Τον Ανδρέα Καρέτσο τον γνώρισα μέσα σε ένα ξυλόσπιτο, κάπου στο κέντρο της καμμένης πολιτείας. Τον γνώρισα στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας παρέα με αγαπημένους φίλους. Το γνώρισα αγκαλιά με μία φοβερά όμορφη γατούλα που γυρνοβολούσε ψάχνοντας για λίγη ζεστασία. Τον Ανδρέα Καρέτσο τον γνώρισα, σφηνωμένο δίπλα σέ ένα κομικ του Κόρτο Μαλτέζε και ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι. Τον Ανδρέα Καρέτσο δεν τον ήξερα, αλλά μόλις διάβασα την πρώτη λέξη της ποιητικής του συλλογής, μια φουρτούνα ξέσπασε στο καράβι μου και απλώθηκε σαν Ποσειδώνας να με αγκαλιάσει. Δεν τον ήξερα αλλά με την πρώτη ανάγνωση γνωριστήκαμε και γίναμε αχώριστοι φίλοι για ώρες και ώρες.
Τον Ανδρέα Καρέτσο, τον γνώρισα από την κόρη του την Κατερίνα. Μου τον σύστησε ένα συννεφιασμένο πρωινό, λίγες ώρες πριν πάμε στο studio των One hour before the trip για να βρούμε τα άλλα παιδιά. Πέρασαν ώρες που συζητούσαμε και φτάσαμε χωρίς να το επιδιώκουμε στα μονοπάτια της ποίησης. Μιλούσαμε για τα βακχικά νέα, για μουσικές, για ποιητές του δρόμου και της ζωής. Και τότε μου λέει η Κατερίνα: Ο πατέρας μου ήταν ποιητής! Την ρωτάω ευθύς αμέσως: Αν κρίνω από σένα ποιητής της θάλασσας; Δεν ξέρω έτσι μου ήρθε. Χωρίς απάντηση μου λέει μισό λεπτό και μου έφερε τα δύο αριστουργήματα του συγχωρεμένου του πατέρα της. Εκεί γνώρισα τον Ανδρέα Καρέτσο και από τοτε είμαστε αχώριστοι φίλοι, καθώς μου μιλάει συνέχεια για το μεγάλο ταξίδι της ζωής που περιδιαβαίνουμε.
