Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977, σπούδασε δημοσιογραφία, παίζει πιάνο συνοδεύοντας θεατρικές παραστάσεις, ομάδες χορού και χορωδίες, ενώ γράφει ασταμάτητα ιστορίες για μικρούς αλλά κια μεγάλους. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντύποις η συλλογή διηγημάτων της Ιστορίες γάμου.
Οι Ιστορίες γάμου διαβάζονται γρήγορα και ευχάριστα. Στο μετρό, στο λεωφορείο, λίγο πριν κοιμηθείς, αφού ξυπνήσεις, όπως περίπου γράφτηκαν. Γελάς διαβάζοντάς τες, αφού αυτά που περιγράφουν είναι αστεία. Ένας γαμπρός που σπάει το πόδι του και τελικώς παντρεύεται με γύψο, ένας παπάς που παθαίνει κόψιμο εν ώρα Μυστηρίου, μια κατσαρίδα που χώνεται μέσα στο αεράτο νυφικό, μια μουσελίνα που αρπάζει φωτιά, ένας παλαιός εραστής που επιστρέφει για να χαλάσει ένα γάμο και να φτιάξει μια σχέση.
Οι Ιστορίες γάμου είναι και αστείες, δεν είναι μονάχα αυτό. Τίποτα δεν είναι μονάχα αυτό. Πάντα υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι. Οι Ιστορίες γάμου είναι η πρόφαση, ο ιστός, ο συνδετικός κρίκος, ο τίτλος. Όπως σε κάθε μου έργο, ο τίτλος έχει μεν σχέση με το κείμενο, αλλά παραπλανητική. Δεν είναι αυτός που σου δηλώνει τι σε περιμένει. Είναι αυτός που πρέπει τελικά να σε ψυλλιάσει για το αντίθετο.
Οι Ιστορίες γάμου περιγράφουν γάμους, αλλά μιλούν για τη ζωή. Εντάξει, περιγράφουν τελετές, όμως δεν είναι οι τελετές το ζητούμενο. Η ζωή είναι, που αν σταθείς και παρακολουθήσεις από μακριά μια τελετή, ίσως και να την αντιληφθείς σε βάθος.
Οι Ιστορίες γάμου είναι σοβαρές και ας γελάς. Και ας γελάσεις. Σοβαρότατες είναι. Είναι σοβαρό πράγμα ο γάμος και ας ξεκαρδίζονται κάποιοι εν ώρα Μυστηρίου, ξεχνώντας πως ο γάμος είναι Μυστήριο, και με κεφαλαίο Μ, και με μικρό. Να γίνεσαι συγγενής με έναν ξένο ως τα χθες, μυστήριο δεν είναι;
Τις Ιστορίες γάμου δεν ήθελα να τις γράψω. αρχικώς. Σιγά, είπα. Για τούλια και ταφτάδες θα μιλάμε τώρα ή για τούρτες με τρεις ορόφους λευκής σαντιγί; Τις έγραψα όμως, με μια ουδετερότητα σχεδόν παγερή, παρόλο που χώθηκα μέσα τους και ζεστάθηκα. Οι υποτιθέμενοι βασικοί ήρωες δεν έχουν ονόματα. Οι νύφες, οι γαμπροί, οι κουμπάροι, οι πεθερές είναι κάποιοι, όχι κάποιοι συγκεκριμένοι. Μπορούν να γίνουν κάποιοι από αυτούς που εσύ γνωρίζεις ή που ήξερε ο δίπλα ή που η παραδίπλα γνώριζε. Οι καλεσμένοι είναι ανώνυμοι. Μπορούν αν θέλουν να πάρουν όποιο όνομα τους δώσει ο καθένας.
Ο νεωκόρος όμως έχει το δικό του. Αγάπιο τον λένε. Είναι αυτός που μου περιγράφει τα πάντα, διότι δεν ήθελα να τα περιγράφω εγώ. Θα μου πεις, εγώ δεν τα περιγράφω; Και ο παπάς είναι συγκεκριμένος και ονομάζεται Ονούφριος. Του αρέσει το φαί και νευριάζει όταν βλέπει το παράλογο. Μοιάζουμε. Του αρέσει με τις ώρες να αγναντεύει τη θάλασσα, στηρίζοντας την πλάτη του στον ασβεστωμένο τοίχο. Είναι σταθερός. Είναι ο ήρωας. Μην κοιτάς που τον έβαλα να στέκει σε δεύτερο πλάνο.
Το εκκλησάκι πρωταγωνιστεί. Σ’ αυτό θα πέσει σίγουρα το μάτι σου. Είναι λευκό, παραθαλάσσιο, με φημισμένη θέα κι όμορφο ψηφιδωτό. Δεν ξέρω που είναι χτισμένο. Δεν με νοιάζει κιόλας. Θα το βρει ο καθένας το σημείο της λατρείας του, δεν χρειάζεται να του το καθορίσω εγώ.
Οι Ιστορίες γάμου είναι κυκλοθυμικές. Μοιάζουμε. Με άλλη αίσθηση ξεκινούν, με άλλη τελειώνουν, άλλες αισθήσεις ξυπνούν στο ενδιάμεσο. Οι Ιστορίες γάμου είναι παροιμιώδεις. Έκαστη φέρει ως τίτλο της μια λαϊκή, γαμήλια παροιμία. Έκαστη θα σε οδηγήσει αν θες, σε ένα πάνσοφο συμπέρασμα.
Οι Ιστορίες γάμου διαβάζονται πολλές φορές - δεν είναι η υπόθεση εδώ που συγκλονίζει… Οι Ιστορίες γάμου είναι γραμμένες σε πολλά επίπεδα. Είναι σάτιρα, είναι χρονογράφημα, είναι απλές αφηγήσεις, είναι συλλογή διηγημάτων. Είναι απόφαση του καθενός το πώς θα τις διαβάσει. Απόφαση σαν αυτή που παίρνει ο γαμπρός και η νύφη για το κουστούμι και το νυφικό, αφού όμως πρώτα μπουν και βγουν, ξανά και ξανά, πολλές φορές στα ίδια μαγαζιά.
Οι Ιστορίες γάμου πριν γίνουν βιβλίο αναρτήθηκαν στο www.GamosPortal.gr από Ιούλιο έως Δεκέμβριο του 2014.
