ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ
5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ
ΦΩΤΙΑ
ΦΩΤΙΑ
ΕΠΙΛΟΓΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, 2010
1.
στα χωριά είναι μόνοι τους. με κάτι λαμπάδες σαν έλατα στέκονται από το Πάσχα μέχρι τα Χριστούγεννα όρθιοι και δίπλα στη θάλασσα, είτε βρέχει, είτε αρκεί η θάλασσα. στέκονται και ονειρεύονται με λίγες λέξεις, όπως «τάχατες» και «τό ’λπιζα». στέκονται και κάνουνε τσαφ τα τάχατες και καίνε τη φλόγα των κεριών τους από πιο πάνω, στάζουν οι λίγες λέξεις τους στις φλόγες. και γίνονται παρανάλωμα του πυρός σαν έλατα, από τα Χριστούγεννα ώς το Πάσχα.
ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!
(ΙΚΑΡΟΣ, 1988)
2.
τελικά, όμως, δεν μ’ αρέσει η βροχή. όταν βρέχει μικραίνω, κι αυτές οι άχρηστες οι σταγόνες της πέφτουν και πάνω μου, δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω. πέφτει, θέλω να πω, το νερό σαν θάλασσα ιπτάμενη διαλυμένη και σαν τη ζωή μου ανάποδη, και οι άνθρωποι από κάτω, ενώ τους δροσίζω, ταλαιπωρούνται, δεν θέλουνε. τελικά, δεν μ’ αρέσει η βροχή, δεν μ’ αρέσουν οι βροχές σαν κι εμένα. καλύτερα, χίλιες φορές καλύτερα η Γη, σαν κι εσένα. καλύτερα η φωτιά, κι ο έρωτας.
Ο ΑΕΡΑΣ
(ΕΡΑΤΩ, 1997)
3.
σώσ’τε, λοιπόν, τα δάση μας απ’ τη φωτιά, απ’ τη ζέστη, απ’ την ψυχραιμία. πιο πολύ απ’ την ψυχραιμία, έτσι που στέκονται σαν χαζά, έτοιμα να καούνε, να γίνουνε στάχτη τα δέντρα όρθια σαν δέντρα. σώσ’τε, δηλαδή, τις γυναίκες απ’ τις γυναίκες, τα κορίτσια απ’ τα κορίτσια. γιατί η ψυχραιμία τους φταίει, τελικά, για όλα, που καίγονται στα βουβά, στα σκοτεινά, στ’ αστεία. που θέλουν να ’ναι όλα μαζί τα κορίτσια, με τα κλαδιά τους μπλεγμένα, σαν μαλλιά, σαν κλωστές, σαν κεντήματα. σαν ζωές και σαν δάση.
ΟΛΩΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, 1
4.
να φαίνεται φωτιά, δεν φαίνεται. κι όμως: ο καπνός και υπάρχει, και κυκλοφορεί γύρω μου σαν αόρατη νύχτα πάνω στη νύχτα, σαν ό,τι θυμάμαι και δεν θυμάμαι, σαν αίσθημα όλο συναίσθημα, επίμονος, ισχυρός. να φαίνεται φωτιά, δεν φαίνεται. ούτε το αίμα, άλλωστε, δεν λέει να φανεί, να κυλήσει. να κυλήσει κι έξω μου, θέλω να πω, γιατί μέσα μου και τί δεν κάνει: κάνει διαδρομές απίστευτες, και στην καρδιά τόσο πηγαινοέρχεται, που κι εγώ ο ίδιος φοβάμαι, το φοβάμαι. το τρέμω το αίμα μου το τόσο άγριο πάντα, μην, αύριο-μεθαύριο, να το κρατήσω δεν καταφέρω, δεν το αντέχω πια.
ΟΛΩΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, 2
(ΕΡΑΤΩ, 2006)
5.
στις συνομιλίες μου με τον ήλιο λέγονται πολλά, λέμε πολλά. λέμε για των αποστάσεων τις συγκινητικές αμηχανίες, για της ζωής, που λένε, τα γυρίσματα, πώς από ’δώ στη Γη τη μαύρη εκατομμύρια ήλιοι σαν μικρά παιδιά λάμπουν σαν άστρα, άλλοι σβησμένα κι άλλοι ακόμα παιδιά. κι όποιος μπορεί να ξεχωρίζει αυτή τη μέρα από την άλλη, μπορεί και τη νύχτα να βλέπει ωραία και καθαρά, ωραία και καλά. γιατί των ήλιων η ζωή είναι βαρετή με τόσο φως συνέχεια πάνω, με τόση αδιαφορία στις λεπτομέρειες κάθε λάμψης. και καίγονται τόσο παιδιά γι’ αυτό, στάχτη γίνονται κάθε μέρα. ΤΙΓΡΕΙΣ
(ΕΡΑΤΩ, 2007)
Σημ. (1) Του Γιάννη Ψυχοπαίδη για τον Σωτήρη Κακίση, (2) Από τη συλλογή "Όλων οι Ιστορίες"
