“Πραγματικά, όταν μπήκε, έγινε ξαφνικά ήρεμη• δίνοντάς του το χέρι, φαινόταν πως του αφαιρούσε κάθε εξουσία. Δεν ήταν πια ο μοναδικός και απόλυτος δεσπότης των ονείρων της, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν ευχάριστο επισκέπτη”
Σημείωμα (του Νέστορα Ι. Πουλάκου)
Ένα εστέτ διήγημα του πλέον αναγνωρίσιμου φιλοσόφου-λογοτέχνη των γραμμάτων του 20ου αιώνα. Ο Μαρσέλ Προυστ της διαρκούς... αναζήτησης του χαμένου χρόνου, έφτασε μέχρι τα 51 του χρόνια με το λόγο του πάντα άξιο να στέκεται μπρος στα ουμανιστικά ζητήματα του καιρού του.
Κι εδώ, τη φετινή χρονιά, έρχεται στο φως της εγχώριας γραμματείας και επανακυκλοφορεί από τους δυο εξαίρετους μεταφραστές Στέφανο Κουμανούδη και Σωτήρη Κακίση, μ' ένα κατατοπιστικό επίμετρο από τον πρώτο, αυτή η μυθιστορηματική πτυχή όχι και τόσο γνωστή στο βιβλιοφιλικό κοινό (πάντως δεν βγαίνει στα ελληνικά για πρώτη φορά -η πρώτη έκδοση των Κουμανούδη/ Κακίση χρονολογείται πίσω στα 1985).
Μια ιστορία με αρχή-μέση-τέλος, όχι τόσο απλοϊκή στην υφή τους εξ όσων φαίνονται αρχικά. Τα βαθύτερα νοήματα της σχεσιακής συμπεριφοράς της ιστορίας δε χωρούν σε εποχές και πρόσωπα αλλά είναι διαχρονικά και πάντα επίκαιρα σε κάθε τόπο. Αφορούν όχι τόσο το συναίσθημα εν γένει αλλά κυρίως την -επί της ουσίας-... ουσία της ψυχής του ατόμου μπρος στον έρωτα, την αγάπη και την αλληλεξάρτηση.
Ένα λογοτεχνικό σφηνάκι, όπως αρέσκομαι να γράφω, που αξίζει προσοχής προς σκέψη ζητημάτων που φορές-φορές μας “ξεφεύγουν”.
