πούλιος, Ποίηση, Σελ. 81, Εκδόσεις Κέδρος, 2008
Σκελετοί δεινοσαύρων/ στον άπειρο χρόνο/ θυμούνται τη στιγμή/ που γλίστρησαν απ' το δυσβάσταχτο/ φορτίο/ κάτω απ' τη σκάλα της πραγματικότητας/ για όφελος/ δικό μας.
[ποίημα "Ο Απόλυτος Θάνατος"]
Ο Χρόνης Μποτζόγλου τις εικόνες. Οι Εκδόσεις Κέδρος τη διανομή. Ο Λευτέρης Πούλιος την ποιητική. Στη 13η συλλογή του. Χωρίς να είναι γρουσούζικη αλλά κρυφή, όπως διατείνεται ο ίδιος. Σε καφέ χρώμα, μινιμάλ διάθεση, φόντο ασπρό-γκρι απόχρωσης, ολιγόστιχα ποιήματα που αντικατοπτρίζουν την ψυχή του Πούλιου.
Ο Ψυχισμός του με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Τα ποιήματα εκτοξεύονται μέσα στις σελίδες σαν "σπασμένη γραφομηχανή", που έλεγε κι ο Μπάροουζ. Τοποθετημένα με σειρά, μια ενότητα με γνωστούς παραλήπτες αλλά με άγνωστη πορεία. Η κατεύθυνση υπάρχει, πανταχού παρούσα και όχι νοητή αλλά κατανοητή.
Πάντοτε η ποίηση του Λευτέρη Πούλιου ήταν στοχευμένη. Κι είναι ακόμα. Από το 1963 και την "Ποίηση 1" μέχρι τις αρχές του νέου αιώνα. Ήξερε τι ήθελε να πει και το έβγαζε χωρίς ενδοιασμό. Βαθιά, κοφτά κι ανθρώπινα, κατά Φατίχ Ακίν ανάγνωσμα. Όρθιος στο ανάστημα του, ποιητής με τα όλα του, σημαία της εποχής.
Να μη τους ξεχάσω, Γιώργης Παυλόπουλος, Ποίηση, Σελ. 33, Εκδόσεις Κέδρος, 2008
Πάνω στον αμφορέα/ σάτυροι κυνηγούσαν νύμφες/ κι ο φύλακας άγρυπνος στην πόρτα/ όλη τη νύχτα άκουγε το όργιο/ μες στο κλειστό μουσείο.
[ποίημα "Ο Φύλακας"]
Τι μάταιο και συνάμα τραγικό που είναι, την περίοδο της έκδοσης μιας ακόμης σημαντικής ποιητικής συλλογής σου να πεθαίνεις; Και, μάλιστα, όταν ο τίτλος του τελευταίου εκ των 19 ποιημάτων αυτής είναι "Αλλά το ποίημα δεν χάνεται"...
Ο Γιώργης Παυλόπουλος "έφυγε" από τον κόσμο τούτο το Νοέμβριο του 2008 σε ηλικία 84 ετών, ενώ αυτή εδώ η συλλογή ήταν στο τυπογραφείο. Ποιήματα από το 2004, από τη χρονιά της συλλογής "Που είναι τα πουλιά;"... Ποιήματα για τη φύση και τον άνθρωπο. Για τη ματαιότητα της ύπαρξης, του κόσμου. Ποίηση-ελεγεία για το παράδοξο, το περίεργο, όταν αυτό διοχετεύεται μες από το πραγματικό, το καθημερινό, το ρεαλιστικό.
Στο "Βακχικόν" αγαπάμε τον Γιώργη Παυλόπουλο. Και τον τιμάμε. Διαβάζουμε αυτή τη συλλογή. Και την προπαγανδίζουμε. Άλλωστε στα πρώτα βήματα του blog "Βακχικόν" είχαμε δημοσιεύσει το δοκίμιό του "Τι είναι η ποίηση;". Αντίο, κύριε της ποίησης!
