Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 14

"Ο ύπνος των αγαλμάτων" - Νίκος Διακογιάννης

Ο ύπνος των αγαλμάτων, Μυθιστόρημα, Νίκος Διακογιάννης, Εκδόσεις Καλέντης, 2011
 
Σημείωμα (του Νίκου Μπίνου)
 
Αυτό που είναι να γίνει θα γίνει και δεν αλλάζει, μη στρώνεις τραπέζι με το πεπρωμένο, γιατί τρώει τα γινωμένα και σου δίνει τα άγουρα.

Ζοζέ Σαραμάγκου
 
Κι αν ο μονόφθαλμος υπερισχύει ανάμεσα στους τυφλούς, ο μελλοθάνατος πώς να διαχειριστεί την εξουσία του απέναντι στους πεθαμένους;Ολοκληρώνοντας κάποιος την ανάγνωση του μυθιστορήματος "Ο ύπνος των αγαλμάτων", ενδεχομένως να χρειαστεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να ταξινομήσει στο μυαλό του, τι ακριβώς του μετέδωσε μέσα από τις σελίδες του ο συγγραφέας. Προσπαθώντας να κάνουμε μια προσέγγιση αρχικά θα διαπιστώσουμε ότι το βιβλίο απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό όχι τόσο για τα ποικίλα μηνύματα που μας περνάει, αλλά για την ιστορία που διαδραματίζεται σε αυτό, μια και πρόκειται για ένα μεταφυσικό θρίλερ.

 
Εν συνεχεία θα αρχίσει ο αναγνώστης να αντιλαμβάνεται με το πέρασμα των κεφαλαίων πόσο γρήγορα μεταβάλλεται η αρχική του αίσθηση όσον αφορά το τι θα αντιμετωπίσει, αναιρώντας την αρχική εκτίμηση που είχε δημιουργήσει στις πρώτες του σελίδες. Θα διαπιστώσει πως ο συγγραφέας με αλληγορικά στοιχεία προσπαθεί να τον κάνει να αισθανθεί πως πρωταγωνιστεί, πως είναι μέρος το μυθιστορήματος. Ταυτόχρονα όμως θα δημιουργούνται υπόνοιες για το ποια είναι εντέλει η πραγματική καθημερινότητα που βιώνουμε. Και φυσικά το τέλος του βιβλίου που ανατρέπει όλη την ιστορία.                                        
 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο ήρωας του μυθιστορήματος μεταφράζει το τελευταίο βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου, τη στιγμή που με προφητικό τρόπο και για κάποιο άγνωστο λόγο αρχίζουν να καταστρέφονται αγάλματα ανά τον κόσμο. Καταστροφές μνημείων-συμβόλων που παίζουν στα δελτία ειδήσεων προκαλώντας το μεγάλο ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού, χωρίς όμως ποτέ κανένας να μπορεί να δώσει μια κάποια εξήγηση γιατί συμβαίνει αυτό.
 
Συνέπεια αυτής της αναμονής, μια και αδυνατούν να κάνουν το οτιδήποτε, για το τι θα ακολουθήσει της καταστροφής αφού άπαντες είναι ανίκανοι να αντιδράσουν, είναι κάτι σαν επιδημία που βυθίζει τους ανθρώπους ανεξήγητα σε ύπνο. Όσοι τώρα φανούν τυχεροί και ξεφύγουν θεωρούν υπεύθυνα τα αγάλματα για ότι έχει συμβεί -Το μυθιστόρημα του Διακογιάνη θυμίζει σε σημεία το βραβευμένο με Νόμπελ βιβλίο του Σαραμάγκου "Περί τυφλότητος".
 
Σε αυτό το σημείο είναι που ξεκινάει η προσωπική αναζήτηση του κάθε αναγνώστη για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο μας, αφού ο συγγραφέας μας δίνει πολύ τροφή ώστε να δούμε με άλλη ματιά διάφορες εκφάνσεις της σύγχρονης κοινωνίας σε ένα ευρύτερο κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικο-οικολογικό πλαίσιο. Με απλά λόγια προσπαθεί να ξυπνήσει συνειδήσεις.                                     
 
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο, με πλούσιο και προσεγμένο λεξιλόγιο καθώς και πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις (ομολογώ ότι πολλά γεγονότα δεν τα γνώριζα), δίνοντας μας έτσι το δικαίωμα να μιλήσουμε για τη σοβαρή και σε βάθος δουλειά του δημιουργού.