Το An Island in the Moon [Ένα νησί στο Φεγγάρι] είναι προϊόν μιας από τις πολλές αντιφάσεις στις οποίες μας συνήθισαν οι ρομαντικοί ποιητές. Από τον Byron και τον Shelley, μέχρι τον Pushkin και τον Σολωμό, ο σαρκασμός και το κωμικό πνεύμα μπλέκονται πάντα στα πόδια του εκλεπτυσμένου πνεύματος. Μόλις αρχίσεις να σχηματίζεις την ιδέα πως αυτοί οι ποιητές αναμφίβολα είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε θεϊκές υπάρξεις, ξεπροβάλει μπροστά σου ένα κείμενο που λέει πως ήταν άνθρωποι και μάλιστα αρκετά «χωμάτινοι». Ο Έλληνας αναγνώστης θα θυμηθεί σίγουρα τη Γυναίκα της Ζάκυνθος του Σολωμού, όταν διαβάσει το σατυρικό Ένα Νησί στο Φεγγάρι του Blake: το κοινωνικό περιβάλλον τίθεται σε αλύπητη κριτική ή μάλλον γελοιοποίηση. Ίσως αυτή η κωμική απόχρωση να ήταν πολύ φυσιολογική για τους ποιητές του επαναστατικού ρομαντισμού. ίσως κάτι μέσα τους να τους έλεγε πως η ποίηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα το θηρίο της πραγματικότητας. Ωστόσο το ζήτημα του κωμικού στοιχείου παραμένει.
Το Ένα Νησί στο Φεγγάρι υποτίθεται πως αποτελεί σχεδίασμα ενός πεζού έργου που θα έγραφε ο Blake. Αυτά τα ποιητικά «θα» τα γνωρίζουμε εμείς από τον Σολωμό. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως όταν ένας ποιητής λέει «θα», εννοεί «Αυτό ήταν, τέλειωσα!» Απόσπασμα ή όχι, λοιπόν· σχεδίασμα ή απλά ένα ξέσπασμα, δίχως άλλη προοπτική, το Ένα Νησί στο Φεγγάρι είναι αυτό που είναι και καλά θα κάνουμε να το διαβάσουμε σαν κάτι τελειωμένο. Αυτό είχε ο ποιητής, αυτό μας έδωσε.
