Πρωτοεμφανιζόμενη η Μαίρη Γεωργίου, σε προ(σ)καλεί να τη διαβάσεις με αυτό το χειμαρρώδες αφήγημα της. Εν είδει ημερολογίου οι σημειώσεις, οι σκέψεις, οι θύμησες, τα πεπραγμένα της, άπαντα στοιχίζονται ώστε να βρουν το αδιέξοδο… διέξοδο τους.
Οι ιστορίες της ηρωίδας, μια σύγχρονης νέας που βιώνει τον προσωπικό καθημερινό αγώνα, το υπαρξιακό αδιέξοδο, την οικογενειακή ευθύνη, το ερωτικό παραλήρημα, την επαγγελματική απάτη, αλλά και τους κάθε λογής δεσμούς που “πρέπει” να βαστά.
Τουλάχιστον ζωντανό και αρκούντως ενδιαφέρον.
Από το προπέρσινο αφιέρωμα στον Αντονέν Αρτώ, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πλανόδιον, και επιμελήθηκε μεταξύ άλλων ο Ζ.Δ. Αϊναλής, προέρχεται η μετάφραση του συγκεκριμένου δοκιμίου του Γάλλου λογοτέχνη, που γράφτηκε το 1946 υπό τον τίτλο “Cogne et foutre”.
Ο προκλητικός ελληνικός τίτλος-παράφραση του αυθεντικού γαλλικού, συνάδει φυσικά με το ρηξικέλευθο και επαναστατικό περιεχόμενο περί ανθρώπου, στάσης ζωής και πορείας στη δημόσια σφαίρα. Μια καλαίσθητη 16σελιδη έκδοση από τις πρωτοεμφανιζόμενες εκδόσεις της οδού Καλλιδρομίου, Ουαπίτι.
Καθόταν στο μπαλκόνι και συζητούσε με τα αστέρια για τις νύχτες. Έτρεχε στο δάσος και αγκάλιαζε πουλιά. Κολυμπούσε στη θάλασσα μαζί με τις σιωπές της. Συζητούσε με τις στάχτες για την δύναμη της φωτιάς. Ξαφνικά μια μέρα άνοιξε τα μάτια της και είδε τα χρώματα θολά. Ζαλίστηκε και αποφάσισε να δώσει χρώμα.
Αφού λοιπόν ταξίδεψε σε άλλους γαλαξίες βρήκε τα καλύτερα χρώματα, τα πιο ζωντανά και τα άπλωσε πάνω στο χαρτί. Αυτά μονομιάς άρχισαν να ξεθωριάζουν. Τότε λοιπόν κατάλαβε ότι δεν έφταιγαν τα χρώματα αλλά οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούσαν.
Οπότε λοιπόν η ποιήτρια Άλκηστις Μπούρα αποφάσισε να ανέβει στο δικό της σύννεφο και να πάει μακριά, σε εκείνον τον πλανήτη που τα χρώματα θα είναι ζωντανά και δεν ξεθωριάζουν.
Πρώτη απόπειρα της ψυχολόγου Κέλλυς Μαλαμάτου, η οποία αυτό-ανθολογεί ποιήματα της περιόδου 2006-2009 σε αυτή την ιδιαιτέρως περιεκτική ποιητική συλλογή της, που ξεπερνάει σε όγκο τις 100 σελίδες.
Μ' ατμοσφαιρική γραφή εσωτερικών παραστάσεων, η ποιήτρια σε εισάγει στον κόσμο της επιθυμίας και των αισθήσεων, της παραλογής του μυαλού και των πιο μύχιων σκέψεων που κάνει ή έχει ο άνθρωπος, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι καλά κρυμμένες.
Κάποτε αποφάσισε να βγει στον δρόμο, να γνωρίσει ότι δεν ήταν συμβατικό με το προγεγραμμένα. Κάποτε αποφάσισε να κλειστεί μέσα της και να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της. Κάποια στιγμή στάθηκε μπροστά στον γκρεμό και απόλαυσε το δροσερό αεράκι της γαλήνης. Εκεί λοιπόν την συναντάμε στην πρώτη της ποιητική συλλογή «Λέξεις βρύα της ψυχής».
Κοιτάζουμε πως ατενίζει τον ορίζοντα και απλώνει τα αισθήματα της στο περβάζι του ουρανού. Ακόμα την βλέπουμε πως παίρνει φόρα και κάνει βουτιά στο ποτάμι από ψηλά. Με ανοιχτά τα χέρια ελεύθερη. Εκεί λοιπόν έρχεται σαν συνέχεια, σαν προπομπός της δεύτερης ποιητικής συλλογής η τρίτη συλλογή «Με μια φλόγα σαν φωτιά».
Είμαστε στο σημείο της κρούσης με τον άγριο ποταμό. Πήρε φόρα, πέταξε ψηλά με ανοιχτά τα χέρια και τώρα κατευθύνεται με απίστευτους ρυθμούς προς το βάθος του άγριου ποταμού. Εκεί θα είναι η έκρηξη της ψυχής της. Η τρίτη συλλογή της ποιήτριας είναι γεμάτη οργή και ορμή προς καθετί άδικο και δυσάρεστο.
Τα λόγια τώρα δεν τόσο γλυκά, δεν μιλούνε για ξενοιασιά και μοναξιά, παρά για τον πόνο και τις συνέπειες του. Ωστόσο όταν θα συγκρουστεί με τα κύματα του ποταμού, θα γίνει φωτιά και δύναμη να αλλάξει το παρόν για ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι τελειώνει και η ποιητική συλλογή, «ένα μικρό, μα τόσο μεγάλο βήμα εμπρός!»
Είναι ο καλύτερος φίλος ή ένα επικίνδυνο πλάσμα της φαντασίας που συντροφεύει την Αλίκη, όσο οι ορμόνες παίζουν παιχνίδια με την εικόνα της στον καθρέφτη; Είναι ο χειρότερος εφιάλτης ή ένα κομμάτι του εαυτού της που θα την κάνει να πολεμήσει το φόβο και την πλήξη, για να αναζητήσει τον έρωτα και τα όνειρά της σε μια ζωή γεμάτη χρώματα;
Είναι η σύγκρουση των πλανητών ή το κορίτσι της διπλανής τάξης που θα φέρει το Φοίβο αντιμέτωπο με τη συμμορία της γειτονιάς, προτού καλά-καλά φυτρώσουν τρίχες στο μουστάκι του;
Από το πατάρι με τα ζωντανά μυστικά, μέχρι το κέντρο της πόλης και την άκρη του σύμπαντος, τα δύο αδέλφια ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Συνωμοσίες, καβγάδες, κρυφά ραντεβού, επικίνδυνες ενέδρες και φαντασιώσεις ζωντανεύουν σε μια διαρκή σύγκρουση με την ταραγμένη κοινωνική πραγματικότητα και το βαρετό κόσμο των ενηλίκων.
Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Ρουφάνη μας ταξιδεύει σε έναν από τους πιο περιέργους, αντιφατικούς και ταυτόχρονα γοητευτικούς κόσμους. Τον κόσμο της εφηβείας. Μέσα από τη σχέση της έφηβης Αλίκης με το φανταστικό της φίλο, θα έρθουμε σε επαφή με τους προβληματισμούς των εφήβων, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και την μετάβαση στον άχαρο κόσμο των ενηλίκων. Και ίσως μας βοηθήσει να κατανοήσουμε γιατί η συγκεκριμένη ηλικία είναι τόσο… παράλογη!
Ένα χαριτωμένο μυθιστόρημα για αυτούς που βρίσκονται τώρα στην εφηβεία αλλά και για αυτούς που την έχουν αφήσει εδώ και πολύ καιρό πίσω τους και θέλουν να την ξαναθυμηθούν…
Τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν μια πεζή, ένας μοτοσικλετιστής και μια πεταλούδα κάπου στην Αθήνα; Με μια απλή και γρήγορη σκέψη, καμία. Όταν όμως στη μέση μπει αυτό το αναθεματισμένο πεπρωμένο και το σωστό τάιμινγκ, που λένε και οι ειδικοί, όλα μπορούν να συμβούν. Ή διαφορετικά όταν η μοίρα αποφασίσει κάτι… μέχρι και ατύχημα μπορεί να προκαλέσει.
Εκείνη αφηρημένη συγγραφέας να παρατηρεί τον πολύχρωμο φτερωτό φίλο της ένα πρωινό στην Πανεπιστημίου. Εκείνος δικυκλιστής τρέχει να προλάβει ενδεχομένως κάποιο ρεπορτάζ (δημοσιογράφος γαρ). Και ξάφνου επικρατεί αναβρασμός, νευρικές κινήσεις και ανησυχία. Ως αποτέλεσμα όλου αυτού ένα δωμάτιο σε κάποιο νοσοκομείο να προσφέρει ‘’φιλοξενία’’ στην νεαρή Ελπίδα, που η κωματώδη κατάσταση στην οποία βρίσκεται δεν της επιτρέπει να αρνηθεί κάτι τέτοιο. Συνεχώς δίπλα της ο Μιχάλης, υπεύθυνος αυτού του ατυχήματος.
Όσο συχνές είναι οι επισκέψεις του τελευταίου στην κλινική τόσο πιο γρήγορα αρχίζει να την ερωτεύεται το θύμα του. Ο έρωτας όμως του Μιχάλη δεν τον εμποδίζει να κλέψει το βιβλίο της και να ανακαλύψει ένα προς ένα όλα τα σ’ αγαπώ της προδοσίας.
Η Σοφία Στεκουλέα με το δεύτερο στη σειρά βιβλίο της προσπαθεί από την μια να μας μεταφέρει την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών του νέου της μυθιστορήματος, εμπλουτίζοντάς τη με στοιχεία που συλλέγει ακόμα και από τα επαγγελματικά τους μονοπάτια, και από την άλλη να χρησιμοποιεί σαν κύριο άξονα τον έρωτα και το πώς αυτός αντλείται μέσα απ΄ τον ψυχισμό, τις σκέψεις, τις πράξεις των ηρώων της.
Και με αφορμή τον έρωτα το πώς στροβιλίζονται γύρω του όλοι εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να πετάξουν από πάνω τους το σακάκι του καθωσπρεπισμού και να τον ζήσουν σε όλες του τις εκφάνσεις.
Έφτασε στα γραφεία του περιοδικού Vakxikon.gr το τχ. 11 της τριμηνιαίας έντυπης έκδοσης γραμμάτων & τεχνών Σοδειά. Διανύει την τρίτη της χρόνια και εκδίδεται από τους λογοτέχνες Δημήτρη Δικαίο, Μαρία Ροδοπούλου, Μπατίστα Μαλαματένιο και Ματθαίο Ματθαιάδη.
Πρόκειται για μια πλούσια και αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση λογοτεχνών, διανθισμένη με κείμενα για όλες τις τέχνες, που “κυκλοφορούν” αυτή τη στιγμή στο ελληνικό διαδίκτυο. Ύλη της, μαζί με τα τεύχη, βρίσκετε και στο www.sodeia.net. Έδρα του περιοδικού οι Σπέτσες.
Εννιά θα είναι οι μέρες σου άνθρωπε μου, αν σε συναντήσω να τριγυρνάς στο τόπο μου. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι εδώ δεν πιάνουν οι ευχές σου παρά μονάχα μας δίνουν δύναμη για να την ψάχνουμε καλύτερα μέσα στα βάθη της ψυχής και να σκαρφιζόμαστε στιχάκια για να σε κερδίσουμε.
Ο Θανάσης Αθανάσιος στροβιλίζεται μέσα στα δικά του λεξικό-πούλα και αναμιγνύεται με στάχτες και πολύ πιοτί για να φτάσει στον στόχο του, στην λύτρωσή του. Η αυτοσχέδια έκδοση του συγγραφέα με τίτλο «9» περιέχει τις τελευταίες διενέξεις του με το γυναικείο αγαθό, ωστόσο όμως δεν ξεχνάει να σφυροκοπήσει τα μελλούμενα αλλά και τα εμπράκτως αποδεδειγμένα γεγονότα που μας βασανίζουν.
Το σκοτάδι είναι πηχτό σαν πάτος κατσαρόλας με καμένο φαγητό. Τ' αστέρια κεντούν τον ουρανό κουτσομπολεύοντας τα σούρτα - φέρτα της σελήνης, και τα δίποδα πλάσματα που βρομίζουν τον πλανήτη τον βρομίζουν λίγο λιγότερο, γιατί τα περισσότερα κοιμούνται.
Πέφτει το σκοτάδι σαν ψιλό αλάτι σε ανοιχτές πληγές, και οι άνθρωποι ξερνούν τις καταχωνιασμένες έγνοιες και τις απιθώνουν στην ποδιά της νύχτας. Τότε η όχι καλή πριγκίπισσα ψάχνει ξεσκονόπανα γι' αστρόσκονη, η κακιά η ώρα γυρεύει ένα πιάτο ζωή, άνθρωποι μεταμορφώνονται σε πλαστικά φυτά, συγγραφείς σκοτώνουν λέξεις, φωτοτυπικά σκαρώνουν σκανταλιές, παλικάρια ξεπλέκουν το πουλόβερ της ζωής τους και γλυκοφίλητα βασιλόπουλα προσπαθούν να ξεφύγουν από ερευνήτριες ρύπανσης.
Όταν ο κόσμος ήταν ακόμα νινί, με τα φωνακλάδικα ηφαίστειά του και τα κακομαθημένα πείσματα των σεισμών του, τότε που οι ήπειροι δεν είχαν ακόμα βρει θέση να βολευτούν, οι νεράιδες χώνονταν κάτω απ' το σεντόνι της πραγματικότητας, το έκαναν μπόγο και το κατάπιναν - έπιναν και μια γκαζόζα, γιατί πολλές φορές η πραγματικότητα είναι σκληρή και δε χωνεύεται εύκολα.
Ένα παραμύθι για ενήλικες; Ή μήπως μια ενήλικη ιστορία για μικρά παιδιά; Σίγουρα ένα ανάγνωσμα που ακόμα και ο ίδιος ο συγγραφέας του δεν το εντάσσει σε καμία κατηγορία. Ούτε μυθιστόρημα, ούτε διήγημα, ούτε παραμύθι, ούτε νουβέλα. Χρησιμοποιώντας έναν ιδιόρρυθμο τρόπο να μας πει τις ιστορίες του, ιστορίες ανάμεσα στο τικ και το τακ του ρολογιού, ιστορίες για ανθρώπους που ψάχνουν διέξοδο από μια ασφυκτική καθημερινότητα και ταξιδεύουν σε κόσμους παραμυθένιους με πριγκίπισσες, δράκους, μαύρες τρύπεςκαι το περδόνι.
Αυτά και άλλα πολλά μας διηγείται ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες, ο Λύο Καλοβυρνάς στο καινούργιο του μυθιστόρημα ανάμεσα στο «Τικ και το Τακ». Εκεί ανάμεσα λοιπόν που βρίσκονται οι βαθύτερες σκέψεις, επιθυμίες , φοβίες μας, οι μιζέριες μας. Εκεί μας ξεναγεί ο Λύο Καλοβυρνάς, δείχνοντάς μας με τρόπο χιουμοριστικό και χαριτωμένο αλλά ιδιαίτερα εύστοχο πως η «στεγνή», «ασπρόμαυρή» καθημερινότητά μας μπορεί να αλλάξει αν την δεις απλά… Αλλιώς.
Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, χρήσιμο εγχειρίδιο για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Διαβάζοντας το ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει το pc του σε άσπρο άλογο, το γραφείο του σε μαγικό δάσος και ίσως τελικά καταλάβει ότι ο καιρός των παραμυθιών δεν έχει περάσει ανεπιστρεπτί!
Το έργο «Η καταγωγή του τάνγκο» σε σύλληψη, σκηνοθεσία και αφήγηση Νικόλα Σμυρνάκη παρουσιάστηκε επί σκηνής στο Ηράκλειο Κρήτης τον Ιούλιο του 2011, στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο «Κατά τείχη... tango». Το κείμενο στηρίχθηκε στο μύθο του Αριστοφάνη για την καταγωγή του έρωτα, θέμα που έχει απασχολήσει και τον Πλάτωνα στο περίφημο Συμπόσιό του.
Τρία ζευγάρια μεταμορφώνονται επί σκηνής το καθένα σ' ένα από τα τρία φύλα της αρχαιότητας -το ανδρόγυνο, το ανδρικό και το γυναικείο- ως ένα σώμα. Σύμφωνα με το μύθο, τα τρία αυτά φύλα κινούνταν κυκλικά -η κυκλική κίνηση θεωρείτο τέλεια στην αρχαιότητα. Ανέπτυξαν έτσι θεϊκές ιδιότητες, πράγμα που φόβισε τον Δία, ο οποίος και τα χώρισε στα δύο με κεραυνούς. Ο διαχωρισμός αυτός έγινε η αιτία να περάσουν τη ζωή τους ψάχνοντας το ένα το άλλο, το άλλο του μισό δηλαδή. Όταν κατάφερναν και βρίσκονταν, αγκαλιάζονταν τόσο σφιχτά από τη δίψα και την πείνα του να είναι μαζί. Η ανικανότητά τους όμως στο να ξαναγίνουν πάλι ένα σώμα, τους οδηγούσε στο θάνατο. Χάρη λοιπόν στους θεούς που δημιούργησαν τον έρωτα, μπορούν οι άνθρωποι να ξαναζούν.
Το κείμενο πραγματεύεται τον έρωτα ως λόγου ύπαρξης των ψυχών. Μέσα από το τάνγκο, ως πράξη που πλησιάζει κατά πολύ την ιδέα του έρωτα, οι ψυχές ενώνονται. Μέσα από το τάνγκο (την κίνηση), τα σώματα χορεύουν, πλησιάζονται και οι άνθρωποι (οι ψυχές τους) ενώνονται. Μέσα από το τάνγκο (όπως και μέσα από τον έρωτα), επιδιώκεται η ένωση. Οι άνθρωποι ζουν για να μπορέσουν να ενωθούν και να ξαναέρθουν έτσι σε επαφή με την αρχέγονη διπλή φύση τους. Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να είναι μαζί. Η ψυχή μέσα στο αέναο ταξίδι της αναζητά το άλλο της μισό κομμάτι για να αποκτήσει υπόσταση.
Αναζητούμε τον έρωτα, επιδιώκουμε την ένωση, ψάχνουμε το άλλο μας μισό. Οι ψυχές δεν ξεχνούν, το ίδιο και τα σώματα. Η ψυχή και το σώμα ως ένα. Μέσα από το τάνγκο μιλάει η ψυχή και το σώμα υπακούει, ακολουθεί. Ο λόγος που υπάρχει το τάνγκο είναι για να μας θυμίζει τον λόγο ύπαρξης του έρωτα. Χάρη στο τάνγκο οι άνθρωποι ερωτεύονται, ακούν, νιώθουν, αφουγκράζονται, επικοινωνούν. Το τάνγκο υπάρχει ως ποίηση, τέχνη, αγκαλιά, πρόθεση, πράξη, αρχή, τέλος, αποτέλεσμα. Το τάνγκο- έρωτας ως ο λόγος ύπαρξης των ανθρώπων.
«Ένα τάνγκο μπορεί να γραφτεί με ένα δάχτυλο, αρκεί σε αυτό να υπάρχει ψυχή• ένα τάνγκο είναι ο εσωτερικός κόσμος που κρύβεται και η φωνή που υψώνεται απογυμνωμένη». Enrique Santos Discepolo
Το βιβλίο διατίθεται σε e-book δωρεάν εδώ.
