Η Χάρις Κοντού με την πρώτη ποιητική συλλογή της Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση (Γαβριηλίδης 2012) συστήνεται στο ευρύ κοινό με μια εικόνα καρποφορίας μέσα σ’ ένα χειμωνιάτικο τοπίο. Η ποίηση ως παρουσία την επιθυμητή στιγμή είναι το στοίχημα με τον ίδιο τον εαυτό της. Το παιχνίδι που κάνει με τις λέξεις προσπαθεί ν’ αποκαλύψει την αλήθεια και να την πει όπως είναι, χωρίς εντυπωσιασμούς και στολίδια. Το κόκκινο του τίτλου είναι φορέας σημασίας μιας και που το δέντρο, η κερασιά στη συγκεκριμένη περίπτωση, αναπτύσσεται με κατεύθυνση τον ήλιο και το κόκκινο χρώμα υπερτερεί στη χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα.
(Εκτάριο παραδείσου, σελ. 18)
Οι λέξεις της, προσεκτικά διαλεγμένες, αποδίδουν άψογα όχι μόνο την αίσθηση της μοναξιάς, αλλά και το νόημά της. Ο μεταφορικός κόσμος της ποίησης έρχεται να μιλήσει για τη δοκιμασία όταν η καταπόνηση περνά το φράγμα της φυγής και η ψυχή εγκλωβίζεται σε δύσβατα μονοπάτια.
(Η μελωδία της τύχης, σελ. 19)
Η Χάρις Κοντού με την πρώτη ποιητική συλλογή της γεμίζει τις λέξεις με παρουσία. Η συγκίνηση πηγάζει από την καρδιά και είναι αληθινή επειδή μας ενώνει με τους άλλους και μας επιτρέπει να ξαναβρούμε, έστω και για λίγο, την αίσθηση της κοινότητας. Αφετηρία λοιπόν και δρόμος μακρύς η γραφή για τη νεαρή ποιήτρια που τολμά να σκιαγραφεί εικόνες για να δώσει τον αισθητηριακό κόσμο που τη συνεπαίρνει. Διαβάζοντας τα ποιήματά της αντιλαμβάνεσαι πως ακούς τη μουσικότητα του κειμένου και εισπράττεις την ορμή που την ωθεί να γράψει ψάχνοντας διέξοδο από τη ρηχή πραγματικότητα. Αυτή είναι άλλωστε και η μεγαλύτερη χρησιμότητα της τέχνης, η επιθυμία για το άλλο, για την ηδονή της παρούσας στιγμής. Καθότι, για τη δυστυχία, δε χρειάζεται καν τέχνη. Η ζωή σήμερα αρκεί.
(Νοσταλγώντας τη μουσική, σελ. 16)
