Ο Τάσος Ρήτος παρουσιάζει την ποίηση του Δημήτρη Κατέβα

Γνώρισα την Δημήτρη Κατέβα κάπου εκεί, πίσω από τις σκιές, εκεί που η φαντασία ξεπερνάει την λογική, εκεί που τα όνειρα παίρνουν χρώμα και τα αισθήματα αγκαλιάζονται με τις φωτιές. Ήταν εκείνο το ταξίδι που μας έφερε κοντά και καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους φόβους και να συζητήσουμε για ανθρώπους, για πάθη και αδυναμίες. Η μουσική κάθε ώρα πριν το ταξίδι ήταν ο προορισμός και η απόλαυση μαζί. Ατελείωτα ξενύχτια μέσα στο χρόνο παρέα με κουρέλια και κρασί. Φτάσαμε λοιπόν εδώ να γράφουμε με ποίηση για τα δρομολόγια που διανύσαμε.Ο Δημήτρης Κατέβας μέσα λοιπόν από τα ποιήματα αυτά αφήνει μια εποχή πίσω του και αναζητεί μια άλλη με άλλους ρυθμούς, μέσα στην μουσική αλλά και μέσα στην περιπέτεια. Τα ποιήματα του Δημήτρη τοποθετούνται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και χρωματίζουν με άλλο χρώμα την εξέλιξη των συναισθημάτων που θα είναι για πάντα αγνά.

Γυάλινος Αστροναύτης
(αποσπάσματα από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

Νιώθω ένα δάκρυ
να κυλάει στα σωθικά μου.
Με βοήθησαν τα μάτια μου,
για να το βγάλω έξω.
Σε άδειο μπουκάλι το έκρυψα.

Βγήκα στο δρόμο,
το πέταξα στα πόδια σου,
δεν το βλέπεις, δεν το κοιτάς.
Ένας παλιάτσος απόρησε,
έσκυψε και το πήρε.

Πέρασαν μήνες, χρόνια.
Κάπου σε ένα φάρο τον είδα ξαφνικά.
Με κόσμο τριγύρω να κοιτά,
του άφησα ένα κέρμα
και απομακρύνθηκα.

Χωμάτινα γράμματα για τα σκουλήκια η κάμπιες

Τόσα χρώματα μες την νύχτα,
που γένηκαν ασπρόμαυρα σκυθρωπά,
σαν σκιάχτρα ματωμένα.
Πριν να βαδίσω,
πρόλαβα να δω χίλια λιβάδια άδεια,
σ’ ένα ταξίδι τόσο μακρινό,
ως την ανταρκτική
που κρύβει η ψυχή μου.
Πεθαίνω σήμερα το ξέρω,
τόσο αργά και ταπεινά,
σε όλα τα ονειρικά μου ταξίδια
δεν βρίσκω το γιατί,
μην με ρωτάς,
μονάχα αγκάλιασε
το θλιμμένο μου σώμα
και δώς μου αυτό το στερνό φιλί που δίνουν
στους χαμένους και ύστερα τους κρύβουν
στις λάσπες της γης
τρώγοντας τους τα άθλια σάπια σκουλήκια
της ποίησης,
που γένηκαν ασπρόμαυρα σκυθρωπά
σαν σκιάχτρα ματωμένα.

4/4/2001

Λιωμένα γένια / Πνεύματα πληγωμένα

Άγγελοι κι αν είμαστε
και με φτερά λιωμένα,
κρασί να πίνουμε πικρό,
να τρέχει απ’ τα γένια.
Θα σπάμε τα ποτήρια μας
σε τραπέζια δακρυσμένα
και θα αγκαλιάζουμε ψυχές
σε μνήματα ανοιγμένα.
Κοιτώντας τα κουφάρια μας
απ’ όνειρα κομμάτια,
κλαίγοντας θα γεμίζουμε,
πηγάδια άδεια από ψυχές.
Άγγελοι κι αν δεν γίναμε,
πνεύματα πληγωμένα,
ίσως σιωπές οδυνηρές
να γεννηθούμε κάποια μέρα.

*

Ζούσα την αφάνεια
με συνοδηγό τα όνειρα.
Άδειαζα το δωμάτιο
απ’ το πικρό σου αίμα.

Και έτσι αμάρτησα,
για σε μικρή μου μάγισσα
ζωή, την ώρα αυτή που
μου ‘δωσες να πιω.

Σπασμένο ρόδι κόκκινο
απόψε η καρδιά μου,
πόσο καιρό σε πρόσμενα,
καμένα κυπαρίσσια σε σκεπάζουν τώρα.

Μα δεν πειράζει για όλα αυτά
έλα, στα αγκάθια μου κοιμήσου,
πιες τ’ όνειρο, ρίξε τη ζαριά
και ξανακρύψου μέσα μου
βαθιά.

Οι νύχτες κοιμήθηκαν χωρίς προσευχές

Αλλόκοτες θυμάμαι νύχτες
να γελούν στο σκιερό μου
δώμα, να μ’ αγκαλιάζουν.

Όνειρα εφιάλτες με ξυπνούν
στου ύπνου μου την μοναξιά,
με κάνουν και τρομάζω.

Νύχτες που κοιμήθηκαν
μαζί σου
χωρίς παραμύθια.
Νύχτες που πέθαναν
μαζί μου
χωρίς προσευχές.

Θυμάμαι να στο είχα ξαναπεί
η αγάπη αργεί ν’ ανθίσει,
έχει αλώνια πολλά ο θάνατος να σπείρει.

Αλλόκοτες θυμάμαι νύχτες,
όνειρα που με τρομάζουν,
νύχτες νεκρές χωρίς προσευχές.

Ο Δημήτρης Κατέβας είναι μουσικός. Ζει στην Αθήνα. Κάπου στις αρχές του 2003 δημιούργησε, με τέσσερις άλλους φίλους και μουσικούς, το οπτικοακουστικό post rock σχήμα των One Hour Before the Trip. Έχει συμμετάσχει επίσης σαν drummer και σε πολλά άλλα συγκροτήματα της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής.