του Τάσου Ρήτου
Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά, Δοκίμια-Ποίηση, Χρυσούλα Δημητρακάκη, Εκδόσεις Ιωλκός, 2009
Και αφού οι θύελλες είναι αναπόφευκτες και οι δοκιμασίες αναπόφευκτες, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, από το να διαφαίνεται η διαφυγή τους. Και αναγκαστικά, όπως ανασαίνουμε και όπως βαδίζουμε, θα αντιστεκόμαστε σε όλα τα επερχόμενα, όπως οι φυλλωσιές ενός δυνατού και αειθαλούς δένδρου. Γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, παρά μονάχα να ελπίζουμε. Και γιατί όταν ένα δοκιμαζόμενο δένδρο κρατιέται στις θύελλες, δεν κρατιέται μόνο για τον εαυτό του, αλλά σαν επιδίωξη μιας κληρονομιάς, που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αν πάρεις ένα μαχαίρι και χαράξεις τον κορμό ενός δένδρου, θα δεις να στάζει από μέσα του το ρετσίνι. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, με δοκίμια και ποιήματα, η Χρυσούλα Δημητρακάκη ξεγυμνώνει άλλοτε τις εξωτερικές και άλλοτε τις εσωτερικές πτυχές της ζωής. Σαν θύελλα, σαν καλοκαιρινή μπόρα, σαν δροσερό αεράκι, διεισδύει εν μέσω του παραθύρου και κάθεται στα πόδια της κουνιστής σου καρέκλας, ατενίζοντας τη θάλασσα, το βουνό, το φεγγάρι και τον ήλιο. Είναι φανερό ότι η ατμόσφαιρα είναι νησιώτικη.
Ταξιδεύω σημαίνει ελπίζω! Ελπίζω σημαίνει ζω και υπάρχω, όπως επίσης ελπίζω σημαίνει ερωτεύομαι! Μηνύματα που σου έρχονται στο μυαλό, μόλις κλείσει το βιβλίο.
Η Χρυσούλα Δημητρακάκη, μας ταξιδεύει με επιτυχία σε εναλλασσόμενα τοπία, σε σκεπτικισμούς και σε εικόνες καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος ανάμεσα στα βουνά του Ψηλορείτη. Από τον πρόλογο μέχρι την τελευταία σελίδα, από τον σχεδιασμό του εξωφύλλου μέχρι την μεγάλη βιβλιογραφία, καταλαβαίνει ο καθένας ότι δεν πρόκειται για μια απλή ανάγνωση, αλλά για ένα βάδισμα στα άδυτα της ψυχής, μέσα από ζωγραφιές, όπου γίνεται εμφανές το πρόσωπο του συγγραφέα. Τα μάτια γαλήνια ατενίζουν το πέλαγος, κάτω από ένα μεγάλο δένδρο, από μια βελανιδιά, με μόνο ήχο το θρόισμά του.
