Παραληρηματικός σαν βράχος - Χάρις Κοντού

Παραληρηματικός σαν βράχοςΔιατηρώ αδρή γαλανεμένη μια μνήμη. Παλιά ήμουν στεριά, χυνόμουν στο πέλαγος και το μαστίγωνα. Αδάκρυτος και με γεύσεις χειλιών ταξίδευα για χρόνια στα ίδια σημεία και μαζί μου οι μύγες γίνονταν πυγολαμπίδες, τα μυρμήγκια κόκκοι άμμου και τα χώματα αστρική σκόνη. Δεν ήξερα να μιλώ για διάβρωση. Η γνώση μου έφτανε μέχρι τα χέλια και καιγόταν σε ηλεκτροφόρα καλώδια. Ήμουν παντοδύναμος στη σκέψη και πίστευα πως η σθεναρή μου κράση θα κρατούσε μια αιωνιότητα. Θα μείνω η στεριά του σύμπαντος, θα χτίσω ανθρωπότητες, θα παντρευτώ τον ήλιο, θα βασιλεύω με το σκοτάδι, θα καρπώνω τη γη με ύλη, θα δίνω άλλη αίσθηση ζωής στους πεθαμένους, θα αποκαθηλώνω την πτήση, θα απαξιώνω τα ιπτάμενα, πετώντας μέσα από τη φαντασία μου, θα εξημερώνω τα άγρια, θα ταΐζω ζωντανά και νεκρά, θα αποσυνθέτω τα στοιχεία, θα καλούμαι και γη, θα μιλάω για πατρίδα, θα έχω όνομα και κάθε μου βραχάκι θα ορίζεται νησί και πένθος δε θα γνωρίζω, μόνο ομορφιά ατέλειωτη, εκείνη των πιο ακραίων ονείρων, των θεών πέρα από τους θεούς και των ανθρώπων η δεύτερη φύση, η μετενσάρκωση του πεθαμένου και το χρώμα της σκιάς. Δε φοβάμαι το σκοτάδι, είμαι πιο θάνατος κι απ’ το θάνατο. Οι απόγονοι θα ζουν αδελφοποιημένοι και σκόρπιοι εδώ κι εκεί, αλλά δεν θα καλούνται ούτε ανακυκλώσιμα υλικά, ούτε αντίκες, μα ζωντανοί παρόντες της ιστορίας μου ή παιδιά μου. Ζω σ’ αυτό το πέλαγος ιδανικό για υστεροφημία. Οι οχιές δε μετακομίζουν ούτε τώρα ούτε ποτέ, κι αυτό γιατί μουσκεύονται στα πλάτη μου και εξαϋλώνονται σαν έντομα.

Συχνά την νοσταλγώ. Η θάλασσα με προστάτευε είναι η αλήθεια. Ξεκιτρίνιζε το σώμα μου απ’ τον ήλιο, μ’ έβρεχε και μ’ έκανε τολμηρό, φλέρταρε με τις ρίζες μου, καυχιόταν για τη πυγμή μου, έφτυνε στα σάλια μου και δαχτύλιζε το γρέντζο στο δέρμα μου, τρόμαζε τους γλάρους και φόβιζε τις ουρές τους. Είναι μια άγρια εφηβεία αυτό που ζω συχνά. Έχω ένα κρεβάτι με πόδια και συρτάρια που μοιάζει με γυναίκα και άντρα σε αγνή συνεύρεση , κι εγώ το σπλάχνο αυτής ή της άλλης τους συνάντησης. Το πλάνο μου είναι να μεγαλώσω. Μα αυτή η θάλασσα ορισμένες φορές με μικραίνει τόσο με τα βίτσια της, που στοχεύω να φύγω απ’ την κυριαρχία των μετάλλων της και να ψάξω για άλλα ορυχεία, αλλού. Μυθολογία δεν διάβασα όχι, ούτε φυσική, μα αυτό που έμαθα μετά από χρόνια μελέτης της ιστορίας της φύσης είναι ότι οι ήρωες και οι θεοί ζουν σαν φυσικά φαινόμενα ανάμεσα σε θερμοδυναμικές συνθέσεις και αναδεικνύουν το λιγνίτη σε τέφρα ιπτάμενη. Ονομάζονται και είδωλα, ζουν και στον ουρανό. Αλλά για μένα αυτός ο δρόμος είναι ψηλός, τον φτάνω μόνο όταν ένα πετράδι μου ανατινάζεται και χτυπάει στο κύμα, φυσάει τη θάλασσα βαθιά και ελέγχει την ενδιάμεση ατμόσφαιρα και την υπόλοιπη φύση. Δυστυχώς ο δρόμος της αποκαθήλωσης με σαρώνει και αρχίζω σιγά σιγά να βλέπω κάποια ασημαντότητα στη σημασία μου. Τη πέτρινη αξία που μοίρασε ψευτοείδωλα στον έξω κόσμο, αυτήν που ζει χριστιανικά, που ανυψώνεται από τις πολλαπλές μου φύσεις και προσεύχεται συχνά σε μανιφέστα.

η ανάγκη

Μία ποίηση χρειάζομαι να σύρει τη λήθη μου στο βάθρο
στο ακροκέραμο της μοναξιάς να ξεχνιέμαι αγαθός
μία ποίηση να ραντίζει μου τις αισθήσεις
και το στήθος να μου πλακώνει ζυγισμένο σε μνήμη
μια ποίηση χρειάζομαι να με βουρκώνει μέσα στις ποιήσεις

Η Χάρις Κοντού έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση (Γαβριηλίδης 2012). Έχει συμμετάσχει σε ανθολογία δοκιμίων των εκδόσεων Γαβριηλίδης. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.