Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 31

Παυλίνα Στυλιανού: "Το προσωπικό μου στοίχημα είναι να πάω κόντρα στον καιρό"

στυλιανού1

Συνέντευξη
στον Διονύση Κούτρα

Φωτογραφίες
του Στράτου Προύσαλη

Συναντήσαμε την τραγούδιστρια της τζαζ Παυλίνα Στυλιανού και μίλησε στο περιοδικό Vakxikon.gr για τη μουσική και τις φετινές εμφανίσεις της. Για περισσότερα μπορείτε να ανατρέξετε στη σελίδα της στο facebook.

Πώς μας συστήνεται η Παυλίνα Στυλιανού;
Από παιδί, στη Λεμεσό της Κύπρου, την πόλη όπου γεννήθηκα, γοητευόμουν από τη δύναμη της μουσικής. Η ευκαιρία να ξεκινήσω τις σπουδές μου μού δόθηκε στην Αγγλία, παράλληλα με τη φοίτησή μου στο τμήμα Μedical Sciences School and Human Νutrition, στο Πανεπιστήμιο του Surrey-Guildford. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνέχισα τη μελέτη μου στο πιάνο και τα θεωρητικά, ενώ παρακολούθησα μαθήματα κλασικού τραγουδιού και μουσικού θεάτρου με τη σοπράνο Μάιρα Μηλολιδάκη, τζαζ με την Έλλη Πασπαλά και κινησιολογίας με τη Φρόσω Κορρού. Τον Φεβρουάριο του 2013 παρουσίασα για πρώτη φορά τη μουσική παράσταση «Μουσικές Ακρότητες», για φωνή και πιάνο με τον jazz πιανίστα Μάνο Αθανασιάδη. Στη συνέχεια ακολούθησε η παράσταση MiLorDs σε συνεργασία με πέντε τζαζ μουσικούς, στο θέατρο Βeton7. Από τον Μάρτιο του 2015 μέχρι και σήμερα εμφανίζομαι με το Cabaret-Jazz project «Les Οmbres de la Rue», πλαισιωμένη από τζαζ κουαρτέτο, επιλέγοντας κυρίως θεατρικούς χώρους, μουσικές σκηνές και τζαζ μπαρ που μπορούν να στηρίξουν το χαρακτήρα του παριζιάνικου καμπαρέ.

Σε όλα τα live που πραγματοποιείτε εμφανίζεστε ως κουαρτέτο. Ποια είναι τα υπόλοιπα μέλη-μουσικοί;
Την ομάδα μου αποτελούν τέσσερεις εξαιρετικοί μουσικοί: ο πιανίστας Δημήτρης Καματερός, ο σαξοφωνίστας Γρηγόρης Ασημακόπουλος, ο κοντραμπασίστας Αντώνης Αρβανίτης και ο ντράμερ Γιώργος Κωστελέτος. Η συνεργασία μας μετρά ήδη 7 μήνες μουσικής συνύπαρξης, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι μια αληθινή πρόκληση: δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί μια ομάδα με κοινό τρόπο σκέψης και ψυχισμό.

στυλιανού2

Βαλς, σουίνγκ και τάνγκο είναι μουσικές που ακούμε σε όλες τις εμφανίσεις σας. Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές της Παυλίνας;
Οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από το θέατρο, την κλασσική μουσική και τον Μάνο Χατζιδάκι. Από πολύ μικρή παρακολουθούσα με τη μητέρα μου παραστάσεις και συναυλίες ενώ τραγουδούσα και στις σχολικές εκδηλώσεις. Αξέχαστη μένει μέσα μου η πρώτη μου φορά σε συναυλία της Έλλης Πασπαλά στο θεάτρο Ριάλτο της γενέτειράς μου. Στα φοιτητικά μου χρόνια άκουγα όπερα, Jazz και dark wave ενώ τα τελευταία χρόνια με κέρδισε ολοκληρωτικά η Μπελ Επόκ με την μουσική του καμπαρέ, το σήμα κατατεθέν της εποχής. Σταθερά σημεία αναφοράς παραμένουν πάντα η ανατριχιαστική χροιά της Edith Piaf, η γυναίκα – σύμβολο Marlene Dietrich, η συναρπαστική φωνή της Milva, η μαγεία του Brel. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής μου άποψης έπαιξαν οι δύο δασκάλες μου: η Έλλη Πασπαλά και η Μάιρα Μηλολιδάκη όπου με έκανε να αγαπήσω το θεατρικό λόγο του Μπρεχτ και τη μουσική του Weill, τροφοδοτώντας με τα τραγούδια του το ρεπερτόριό μoυ. Άλλη βασική επιρροή, η κινηματογραφική μουσική, όπως ο Badalamenti που γράφει μουσική για τις ταινίες του David Lynch, ο Philip Glass και ο Shigeru Umebayashi. Πέρα από την τέχνη, βασική πηγή έμπνευσης αποτελούν για μένα πάντα οι δρόμοι του Παρισιού: κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί νιώθω να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, σε μια άλλη εποχή που με μαγεύει και σε ένα μουσικό παρόν που έχει πάντα να με μάθει κάτι νέο για κάθε μου πρότζεκτ.

Πώς αντιμετωπίζονται οι νέοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα; Δίνει το εγχώριο σύστημα τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τα όνειρά και το ταλέντο τους;
Λατρεύω την Ελλάδα, είμαι ερωτευμένη με την Αθήνα που ακόμα με συγκινεί. Εδώ ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μου βήματα και να χτίζω τα όνειρά μου. Ζούμε σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της χώρας, σε συνθήκες που καταλύουν κάθε έννοια στήριξης και προβολής της ποιοτικής μουσικής, η οποία συχνά μένει στο περιθώριο. Από την άλλη, βλέπουμε γύρω μας αφθονία ταλέντου, από νέους καλλιτέχνες, σε όλους τους τομείς, που καταφέρνουν να επιβάλλουν τη δική τους δυναμική: το προσωπικό μου στοίχημα είναι να πάω κόντρα στον καιρό και να συνεχίζω να ζω μέσα από τις επιλογές μου. Το θέατρο, οι στίχοι, η μουσική και οι εικόνες είναι ό, τι μιλάει τελικά στην ψυχή μας.

στυλιανού3

Υπάρχει μέλλον για είδη σαν το μουσικό θέατρο και το καμπαρέ στη χώρα μας;
Το καμπαρέ είναι ένα δύσκολο είδος για την Ελλάδα, αφενός ερμηνευτικά, καθώς απαιτεί ένα συνδυασμό ταλέντων από τον περφόρμερ, αφετέρου για το κοινό, γιατί έχει εντελώς ξένες καταβολές ως προς την ελληνική γλώσσα. Είναι ένας εξωστρεφής τρόπος έκφρασης, τολμηρός και προκλητικός, που μιλάει για το ανέφικτο του έρωτα, τον πόνο, την προδοσία, το απαγορευμένο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το καμπαρέ, εμπλουτισμένο με στοιχεία βαλς, τάγκο και σουίγκ, είναι η μουσική γλώσσα των παθών, με την έννοια τόσο του ερωτικού πάθους όσο και της διαφθοράς. Από αυτήν την άποψη, το καμπαρέ, από την Μπελ Επόκ και το μεσοπολεμικό Βερολίνο μέχρι το Dark Cabaret (Μαύρο Καμπαρέ) του σήμερα είναι ένα είδος διαχρονικό, με πολύ ενδιαφέρουσες δυνατότητες εξέλιξης. Υπάρχουν αξιόλογοι χώροι που μας υποστηρίζουν και με τις προτάσεις τους «εκπαιδεύουν» την αισθητική του κοινού, το οποίο ανταποκρίνεται πολύ θερμά σε αυτά τα ακούσματα. Τελικά, η κρίση που περνάμε σήμερα μπορεί και να ευνοεί το άνοιγμα σε διαφορετικές μουσικές και την αναζήτηση άλλων τρόπων ψυχαγωγίας.

Πότε θα είναι έτοιμη η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά;
Η πρώτη δισκογραφική μου δουλειά θα είναι έτοιμη μέχρι το τέλος της χρονιάς με δικά μου μελοποιημένα ποιήματα και διασκευές παλιών κομματιών σε ύφος τζαζ καμπαρέ.

Πού θα μπορέσουμε να σας δούμε αυτό το χειμώνα;
Τον χειμώνα θα κάνουμε εμφανίσεις στο θέατρο Eliart , στη Μoυσική σκηνή «Το Μπαράκι της Διδότου», στο Ηalf Note, στο θέατρο Χυτήριο και στο Faust Βar-Theater-Arts.

Αυτό που ρωτάμε όλους τους μουσικούς είναι, ποιο είναι το αγαπημένο τους βιβλίο και γιατί. Το δικό σου ποιο είναι;
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ – Τα όρια της αγάπης και του πόνου, του ψυχαναλυτή Aldo Carotenuto. Είναι το βιβλίο που άγγιξε βαθιά την ψυχή μου, σε μια περίοδο που βίωνα ακραία συναισθήματα. «Θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρώπων που αγαπήθηκαν», ο στίχος του Bousquet με τον οποίο ξεκινά το βιβλίο του ο Carotenuto και αναφέρεται στον έρωτα ως μοναδική δυνατότητα αυτογνωσίας είναι αποκαλυπτικός για τον τρόπο γραφής: η ψυχολογία συνδέεται με τη λογοτεχνία, την επιστήμη και την ποίηση σε ένα κείμενο σαρωτικό που με βοήθησε ουσιαστικά στη συνεχή δουλειά με τον εαυτό μου, προκειμένου να κατανοήσω συμπεριφορές και εσωτερικές διαμάχες για τον έρωτα και την ερωτική εμπειρία. «Η τέχνη του να γίνουμε ο εαυτός μας» είναι κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο κεφάλαιο στη ζωή μας, ιδίως στη ζωή μέσα από την τέχνη: μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φόβους, να ξεπεράσουμε τα όρια και τις αναστολές μας και να εφεύρουμε τη δική μας προσωπικότητα, την πραγματική μας ταυτότητα, χωρίς προβολές και φαντάσματα.

στυλιανού4