Ποίηση σε οβάλ περιβάλλον, ποίηση, Γεωργία Τρούλη, εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2015
Στην αρχή και στο τέλος του έρωτα / Ερωτεύεσαι με τον ίδιο τρόπο […] Στη διάρκεια για το παραλήρημα / Με τον ίδιο ορμητικό στοχασμό αρχίζεις
με τον ίδιο, γνώριμο πλέον, ορμητικό εξακοντισμό της γραφής της συνεχίζει η ποιήτρια Γεωργία Τρούλη να κινείται σε πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο περιβάλλον στην πέμπτη κατά σειρά ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν. Θέμα κεντρικό της συλλογής αποτελεί αναμφισβήτητα το “εγώ“ (προσωπικό και ποιητικό) στις πάμπολλες εκφάνσεις του (βιολογική, κοινωνική, ψυχολογική). Με τίτλους που καλλιγραφούν μικρά ποιήματα και με στίχους που επιμηκύνονται ασύστολα, κατά μήκος και κατά πλάτος της σελίδας, οι έννοιες με τις οποίες φαίνεται να παλεύει η ποιήτρια έχουν τις ρίζες τους στο κυτταρικό βάθος μιας ύπαρξης που αγκομαχεί να χωρέσει σε προδιαγραμμένο χώρο και τόπο.
Φθάσαμε στην πραγματική διάσταση / Μιας Flatland
Για την ενορχήστρωση της δυαδικής σχέσης χρειάζεται εκ προοιμίου η μοναδικότητα του ψηφίου∙ κυρίως του γλωσσικού ψηφίου, καταγεγραμμένου από την ποιήτρια ως το αρχέτυπο κύτταρο που πορεύεται προς ολοκλήρωση μέσα από μια επίκτητη ροπή αυτοαναίρεσης.
Σε κάθε μικρό ψέμα υπάρχουν / στις άκρες του / δυο τεράστιες μισές αλήθειες
Δημιουργεί χώρο το ελάχιστο / Αλλά σε αυτήν την έκταση / Όλο συνοψίζω φυγή / και αυτή όλο επικολλάται / Στο δέρμα / [Δημιουργούνται σημεία και στίξη.]
Η παραληρηματική μορφή των στίχων αρμολογεί μια στιβαρή ραχοκοκαλιά, κατά μήκος της οποίας βρίσκονται τα ποιήματα και συνέχει εικόνες και έννοιες. Από τη διαδικασία αυτή δεν εξαιρείται η προσφιλής τάση της ποιήτριας που, ως άλλη ιέρεια, αποξύνει εκάστοτε δερματικές επικαθήσεις του γλωσσικού και όχι μόνο συμβατισμού.
να βγαίνουν λέπια-λέπια / Οι καταχωρήσεις τόσων χρόνων
το τέντωμα και η αποκαθήλωση της γλωσσικής πεπατημένης είναι εμφανή άλλοτε ως αγωνία και άλλοτε ως φυσική απόρροια του προσωπικού σύμπαντος της
με αγωνία ψαχουλεύουν τα σημεία εγγύτητα / Ω Θέλω Υπέρ Ω κυάνιο
Κάθε στίχος περικλείεται στην αυτάρκειά του, άλλοτε αδιαφορεί για τον επόμενο, άλλοτε τον προδιαθέτει. Σε κάθε περίπτωση αποκτά τη σημασία του, τόσο στο μικροπεριβάλλον του ποιήματος, όσο και στο μακροπεριβάλλον του σύνολου έργου. Το δυϊκό υφέρπει σε κάθε εκφραστικό αποτύπωμα της ποιητικής σκέψης, αναδίδοντας έτσι ευκολότερα τη βασική έννοια του πολύπτυχου αλλά και της αντιστικτικότητας του όλου: (ανεξάρτητοι στίχοι)
i. όλο δέρμα / Και από πάνω μια ψυχή. ii. Ανάμεσα σε θάλασσα αα ωω.
iii. Στις άκρες του / Δυο τεράστιες μισές αλήθειες / από το όχι εγώ γίνεται το εγώ.
iv. Δεύτερο δέρμα / υποδόριο δέρμα.
Οι άκρες αποκαλύπτουν την εσωτερική συνοχή της ύπαρξης, μιας ύπαρξης που κατακερματίζεται σε πολλαπλά ψιχάδια και κατατμημένα “εγώ”. Στις αντιθέσεις συνίσταται η αλήθεια, στην δυνατότητα της απόσχισης από το βαρύ κορμό ενός πλασματικού “εγώ” που οδηγεί στην επόμενη διάστασή του, αυτή της άρνησής του.
Σιαμαία θα ξυπνήσω με έναν εαυτό / που γνωρίζω ελάχιστα
[…]
Από τίποτα δεν περιέχομαι / Υποβάλλομαι σε μια καθημερινή φορεσιά του εγώ / Από το όχι εγώ γίνεται το εγώ
[…]
Μην αφεθείτε ποτέ να κάνετε υπόθεση / για το πως έζησαν οι δύο άκρες του εγώ μου / και έξω από το όριο
Οι στίχοι της συλλογής, συνδυασμένοι με τα παραμορφωμένα κυκλικά σχέδια της ίδιας της ποιήτριας, βαραίνουν κυρίως στα εν μέρει του όλου, στις άκρες των ενιαίων, στις αντιθέσεις των αρμονικών, στα όχι των καταφάσεων, στη τρίτη διάσταση της επιπεδοχώρας του Edwin A. Abbott, στην παραμόρφωση του φυσιολογικού, στο αναπάντεχο του βαρετού. Βαραίνουν κυρίως στις κρυμμένες γωνίες ενός οβάλ βολέματος
Ένα περιβάλλον οβάλ μπορεί να φέρει ποίηση / Αλλά οι γωνίες που κρύβει ίσως περισσότερη.
Αναστασία Γκίτση
