Ομάδα Από Ποίηση ΙΙ [Υπέρ Ονειρίας] - H Παρουσίαση

Φόρεσες λευκό σεντόνι και κολύμπησες στο σιντριβάνι
Οι μελωδίες, πλαστικές πληγές, κόλλησαν στα χέρια σου φτερά
Χρώματα ανάξια βυθού λέρωσαν τις φτέρνες σου
-μαρμάρινα πουλιά κροτάλισαν τα ράμφη-
Ήσουν κύκνος, μα έγινες Σειρήνα

ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΑΝΤΕΡΣΕΝ

Μπες, παιδί μου, στον ύπνο
Από μικρές μαθαίνουν οι ψυχές
σε πικρές ιστορίες

Σκεπάσου, και θα πλέξουμε κύκνων φτερά
να 'χουμε αδέρφια
Θα ερωτευτούμε, μόνοι και κουτσοί
χάρτινες μπαλαρίνες
Παραμιλάς; Θα χάσουμε για πάντα τη φωνή μας
στην ξένη αγάπη
Θα μείνουμε γυμνοί σαν βασιλιάδες
με αηδόνια και μπιζέλια στα κρεβάτια μας
Κι αν σε ξυπνήσει η νύχτα και φοβάσαι
θ' ανάψουμε ένα τελευταίο σπίρτο
για τα κορίτσια που χάνονται

Κοιμήσου, και φτάνει ο καιρός
να 'ρθει ένας ήρωας καλός
να μας αλλάξει τέλος

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΙΙ

Εκεί, μπροστά από τα ταμεία
με ένα παλιό κίτρινο σφουγγάρι
καθαρίζω τα καλάθια

Τα χέρια μου είναι πολύ βρόμικα
από τη σκόνη
τα χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα
τα κουκούτσια φαγωμένων ελιών
και τα ξεραμένα ζουμιά ανοιγμένων συσκευασιών

Δεν μου δίνουν γάντια
αν και υπάρχουν πολλά εδώ στο σουπερμάρκετ
Καμιά φορά με στέλνουν πίσω στο κρεοπωλείο για αλλαγή
Εκεί δεν χρειάζομαι γάντια, γιατί τα πλένω όλα με το λάστιχο

Με φωνάζουν πίσω στο ταμείο
Δεν μου επιτρέπουν να πλυθώ
Πρέπει, λένε, να εξυπηρετήσω τους πελάτες

Εκείνοι κάνουν τάχα πως δεν με βλέπουν
Είναι της καλής κοινωνίας
Έχουν λεφτά
όμορφα χτενίσματα και μυρίζουν άρωμα
Τους ντρέπομαι

Η στολή αυτή που μου έδωσαν δεν μου ταιριάζει
και αυτά τα μαύρα χοντροπάπουτσα έχουν γεμίσει τα πόδια
μου πληγές
Σε λίγο όμως το μαρτύριο θα τελειώσει
Ξέρω πως το βράδυ θα είμαι η πιο όμορφη στο πάρτι

QUEEN OF HEARTS

Ανεβοκατεβαίνω έξαλλη του παλατιού τις σκάλες
με τα φουστάνια μου στο χέρι
και πάω από τα νεύρα μου να σκάσω!
Κι ανάβω το 'να τσιγάρο πίσω από τ' άλλο
χαστουκίζω υπηρέτριες και σπάω βάζα...

Δεν είμαι άκαρδη
αλλά δαιμονίζομαι
που βασιλεύω σε καρδιές χάρτινες
αίμα στις φλέβες τους δεν τρέχει
Σκορπίζονται με το παραμικρό
σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα
και τρέχουν στα συρτάρια τους να μπουν

Όχι, πείτε μου
αν ήσασταν βασίλισσα
δεν θα τους παίρνατε τα κεφάλια;

ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ-ΣΠΙΡΤΟ

Είμαι ένα πλάνο της πόλης στην τηλεόραση
χιονίζει κακή λήψη
και στάχτη απ' το μυαλό μου που καπνίζει

Τα μούτρα μου κολλάω στο τζάμι
του ζαχαροπλαστείου της ζωής
εκ γενετής ανόρεχτη
βλέπω το μέλλον
-πασίδηλο-
να σώνεται στη φλέβα μου

Όλα νιφάδες ασπρόγκριζες
καυτή μια παγωμάρα
μα παγωμένη όταν με βρουν
από το κρύο δεν θα 'ναι

Ξεδοντιασμένο
το τραπέζι των γιορτών
Ένας παρά ένας, κενές θέσεις
Όσοι έμειναν φορούσαν μασέλα
Έτρωγαν με το στόμα ανοιχτό
σιωπηλά
Όταν σηκωθήκαμε
Η γιαγιά μου κάθισε στην πολυθρόνα της
"Έλα να με δεις πάλι" μου είπε
και μου έδωσε για δώρο τα χέρια της
Η ταπετσαρία φαινόταν κάτω από το δέρμα της
σε λίγο η γιαγιά μου ξεθώριασε και εξαφανίστηκε
Τώρα έχω τα χέρια της
Μετρώ τις κηλίδες κι όλο κοιτάζω αν διακρίνονται
Τα κόκαλα από μέσα