Μια ονειρική, μαγεμένη εικόνα ήταν σφηνωμένη στο μυαλό σου όλο το χειμώνα: Φανταζόσουν τον εαυτό σου ξαπλωμένο κάτω από μια ομπρέλα σε μια κοσμική παραλία, με έναν παγωμένο καφέ ανά χείρας – βαρύ γλυκό όπως τον πίνεις πάντα – να ηρεμείς αγναντεύοντας το πέλαγος. Το δούλευες το σενάριο καιρό τώρα στο μυαλό σου και είχες φροντίσει για όλες τις λεπτομέρειες. Και ο χρόνος έτριξε αργά σαν σκουριασμένη πόρτα και αποκάλυψε τη στιγμή που ονειρευόσουν. Ιδανική παρέα, πανέμορφη αμμουδιά και ο ευεργετικά ανυπόφορος ήλιος να σε λούζει στον ιδρώτα…
Κλείνεις τα μάτια, τραβάς μια αλμυρή ανάσα και αφήνεις τον ήχο της χαλαρωτικής μουσικής να τρυπώσει βαθειά στα αυτιά σου. Κάτι κορμιά ενεργοβόρα χτυπιούνται λίγο πιο πάνω στο beach bar, όμως εσύ θες να βιώσεις στάλες ακινησίας. Νιώθεις απόλυτα χαλαρωμένος και αφήνεσαι σε μια νοερή ανασκόπηση. Η αποθήκη της μνήμης σου είναι γεμάτη από ανάκατες εικόνες. Πρόσωπα, περιστατικά, συναισθήματα, συγκινήσεις, ήταν γεμάτη δράση η φετινή χρονιά…
Το καλαμάκι σε ειδοποιεί ηχηρά πως ο καφές τελείωσε και πρέπει κάτι να κάνεις γι’ αυτό. Φοράς με νωχελικές κινήσεις τις μοδάτες σου παντόφλες και κατευθύνεσαι προς το πρατήριο υγρών καυσίμων. Λίγο αλκοόλ δεν θα ήταν άσχημη ιδέα και με ένα πρασινίζον ποτήρι ανά χείρας αποφασίζεις να πάρεις κι εσύ μέρος πανηγυρικά στα «Μοχίτεια 2010». Επιστρέφεις - νωχελικότερα του πηγαιμού - προς την ξαπλώστρα και τινάζεις τις παντόφλες από τους καυτούς κόκκους άμμου. Οκτώ ώρες στην παραλία για να κολλήσεις το ένσημο, δεν είναι καθόλου πολλές…
Ξαναβυθίζεσαι στη νιρβάνα σου και πιάνεις το παραμύθι από την αρχή. Νιώθεις το κεφάλι σου σαν ένα τεράστιο μπλέντερ που ανακατεύει εικόνες. Και μαζί με τις εικόνες αναδύονται όνειρα, στόχοι, προσδοκίες… Είναι ωραίες οι μέρες του καλοκαιριού, γιατί ξεφεύγεις από τα διαστημικά σκουπίδια του ατομικού σου σύμπαντος και βλέπεις μακριά στον γαλαξία της Ανδρομέδας, που κρύβει την δικιά σου πολύτιμη λυδία λίθο. Θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τη χειμωνίλα. Το καλοκαιρινό κοστούμι του μαυρίσματος σου πάει τέλεια…
Τι ήταν, λοιπόν, αυτό το συνταρακτικό που έκρυβε ο χειμώνας που πέρασε; Ένα γρήγορο σκανάρισμα στη μνήμη δεν φέρνει απάντηση. Ξαναδοκιμάζεις, φέρνοντας εικόνες στην επιφάνεια. Θυμάσαι τον εαυτό σου στη δουλειά να ξεφυσάει αγχωμένος. Θυμάσαι να ξαγρυπνάς αποχαυνωμένος μπροστά στην τηλεόραση με μισόκλειστα μάτια. Θυμάσαι κάτι Σαββατόβραδα να χτυπιέσαι μέχρι πρωίας σε σκοτεινά πολύβουα μαγαζιά. Θυμάσαι κάτι στραβές που κάθισαν και σου ξετίναξαν τις μέρες, τίποτα σοβαρό, ίσα να σ’ εκνευρίσουν. Θυμάσαι κάτι φιλικές συνάξεις σε σπίτια, γεμάτες χιλιοειπωμένα αναμασήματα του παρελθόντος. Κυρίως όμως, θυμάσαι εσένα να δυσκολεύεσαι να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι το πρωί. Κάθε πρωί…
Τα μηνίγγια σου έχουν πάρει φωτιά και δεν ευθύνεται ο καυτός ήλιος γι’ αυτό. Είναι οι σκέψεις που ανέβασαν θερμοκρασία γιατί ο θερμοστάτης έχει χαλάσει. Η ζωή σου όλη έχει χαλάσει και φωνάζει επισκευή. Ανασηκώνεσαι στην ξαπλώστρα και αφήνεις τις πατούσες σου να φιλήσουν την αναμμένη άμμο. Αυτό που δεν αντέχεις είναι ο χειμώνας που θά ‘ρθει απειλητικά να σε τυλίξει με το παγωμένο πέπλο της αέναης ρουτινιάρικης επανάληψης. Σηκώνεσαι όρθιος γιατί έχεις πάρει φωτιά, μέσα και έξω. Με γοργά βήματα κατευθύνεσαι προς τα κύματα να σβήσεις την πυρκαγιά. Η ανατριχίλα της επαφής με το νερό δεν σε πτοεί και αρχίζεις με απλωτές να εκτονώνεις την ενέργειά σου. Κάθε χεριά στον μπλε κόσμο διώχνει και από μία σκέψη. Μετά από μερικά λεπτά είσαι βαθιά μέσα στη θάλασσα, μακριά απ’ όλους. Αφήνεσαι στη αναζωογονητική μοναξιά της επαφής με τη φύση. Κοιτάς την παραλία και σου μοιάζει μικροσκοπική, ενώ πριν σου φαινόταν τεράστια. Χαμογελάς ξαφνικά με τον συνειρμό, ενώ ένα κοπάδι από ασημένια ψαράκια περνούν από δίπλα σου. Ανακάλυψες μόλις τη λύση σε όλα τα προβλήματά σου: Όσο φεύγεις από μέσα τους και απομακρύνεσαι, εκείνα θα σου μοιάζουν μικροσκοπικά…
Το μυθιστόρημα του Γιάννη Φαρσάρη με τίτλο “Johnnie Society” και η συλλογή μικρών ιστοριών “Εβδόμη Εσπερινή” διανέμονται ελεύθερα σε μορφή ψηφιακού βιβλίου στον δικτυακό τόπο www.openbook.gr
