από έναν παπά
μέσα σ’ ένα βαρύ και σκουρόχρωμο κουτί
που υπό τη θεία χάρη φτιάχτηκε
και απ’ το χέρι κάποιου βασανισμένου άντρα.
Ούτε θα ζητήσω αναβολή από τις επιθυμίες σου
εκείνες που πάντα σου αρέσει να καυχιέσαι
όταν μόνη κοιμάσαι σ’ ένα άδειο κρεβάτι.
Ούτε την πληγωμένη μου ντροπή θα κρύψω
κάτω απ’ τα φτερά σου που πάντα με αποπλανούν.
Από τους γείτονές μου, από τους θεούς μου,
από τη δύναμη του ήλιου,
από τους ανθρώπους που πλήγωσα,
από τους πόνους που μου επέβαλλαν,
από τον άνθρωπο που βρίσκεται μες στον παπά,
από τον σπασμένο μου καθρέφτη,
από αυτούς θα ζητήσω συγχώρεση.
Η ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΦΙΛΗΣΕ ΤΟ ΚΟΡΜΙ
Το κορμί το πιο ευωδιαστό,
το κορμί που τ’ όνομά του ήταν αγάπη,
σηκώθηκε ψηλά,
διώχνοντας τους ανθρώπους απ’ την αγρύπνια τους,
έξω απ’ την πόρτα όρμησε
πίσω από την ψυχή που πιστή του ήταν πάντα
και στην άκρη της λίμνης λιποθύμησε,
χωρίς ποτέ να ξαναδεί την ψυχή.
Κανείς απ’ τους πενθούντες δεν ήταν εκεί
για να θάψει το κορμί.
