Ο κόσμος έξω από το σπίτι μας είναι
ωραίος.
Μακριά από κτήρια ψηλά
που κόβουνε το βλέμμα
και κάνουν τη ζωή
λιπόψυχη να μοιάζει.
Το πιο σημαντικό είναι το φως
Πως πέφτει το πρωί το φως
πάνω στα άγρια χόρτα.
Μια μέρα στάθηκα
κι άρχισα να το φωτογραφίζω
Φωτοχυσία πάνω σε σπάρτο
Το μεσημέρι το φως όλα τα ασπρίζει
Ξεψυχάν τα χρώματα
καθώς ο ήλιος ρουφάει τη ψυχή τους
Ή πως πέφτει το φως το σούρουπο
πάνω σε πρόσωπα ανθρώπων
που βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα
Ήταν 5 Ιουνίου θαρρώ όταν
στο δρόμο μας υπάλληλοι του Δήμου
άναψαν τα φώτα.
Ύστερα από τρία χρόνια
τρόμων παιδικών
που προκαλεί το απόλυτο σκοτάδι
Μικρά επιφωνήματα χαράς στη γειτονιά.
Μόνο ο καλλιτέχνης στο σπίτι στη γωνιά
σκυθρωπός αναπολούσε
φόβους παιδικούς κι αγαπημένους
ενός κόσμου μακρινού
για δεύτερη φορά χαμένους.
Στον κάθετο τοίχο το λευκό
από το φως κυνηγημένη
η σκιά από την ουρά ενός λύκου
αθόρυβα εξαφανιζόταν λυπημένη.
Ας το παραδεχτούμε.
Είναι γλυκό
το κίτρινο φως που ρίχνει σε κύκλο
ο φανοστάτης.
Φωτίζονται τ’ άγρια εδώ
το ξεραμένο καλοκαίρι
μολόχες, που περίσσεψαν,
ασφόδελοι, να χουν βολβούς να τρέφονται
οι πεθαμένοι.
Στη ρίζα τους φυλούν κι αποδεσμεύουν
καφέ και μαύρο,
ώχρα, μπεζ, ξανθό.
Γήινο οπτικά, πιο γη δεν έχει.
Μ’ αρέσει ο κόσμος έξω από το σπίτι μας.
Ίσως γιατί απουσιάζει ο άνθρωπος
και μένει η γη ως έχει.
Μπλε μαύρος ουρανός
-χωρίς αστέρια-
τη σκέψη συγκεντρώνει σ’ ένα βλέμμα
Φεγγάρι, χόρτα, φιλίες με γνώριμα
από την παιδική μου ηλικία,
δέντρα.
Ο κόσμος έξω από το σπίτι μας
τις νύχτες την ωραιότερη του μυρωδιά
φοράει
Στην άκρη της βεράντας στέκει
το χρόνο ορίζει και μας καρτεράει.Η Λίνα Στεφάνου έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Τσάρλυ (Κέδρος 2002) και τις ποιητικές συλλογές Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες (Μελάνι 2008) και Σαν νερό στην επιφάνεια του κόσμου (Μελάνι 2011). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
ωραίος.
Μακριά από κτήρια ψηλά
που κόβουνε το βλέμμα
και κάνουν τη ζωή
λιπόψυχη να μοιάζει.
Το πιο σημαντικό είναι το φως
Πως πέφτει το πρωί το φως
πάνω στα άγρια χόρτα.
Μια μέρα στάθηκα
κι άρχισα να το φωτογραφίζω
Φωτοχυσία πάνω σε σπάρτο
Το μεσημέρι το φως όλα τα ασπρίζει
Ξεψυχάν τα χρώματα
καθώς ο ήλιος ρουφάει τη ψυχή τους
Ή πως πέφτει το φως το σούρουπο
πάνω σε πρόσωπα ανθρώπων
που βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα
Ήταν 5 Ιουνίου θαρρώ όταν
στο δρόμο μας υπάλληλοι του Δήμου
άναψαν τα φώτα.
Ύστερα από τρία χρόνια
τρόμων παιδικών
που προκαλεί το απόλυτο σκοτάδι
Μικρά επιφωνήματα χαράς στη γειτονιά.
Μόνο ο καλλιτέχνης στο σπίτι στη γωνιά
σκυθρωπός αναπολούσε
φόβους παιδικούς κι αγαπημένους
ενός κόσμου μακρινού
για δεύτερη φορά χαμένους.
Στον κάθετο τοίχο το λευκό
από το φως κυνηγημένη
η σκιά από την ουρά ενός λύκου
αθόρυβα εξαφανιζόταν λυπημένη.
Ας το παραδεχτούμε.
Είναι γλυκό
το κίτρινο φως που ρίχνει σε κύκλο
ο φανοστάτης.
Φωτίζονται τ’ άγρια εδώ
το ξεραμένο καλοκαίρι
μολόχες, που περίσσεψαν,
ασφόδελοι, να χουν βολβούς να τρέφονται
οι πεθαμένοι.
Στη ρίζα τους φυλούν κι αποδεσμεύουν
καφέ και μαύρο,
ώχρα, μπεζ, ξανθό.
Γήινο οπτικά, πιο γη δεν έχει.
Μ’ αρέσει ο κόσμος έξω από το σπίτι μας.
Ίσως γιατί απουσιάζει ο άνθρωπος
και μένει η γη ως έχει.
Μπλε μαύρος ουρανός
-χωρίς αστέρια-
τη σκέψη συγκεντρώνει σ’ ένα βλέμμα
Φεγγάρι, χόρτα, φιλίες με γνώριμα
από την παιδική μου ηλικία,
δέντρα.
Ο κόσμος έξω από το σπίτι μας
τις νύχτες την ωραιότερη του μυρωδιά
φοράει
Στην άκρη της βεράντας στέκει
το χρόνο ορίζει και μας καρτεράει.Η Λίνα Στεφάνου έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Τσάρλυ (Κέδρος 2002) και τις ποιητικές συλλογές Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες (Μελάνι 2008) και Σαν νερό στην επιφάνεια του κόσμου (Μελάνι 2011). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
