Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 10

Ρεπορτάζ : Ξεσσαλονίκη calling

της Εύας Σούλτη

Υπήρξαν εποχές που από τη Θεσσαλονίκη ξεκινούσαν τα καλύτερα μουσικά σχήματα, οι νέες προτάσεις διασκέδασης και οι εναλλακτικοί χώροι ψυχαγωγίας. Υπήρξαν εποχές που η πόλη δεν πρωτοστατούσε μόνο στα νυχτερινά ξεφαντώματα, αλλά και στην ανακατασκευή παλιών κτιρίων που στέγασαν νέες μουσικές, εμπνευσμένους καλλιτέχνες, καινούργια ακούσματα. Υπήρξαν εποχές που η Θεσσαλονίκη ήταν "ροκ".

Την τελευταία δεκαετία και λίγο λέω, μείναμε να αναπολούμε το "ένδοξο" παρελθόν, όπως κάνουν οι παππούδες μας με το έπος του ’40. Οι παλιότεροι θυμούνται τις συναυλίες στο "Μύλο", τότε που ήταν ο πρώτος και μοναδικός πολυχώρος τέχνης και ψυχαγωγίας στη χώρα. Άλλοι πάλι φέρνουν στο "σαλεμένο" τους από τις οινοποσίες μυαλό, τα γλέντια στα κλαμπάκια και στις ταβέρνες των πάλαι ποτέ "αμαρτωλών" Λαδάδικων.

Είπαμε, η πόλη τότε ήταν ροκ. Μετά έγινε ερωτική. Και ήρθε ο λουλουδοπόλεμος, ο χορός πάνω στην μπάρα και τα trendy μαγαζιά. Το ένα αντίγραφο του άλλου, η μουσική ίδια και απαράλλακτη, ακόμη και ο κόσμος μοιάζει με ρέπλικες των προτύπων που προστάζουν τα περιοδικά μόδας και life and style εκπομπές. Οι λίγοι και καλοί "νοσταλγοί του ροκ εν ρολ" καταχωνιάζονται σε μερικά εναπομείναντα μπαράκια που μοιάζουν περισσότερο με καταγώγια παρά με χώρους διασκέδασης. Το πάρτι φαίνεται να τελείωσε νωρίς.

Μέχρι που πριν από περίπου δυο χρόνια κάτι άρχιζε να κινείται στο κέντρο της πολύπαθης συμπρωτεύουσας (μετά το ερωτική πόλη, το χαλαρά και τα απαράμιλλης γεύσης μυδοπίλαφα, έρχεται και το συμπρωτεύουσα για να συμπληρώσει το καρέ της συμφοράς).  Μια γειτονιά που ξεκινάει από την Εγνατία και επεκτείνεται προς τα άνω Λαδάδικα, καλά κρυμμένη από τα μάτια τουριστών που ψάχνουν να ξεσαλώσουν στα άπειρα μπουζουκομάγαζα της "νύμφης του Βορρά" (α, αυτό το ξέχασα από το καρέ), που το βράδυ μοιάζει με ερειπωμένη συνοικία. Το "τρίγωνο" Βαλαωρίτου-Συγγρού-Παϊκου είναι η γειτονιά των μικρομάγαζων της πόλης, των καταστημάτων με τα είδη προικός (ναι, υπάρχουν ακόμα φίλε του στρίβειν δια του αρραβώνος`, των αποθηκών και των επαγγελματικών γραφείων. Και επειδή όλα τα παραπάνω κλείνουν τα στόρια τους νωρίς, η περιοχή μοιάζει ακατοίκητη τα βράδια.

Ευκαιρία λοιπόν να ανακαινιστεί λιγάκι. Οι άδειες αποθήκες και τα ξενοίκιαστα μαγαζιά θα μεταμορφωθούν σε χρόνο ρεκόρ σε εναλλακτικά στέκια για όσους δε θέλουν να καταθέτουν το μισό μισθό τους στα "πολιτιστικά κέντρα"τ ης γκλαμουράτης Θεσσαλονίκης. Ροκ, ποπ και χορευτική μουσική, φτηνά και καλά ποτά (επιτέλους, φτωχομάνα του Βορρά), νέος κόσμος, ρυθμός, ζωντάνια, αυθεντικότητα.

Αρχικά αφίχθηκε το Partizan, πολυχώρος (παλιά μου τέχνη…, ένα πράγμα), στο οποίο εκτός από ποτά και μουσικές, οι θαμώνες έχουν τη δυνατότητα να δουν θεατρικές παραστάσεις καλλιτεχνικών σχημάτων της πόλης και εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας. Ακολούθησαν και ακολουθούν δεκάδες στέκια, που ανοίγουν στις πιο απίθανες τοποθεσίες δημιουργώντας μόδα και πρωτοτυπία από το τίποτα. Τα βράδια η περιοχή ζωντανεύει, ο κόσμος έρχεται μιλιούνια για να ανακαλύψει τα μικρά μπαρ, εστιατόρια και cafe. Η μουσική ακούγεται από μακριά προδίδοντας τo υπαίθριο πάρτυ. Φανταστείτε μια μικρογραφία του Ψυρρή που επεκτείνεται με τον καιρό προς όλες τις κατευθύνσεις και τους γύρω δρόμους.

Μπαρ με ροκ μουσική όπως το Propaganda, το The Real Rocknrolla και το Υποβρύχιο, τσέχικες μπυραρίες με καλό φαγητό όπως  το Gabricious, στέκια της έντεχνης μουσικής όπως ο Μύθος, αλλά και μαγαζιά για πιο εμπορικά γούστα σαν το Charro Negro, δημιουργούν το κολάζ της περιοχής. Το πάλαι ποτέ παραλιακό Elvis μεταφέρθηκε στα πέριξ, το Μαύρο Πρόβατο "τα σπάει" λίγο πιο πέρα, ενώ το 90ο διαλέγει χορευτική μουσική για τους θαμώνες του.

Φυσικά, δε λείπουν  και τα φαγάδικα, γιατί ως γνωστόν, νηστικό αρκούδι, δε χορεύει. Από τα κλασικά πια εστιατόρια όπως το Μαμίσιο (η χαρά του φοιτητή) και η Παπαρούνα της στοάς Μαλακοπή, μέχρι τα ταχειφαγεία Queen Vespa, Munchies και Σουβλακερί, τα μαγαζιά της Βαλαωρίτου δε θ’ αφήσουν κανέναν παραπονεμένο.

Η άλλοτε ξεχασμένη περιοχή κάτω από την Εγνατία φέρνει νέο αέρα στη νυχτερινή διασκέδαση της πόλης, χωρίς πολλά τερτίπια, χωρίς εφετζίδικες διακοσμήσεις και δερμάτινα ανάκλιντρα, άνευ διαφημιστικών κόλπων και PR υπευθύνων. Αν προτιμάτε τις πολυτέλειες τύπου finger food με λίγο από lounge μουσική και μια πρέζα δια χειρός …Varangis να ξεκουράζει το ταλαίπωρο κορμί σας, θα προτείνω Λεωφόρο Νίκης και Κρήνη "δαγκωτό".

Εδώ η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Η Βαλαωρίτου by night είναι ο προορισμός εκεινου που ξέρει από καλή μουσική, αυθεντικό κόσμο και αληθινή διασκέδαση. Τελικά υπάρχει εποχή που η Θεσσαλονίκη έγινε και πάλι ροκ!